Missen vs. Macht

Ken jij de kracht van stilte?

En dan bedoel ik niet de afwezigheid van geluid. Ik bedoel de stilte tussen mensen. Wanneer iemand je een bericht stuurt en je niet antwoordt. Of andersom: wanneer iemand afstand neemt en ineens niets meer laat horen.

Aan welke kant van de medaille je ook zit- fijn is het absoluut niet.

Lars appte me afgelopen week. Ik had al meer dan een week niks van hem gehoord. We zouden vorige week wat gaan drinken, maar op het laatste moment werd hij ‘ziek’. Kan gebeuren. Maar zijn afmelding voelde voor mij als een afwijzing. Ik reageerde kortaf en dacht: daar gaan we weer. De pijn, de teleurstelling. Een herhaling van zetten. Het steekt. Doet zeer.

Meer dan een week bleef het stil. En toen, uit het niets, een bericht:

"Het is weer zo slecht van me. Ik lag er een paar dagen af en daarna heb ik gewoon niet meer geappt. Je mag me afschieten en verwijderen. Het ga je goed, je bent een mooi en fijn persoon. X."

Dit was de derde keer dat het misliep tussen ons. En ineens wist ik: het is klaar, ik wil dit niet meer. Hij kan het vergeten.

Dus ik besloot niet meer te reageren. Maar dat was moeilijker dan ik dacht.

Jagen en veroveren

Lars bleef maar appen. Alsof mijn stilte hem juist ‘aan’ zette. Alsof er ineens weer iets te jagen viel. Iets te winnen, te veroveren.

"Blokkeer me maar, anders blijf ik je appen," schreef hij.

Dus ik antwoordde: "Dan blokkeer ik je. Dag Lars."

Probleem opgelost, toch?

Dacht ik! Die avond kreeg ik een sms (ik had alleen WhatsApp geblokkeerd): "Ik heb er weer spijt van."

De volgende ochtend: "Mag ik een boek van je lenen?"

Die avond: "Ik wil je terug, Saar. Ik mis je."

Mist hij mij? Of mist hij de controle? Baalt hij dat hij zijn zin niet krijgt? Dat ik nu echt een grens heb getrokken?

Ik stuurde terug: "Ik wil dat je me geen berichten meer stuurt. Laat het los. Ik wil het niet meer."

Hij: "Ik wil jou. Ik ben toch je favoriet?"

Ik: "Zeker niet. Laat me met rust."

Eerst zei hij "Oké, ik snap je."

En later ineens: "Ik kan het niet. Wat kunnen we er samen aan doen om het te laten werken?"

Pardon? Samen? Ben ik degene die inconsequent is?

Gisteravond kreeg ik een vriendschapsverzoek op Instagram. Ik moet natuurlijk eigenlijk zijn nummer blokkeren, maar ergens voelt het dan ook zo definitief. Bovendien geniet ik gek genoeg ook ergens van de machtspositie die ik ineens heb. Slecht eigenlijk hé, maar ik kan er niks aan doen. Ik ben ook wel benieuwd naar zijn volgende zet. Ben ik dan toch nog niet helemaal klaar met hem?

Leren loslaten

Maar goed, ik heb de andere kant ook meegemaakt met H. Hoe pijnlijk het is als iemand je negeert. De machteloosheid eet je op. Je gaat aan jezelf twijfelen, voelt je vreselijk afgewezen. Daarom vind ik het ook moeilijk om nu niks te doen. Ik wil Lars ergens niet kwetsen. We hebben het ook fijn gehad. Maar hij heeft me gewoon écht te vaak laten zitten.

Voor de seks was hij steeds overdreven enthousiast. Wilde van alles. Appte de hele dag.En na de seks? Doodse stilte.

Ik ben al stom geweest dat ik daar drie keer in ben getrapt. Een vierde keer gaat niet gebeuren.Maar dit? Dit voelt ook niet fijn. Het voelt hard. Ongemakkelijk. Ik ben iemand die van open communicatie houdt. Die liever praat.

Inner talk

Dus ik praat maar tegen mezelf:

"Mijn gevoelens zijn net zo belangrijk als de zijne. Zijn spijt betekent niet dat ik opnieuw pijn moet riskeren."

"Negeren is niet hetzelfde als iemand bewust kwetsen. Ik kies ervoor om mezelf te beschermen."

"Ik hoef hem niet gerust te stellen. Ik hoef hem niet nog een kans te geven. Het enige wat telt, is wat ík nodig heb."

Ik hoop dat hij het snel opgeeft en dat ik ook verder kan.

Ik kies nu écht voor mezelf.

Ik trek mijn grens.

En ik laat niemand er nog overheen banjeren.

Het is moeilijk.

Zeker als je iemand bent die het liefst iedereen tevreden wil houden.

Maar ik hoorde laatst een mooi citaat:

'Eén van de belangrijkste dingen om te leren, is dat je het oké gaat vinden dat niet iedereen je aardig vindt."

Bam. Let’s go.

Kus, Sara