Nog één laatste kans?

‘Waarom voelt ‘nee’ zeggen soms alsof je iets waardevols verliest?’

Ik ben vandaag heel hip in een koffietentje gaan zitten. Met een kopje thee, dat dan weer wel. Ik heb net een interview gehad voor een kinderkledingwinkel. Dat is ook werk wat ik doe: mensen interviewen, artikelen schrijven. Ik doe dat naast mijn gewone werk. Ik geniet ervan om bij mensen langs te gaan en hun verhalen te horen. Soms kunnen mensen best inspirerende verhalen vertellen, en het contact met mensen, ja, daar geniet ik heel erg van.

De laatste twee weken heeft Lars geprobeerd contact met me te zoeken. Als je niet weet wie Lars is of wat er tussen ons gespeeld heeft, lees dan een van deze blogs:

• Waarom eigenlijk? (de eerste)

• Wat een Puinzooi (daarna deze, numero 2)

• Missen vs Macht (en vervolgens deze, nummertje 3)

• Stel dat hij ineens voor de deur staat (de laatste)

Ik heb hem genegeerd.

Hij bleef berichten sturen. Op WhatsApp had ik hem geblokkeerd (daar vroeg hij zelf om) maar op sms niet. Hij bleef bijna iedere dag een bericht sturen. Dat hij weer contact wilde, spijt had, dat hij een lul was geweest, etc. etc. Ik dacht steeds dat negeren het beste was, maar toch voelde het niet goed. Het voelde tegennatuurlijk. Het is gewoon niet wie ik ben. Ook al zegt iedereen: "Afkappen, wat een idioot," toch weet ik: we hebben het ook leuk gehad. Was het dan allemaal nep? Kan ik zo weinig vertrouwen hebben in mannen? Is werkelijk alles wat er gezegd wordt met een dubbele agenda? Ik vind het moeilijk om dat te geloven.

Goed, afgelopen zaterdag kreeg ik weer een bericht.

Saar, kun je het vergeten en me vergeven?

Ik besloot te reageren.

Hey Lars, het gaat tegen mijn principes in om iemand volledig te negeren, dus ik stuur je nu dit bericht. Kijk, ik zie het zo: de interesse was er wel, totdat we intiem waren. Daarna merkte ik dat je steeds minder appte, soms helemaal niet. Dat voelt voor mij niet goed. Ik wil niet iemand die pas interesse toont als ik moeilijker te krijgen ben. Als je echt om me had gegeven, had je vanaf het begin anders gehandeld, ook na de seks. Voor mij is het nu klaar. Ik heb je al eerder duidelijk gemaakt wat ik wil en ik ben daar niet van teruggekomen. Dus ik hoop dat dit nu bij je landt. Sara.

Hij reageerde. Dat hij me snapte. Dat hij heel graag nog een kans wilde, maar bang was om meer te geven.

Ik vroeg aan hem: Waar ben je bang voor, Lars?

Hij antwoordde: Om verliefd te worden. Ik vind je gewoon heel leuk.

Ik stuurde: Omdat je dan gekwetst kan worden?

Ja, dat gevoel. En dan loop ik weg.

Ik heb gezegd dat ik het waardeer dat hij er eerlijk over is, dat liefde het mooiste maar ook het engste is wat er is. En dat ik hoopte dat hij het voortaan bij iemand anders anders aan kon pakken.

Hij bleef aangeven dat hij me leuk vond en heel graag nog een kans wilde. Ik ben vervolgens heel duidelijk naar hem geweest: het is klaar.

Ik merkte dat hij niet zomaar op wilde geven, en toen hij nog een bericht stuurde, heb ik gezegd dat hij door hiermee door te gaan mijn grenzen niet respecteerde. Dat hij alleen maar zijn eigen verlangens en gevoelens aan het vervullen was en die van mij volledig negeerde.

Hij stuurde dat hij dat begreep en het niet meer ging doen.

Sinds zaterdag heb ik niks meer van hem gehoord.

Ik denk dat de boodschap in ieder geval nu duidelijk binnen is gekomen.

Ik ben blij dat hij nu naar me luistert en dat hij serieus neemt wat ik zeg. Maar sindsdien... merk ik dat het me toch bezighoudt. Als ik aan hem denk, voel ik ergens wel een verlangen om hem weer te zien. Ik vind het verwarrend. Het feit dat ik twijfel aan zijn redenen om mij weer te zien, zegt natuurlijk al genoeg. Het spel van push en pull is wat mij nu zo aantrekkelijk maakt in zijn ogen. Maar ergens zit er ook een andere stem die zegt: Maar stel dat hij het echt zo voelt? Dat wat hij zegt de waarheid is?

Ik denk echter dat ik hem al genoeg kansen heb gegeven en er gewoon niet in mee moet gaan. Maar toch voel ik de twijfel van wat als.

Ik denk dat ik er gewoon wat meer tijd overheen moet laten gaan. Dat zodra we geen contact hebben, het gevoel vanzelf wegebt.

Maar ergens is dat ook wel jammer.

Ik zeg nee, maar voel ineens misschien. Ik zeg nee, omdat iedereen zegt dat ik nee moet zeggen. Omdat ik, als ik van een afstandje naar mezelf en de situatie kijk, ook wel zie dat het geen gezonde verhouding is. Maar waarom voelt dat fucking gevoel (waarvan ik heb gezegd dat ik het vanaf nu zou volgen) zo anders? Wat als je weet wat het beste is voor je, maar het totaal niet zo voelt?

Van mijn verleden met H. heb ik wel geleerd. Ik vind het zo naar dat er mensen zijn die ten koste van mij hun eigen ego willen boosten. Ik weiger ergens te geloven dat dat de standaard is. Maar ik lees en zie het om me heen wel veel gebeuren. Waarom zou ik in dit geval een uitzondering op de regel zijn? Nee, ik denk (ja, de ratio) dat ik in dit geval mijn hoofd moet blijven volgen.

On another note

Mijn date uit Utrecht—ja, die flirtte met die ander 😊—appte afgelopen zaterdag ook weer. Blijkbaar vindt hij het leuk om toch ergens het contact te onderhouden. Ik merk dat ik daar eigenlijk toch ook wel nieuwsgierig naar ben. Hij is nu natuurlijk in Spanje. Blijft daar waarschijnlijk nog drie weken. Tegen de tijd dat hij terugkomt, ga ik naar Italië. Ik ben benieuwd of hij nog een poging gaat doen om me uit te vragen. Want dat vind ik wel: het initiatief leg ik bij hem. Dat voelt voor mij goed, beter, zoals het hoort. Maar tot nu toe is het leuk en ongedwongen. We appen af en toe, maken grapjes. Het voelt wel oké.

En oké, ik wil het eigenlijk niet delen (klinkt ook erg, al die mannen), maar ik zag afgelopen zondag een TikTok-filmpje van H. van de voorjaarsvakantie. En mijn gevoel zei het al: hij stond op de foto met zijn kinderen en een andere vrouw. Zijn ex, geloof ik, met haar dochtertje erbij. Het zag er niet bepaald close uit, maar alsnog. Hij is doorgegaan, terug bij het oude vertrouwde. Het is misschien de laatste schop onder mijn hol die nodig is om hem te vergeten. En terwijl ik dit schrijf, voel ik direct de onrust in mijn lijf. Ik reageer fysiek als ik aan hem denk. Wat heeft deze man bij mij gedaan? Het is bizar. Ik ga er niet te veel woorden aan verspillen.

Het raakt me.

Nog steeds.

Shit.

In de tussentijd ben ik nog steeds van de datingapps af.

En het voelt heel goed. Rustig.

Ik ben bezig met andere dingen, een stukje zelfontwikkeling en ik lees een leuk boek over manifesteren.

Voor nu kies ik voor rust. Voor mezelf. Geen gedoe, geen onnodige verwarring. En dat voelt eigenlijk best goed.

Kus, Sara