Stel dat hij ineens voor de deur staat

Wat een week. En ik zit er nog middenin. Ik ben mezelf volledig in een nieuw project aan het storten, zoals alleen ik dat kan. Echt weer typisch Saar. Honderd procent erin, nergens anders aan denken. Echt weer typisch Saar. Impulsief beginnen en dan vol gas. Maar hé, dat maakt me ook gelukkig. Ik krijg er zoveel energie door, ik tril zowat haha.

Deze week zijn de kinderen bij hun vader, en dat betekent: full focus op werk. Ik heb extra klussen aangenomen, achterstallig werk weggewerkt en mezelf afgeleid met alles waar ik controle over heb. Misschien is dat het ook wel wat ik altijd een beetje doe: bezig blijven. Of het nu met werk is, daten, of mannen die ik probeer te doorgronden (spoiler: dat laatste lukt zelden).

Even geen gedoe met mannen

De datingapps? Op pauze. Even geen eerste dates, geen onduidelijke appjes, geen wachten op een bericht dat misschien nooit komt. Ik wil de lente in zonder afleiding. Al betekent dat niet dat ik niet aan mannen denk, want ik ken mezelf. En jullie inmiddels ook wel een beetje?

Lars bijvoorbeeld. Hij blijft me appen, al anderhalve week. Elke dag. Smeekbedes, spijtbetuigingen, de hele rimram. ‘Ik weet nu wat ik wil. Geef me alsjeblieft nog een kans.’ Maar ik heb hem al duidelijk gemaakt dat het klaar is. Toch blijft hij doorgaan. Ik heb nu besloten hem echt te negeren. Moeilijk, maar noodzakelijk.

Mijn zus (en anderen) zeggen: blokkeren die handel. Dan komen zijn berichten niet meer binnen. En misschien hebben ze gelijk. Maar ergens wil ik weten hoe zijn stemming is. Hoe langer hij doorgaat, hoe wanhopiger de berichten worden. En ik kan het niet helpen dat er een gedachte door mijn hoofd schiet: stel dat hij ineens voor de deur staat? Hij weet waar ik woon. Het zal vast nergens op slaan, maar toch heb ik deze week uit voorzorg alle sloten nog eens gecheckt. Noem het intuïtie. Noem het overdreven voorzichtig. Maar ik voel me er rustiger door. Ik weet: hij is groot en een stuk sterker dan ik. Ik weet niet wat er zijn hoofd omgaat en je hoort weleens gekke verhalen.

Mijn verleden nog eens teruglezen

Het bizarre is: als ik oude berichten van hem teruglees, zie ik pas écht hoe fout dit was. Hoeveel grenzen hij overschreed. En ik weet nu: ik heb de juiste keuze gemaakt. Dit is niet mijn persoon.

Over ‘mijn persoon’ gesproken… weet je nog die date uit Utrecht? Die nu in Spanje zit? Weet je het niet meer? Lees dan mijn blog ‘als je date met een ander flirt op de eerste date’. Afgelopen weekend kreeg ik een appje van hem. Een luchtig gesprek, niets bijzonders. En precies zo sta ik erin. Komt er nog een vervolg als hij terug is uit Spanje? Prima. Niet? Ook goed. Wat voor mij bestemd is, komt vanzelf op mijn pad.

H. daarentegen… oef. Die blijft de moeilijkste. Ik droom soms over hem, intense dromen zijn dat. Ik denk een paar keer per dag aan hem en ik weet dat als hij me een bericht zou sturen, ik het lastiger zou vinden dan bij Lars. Maar ook hier moet ik sterk blijven. Grenzen stellen. Ik verdien meer dan dit.

Het begin van iets nieuws

Gisteren vierden we het kinderfeestje van de jongste. Mijn ex was er ook. Ik keek naar hem en dacht: hoe zijn wij ooit zo lang samen geweest? Geen greintje verlangen, geen twijfel, niets. Gewoon twee mensen die samen kinderen hebben en beleefd een gesprek voeren.

Bij de overdracht op zondag keek ik naar hem en vroeg ik me af: is hij gelukkig? Of is dit gewoon de eerste mogelijkheid die zich aandiende? Zijn vriendin was er ook. En ik kon het niet helpen om te denken: zij is alles wat ik niet ben. Hij straalt niet. Toen ik hem laatst voor school zag staan, voelde ik zelfs een steek van medelijden. Maar hij redt zich wel. Hij heeft zijn vriendin, en zij helpt hem waar ik dat vroeger deed. Dat is goed. Het is beter zo. Laat het los Saar.

Focus. Geld verdienen. Italië.

Ondertussen voel ik het in alles: het lekkere weer doet me goed. En niet alleen mij. Mensen zijn vrolijker, energieker. De lente voelt als een nieuw begin.

Er is weinig juice deze week. Ik leef als een kluizenaar. Eat, work, sleep, repeat. Maar het heeft een doel: nog een paar extra opdrachten binnenharken en dan over een maand op dat vliegtuig naar Italië stappen.

En dát vooruitzicht? Dat maakt alles de moeite waard.

Kus, Sara