Het stormt in mijn hart

Italië is definitief van de baan. De regen bleef maar in de voorspelling staan. En ik wilde daar gewoon niet zitten. Niet vier dagen binnen, niet met iemand die ik eigenlijk nauwelijks ken. Ik voelde me sterk in m’n beslissing. Klaar.

Tot een collega zei: ‘Ja, maar dat is toch zonde? Kun je niet omboeken?’

Toen dacht ik: ‘Ja, ik kan misschien ook wel omboeken.’

Ik ben gaan kijken en warempel, tot twee uur voor vertrek kun je je vlucht nog omboeken naar een andere bestemming op datum. Kosten: €100,- voor heen- en terugvlucht.

En daar kwam de twijfel. Moet ik nog eens 100 euro investeren? Wil ik er echt heen? Voelt het nog wel goed?

Ik gaf mezelf een dag om erover na te denken, maar vandaag wist ik het eigenlijk nog niet. Ik berichtte mijn vader. Hij belde direct: ‘Sara, je weet eigenlijk best wat je gevoel zegt. Die 100 euro krijg je van mij, maakt dat de beslissing makkelijker?’

We praatte erover door en hij vroeg: ‘Stel je voor dat je de keuze hebt gemaakt. Je gaat. Je hebt omgeboekt en je gaat over een maand naar Italië. Hoe voelt dat?’

En doe het nu eens andersom: ‘Je hebt de keuze gemaakt om volledig te cancelen, hoe voelt dat?’

Tripje naar Italië

En ik wist het.

Het was klaar. Ik voelde gewoon dat E. iets anders verwachtte van die uitnodiging. Een soort onuitgesproken deal. Alsof hij hoopte dat ik daar gevoelens zou krijgen. Of met hem naar bed zou gaan. Maar dat… dat gaat niet gebeuren. En dan zit ik daar. In een huis met uitzicht, ja. Maar ook met een knoop in m’n buik.

Dus ik besloot: ik ga niet. Nu niet, en over een maand ook niet.

En precies op dat moment kreeg ik een bericht van E. met een volledige rondleiding door het huis, mijn slaapkamer met een fenomenaal uitzicht over het meer, de badkamer etc. En alhoewel ik direct weer in de verleiding kwam, appte ik hem dat ik niet kwam. Hij zei: ‘Kom dan dit weekend, het weer is niet best, maar je hebt toch al geboekt en dan ben je er even uit.’ Ik appte: ‘Nee, ik zie het niet zitten.’

Hij stuurde terug: ‘Jij weet ook niet wat je wilt.’ En of dat nou waar is of niet, het kan me niks schelen. De keuze die ik heb gemaakt voelt beregoed. Ik ben opgelucht. Ik heb mijn gevoel gevolgd en dat leidde me hiertoe. Ben trots.

En over gevoel gesproken.

Na ruim twee weken radiostilte had ik dinsdag een Instagram-vriendschapsverzoek. Van Lars (voor wat achtergrondinformatie lees blog: Ik wil gewoon wat zij heeft of Nog één laatste kans?). Ik accepteerde het verzoek. Gevoel. Tsja. Wat moet ik ervan zeggen? Direct daarna kreeg ik wat berichtjes. ‘Hoe gaat het met je? Wil je samen wat gaan doen?’ Ik dacht: ‘Allemachtig, daar gaan we weer’, dus ik blokkeerde hem en haalde hem direct van Instagram af.

Tot de volgende dag.

Ik voelde me rot. Had ik te hard gereageerd?

Ik appte hem: ‘Kun je het niet loslaten?’

Hij appte terug: ‘Nee, je zit in mijn hoofd en in mijn hart. Ben er voor mezelf mee bezig om het te onderzoeken.’

Ik antwoordde: ‘Besef je dat het alleen komt omdat ik onbereikbaar ben? Het heeft niks met mij te maken.’

Hij antwoordde: ‘Jij bent niet onbereikbaar. Het heeft vooral met mezelf te maken. Ik loop weg.’

Ik: ‘Ik denk niet dat het alleen dat is, maar wat doe je eraan?’

Lars: ‘Onderzoeken waarom. Eerlijk en open zijn en kwetsbaar. Niet spelen met iemand.’

Ik: ‘Speelde je spelletjes met mij?’

Lars: ‘Nee. Maar ik bedoel: spelen met jouw gevoelens, dat ik gewoon wegliep.’

Ik: ‘Maar dacht je erover hoe dat voor mij voelde? Of is het niet in je opgekomen?’

Hij: ‘Jawel, heb dat ook steeds gedacht. Maar was er bang voor om het onder ogen te komen. En dan vertrek ik. En dat is in alles zo. En dan klinkt het niet cool om te zeggen of ongeloofwaardig. Maar ik heb er wel hulp bij gezocht.’

Vervolgens stuurde hij mij een bericht dat hij naar een therapeut had gestuurd waar hij jaren geleden was geweest. Met de vraag of ze hem kon helpen. Dat hij een andere verantwoordelijke baan had, verhard was en meer kwetsbaar wilde zijn en open voor anderen. Dat relaties verslechterd en overgegaan waren door zijn gedrag. Hij wilde ermee aan de slag.

Persoonlijk vind ik face-to-face praten prettiger dan over de app

Zijn openheid verraste me.

En raakte me. Ik voelde een deurtje opengaan. Op een kiertje. Maar ook gelijk de twijfel. Is het naïviteit? Ben ik dom als ik deze man geloof? Speelt hij een spel? Is dit oprecht?

We kletsten nog wat verder en ik stelde spontaan voor om niet over de app, maar nog een keer af te spreken. Om het er face-to-face met elkaar nog eens over te hebben. Ik vind dat persoonlijk prettiger dan via de app. Ik kan hem zien en peilen hoe het voelt. Lars wilde er gelijk een heel festijn van maken. ‘Met wandelen, koffie en appeltaart’. Echt weer Lars.

Maar goed, ik zei dat ik niet steeds wilde appen.

De volgende ochtend stuurde hij dat hij nog steeds zoveel aan me denkt. ‘Tering veel’ om exact te zijn. Ik kan niet anders: ik voelde me helemaal warm worden. Goddamn.

Toch hield ik af, zoals ik altijd doe. En ik stuurde dat ik niet meer met hem wilde appen. Ik ben op mijn hoede en ik wil mezelf niet weer verliezen. Hij vroeg ‘waarom’ en ik zei dat gewoon goed zo is en dat ik het niet nodig vind: ‘Laat maar zitten’.

Hij stuurde: ‘Dat lieg je. We lopen beide weg. Ik doe apart, loop weg en ik kom vervolgens als een drammer terug. Jij kan daar slecht tegen, want je houdt zo graag de controle vast. En je wilt bovendien niet zo behandeld worden. Je geeft jezelf een beetje over, maar je stelt je niet open. Ik weet dat je graag controle wilt houden, je hebt een harde buitenkant, maar je bent zacht van binnen. Diep van binnen wil je behandeld worden als een echte vrouw. Dat een man je meeneemt en alles doet.’

…

Ok. Kut. Heeft deze man dit op ChatGPT opgezocht ofzo? Hoe kan ik hier niet op ingaan? Mijn hele lijf roept dat ik hem wil zien. Wil praten. Maar ik ben ook bang.

En toch.

Zondag gaat het gebeuren. Hij neemt me mee voor sushi en bios. En niemand weet ervan. Behalve ik. Ik weet wat anderen ervan zullen zeggen. ‘Heb jij geen videodeurbel geïnstalleerd voor die gek? Die man is niet goed snik!’

I know. Maar ja, het is mijn gevoel en mijn leven. En mijn gevoel zegt dat ik het toch ga doen. Wil doen.

Ik stuurde nog: ‘Als je me weer laat zitten, dan is het echt klaar Lars. Dan wil ik je nooit meer spreken. Dit is heel wat voor mij. Ik wil echt dat je er zorgvuldig mee omgaat.’

Waarop hij stuurde: ‘Ik ga je niet meer laten zitten. Ik zal niks meer zeggen maar doen. Jij wordt de mijne.’

Nou dat. Zondag dus.

Hoe de date ook gaat.....i love sushi ❤️

En daarbovenop appt mijn date uit Utrecht ook elke dag. Wat moet ik hiermee? We hebben nu dus over een week afgesproken om wat te gaan drinken. Weken totale radiostilte rondom mannen…..en nu…..storm in mijn hoofd en mijn hart.

Lieve jij

Veroordeel me niet

Wees zacht voor me

Ik probeer mijn hart te volgen

Wil je weten hoe het verder gaat? Hou mijn blog in de gaten…

Liefs, Sara