Ik wil gewoon wat zij heeft

Gisteravond keek ik op Instagram. Ik zag beelden van iemand die ik al een tijdje volg en rond dezelfde periode is gescheiden. Ook twee kinderen, ook redelijk goed gescheiden. Alleen zij laat een hoop daarvan zien op Instagram. Twijfels, verdriet, blijdschap – allemaal heel herkenbaar. 

Maar goed, ik keek dus op Instagram en zag een nieuwe post: het was een vreselijk blije video van haar met een nieuwe liefde. Een knappe man. Het eerste wat ik voelde was een steek van jaloezie. En direct afkeuring. Ik dacht: ‘Zo snel al?  Kan ze niet alleen zijn ofzo? Het is veel beter om langer te wachten! Moet dat nou allemaal zo pontificaal?’ Ik werd er chagrijnig van.  

Daarna probeerde ik dat gevoel te analyseren. En eindelijk durfde ik eens wél te voelen wat ik altijd ontweek, namelijk ik ben stikjaloers. Ik wil wat zij wil. Ik wil ook zo horendol, tot over mijn oren, verliefd zijn dat ik iedereen wil laten weten hoe blij ik ben. Maar ik heb dat niet. En om dat gemis minder erg te maken, keur ik haar af. Dan vind ik haar minder leuk. Dat maakt het makkelijker. Afkeuring voelen is makkelijker dan mijn eigen gemis voelen. 

Ik sprak mijn gevoel hardop uit, en door dat te doen merkte ik eigenlijk meteen dat het minder werd. Ik liet het verlangen en het gemis toe. Ik voelde ook direct, dat ondanks dat ik het graag wil, het eigenlijk een ander ook wel gun. 

Ik huilde.

Voelde het verdriet wat ik vaak wegstop. Want: ik wil sterk zijn. Het allemaal zo graag alleen kunnen, ik wil scoren, de beste zijn, niet zielig gevonden worden. Maar stiekem verlang ik naar een fijne liefde: de geborgenheid, het gekeuvel, die kleine dingetjes. De laatste dagen verlang ik zo enorm naar Lars. Ook al heb ik niks meer van hem gehoord en dat is mijn eigen keuze. Maar ik verlang er intens naar om tegen zijn grote lijf aan te liggen, met hem te vrijen, samen koffie en wijn te drinken en te filosoferen in bed. Ik fantaseer erover. Ik probeer deze gevoelens verder geen praktisch podium te geven, als in: ik onderneem er geen actie op. Maar het zit me dwars. Iemand loslaten waar ik dus nog iets voor voel, ik vind het lastig. 

Die mannen spoken nog door mijn hoofd. Sta ik dan wel open voor iets anders? Heb ik nog tijd nodig om te herstellen of zal ik over een tijdje toch weer eens een datepoging doen? In de hoop dat ik Lars en H. vergeet. Of vergeet: dat ik in ieder geval minder aan ze denk. Ben ik daar anders in? Dat ik daar zo lang over doe? Hoe doen anderen dat eigenlijk? 

Mijn ex vertelde me trouwens dat hij waarschijnlijk wil samenwonen met zijn nieuwe vriendin, omdat ze haar huis uit moet en dat financieel voordeliger is. En ik vind het best dat hij gaat samenwonen, maar toch zag ik weer zo’n lelijke kant van mezelf voorbijkomen. Weer dat oordeel: waarom zou je dat doen? Je gaat toch samenwonen omdat je het wilt? Wat een slappe keuze? Echt weer hij. Slappo. 

Angst

Ik had het erover met een collega en voordat ik er erg in had, sprak ik eigenlijk uit waar ik écht gefrustreerd over ben. Angst. Angst dat zij, samen met mijn kinderen, een fijn gezinnetje vormen. Iets wat ik mijn kinderen nu niet kan bieden. Angst dat mijn kinderen het fijner vinden bij hen. Dat zij de basis kunnen bieden waar je als kind zoveel behoefte aan kan hebben. Iets wat ik, mijn ouders zijn gescheiden toen ik twaalf was, zo vreselijk gemist heb. 

Ook hier kon ik gelukkig later naartoe, en het oprakelen. Mijn collega zei heel lief: ‘Maar ze hebben zoveel aan zo’n moeder als jij. Je staat voor ze klaar, doet leuke dingen met ze en je houdt vreselijk veel van ze.’ Haar woorden deden me goed. En ze heeft gelijk. Ik ben mijn ouders niet. Ik doe het weer anders. 

Ook niet perfect, maar op mijn manier.

En ik voel doordat ik mijn eigen angst en jaloezie ineens herken, ik milder kan zijn naar die ander. Met meer liefde en respect kan kijken. Een ander makkelijker kan laten, zijn/haar eigen leven laat leiden. Niet alles op mezelf betrekken, het leven wat meer bekijken vanuit liefde. Lief zijn voor mezelf, lief zijn voor een ander. 

Vandaag was ik lief voor mezelf. Ik heb een inspirerend leuk gesprek gehad met iemand die ik op een ondernemersplatform op social media had ontmoet. Wauw, wat een energie en gaaf om mensen te zien die hetzelfde denken en doen als ik. Daarna had ik nog twee interviews met enorm gemotiveerde ondernemers. Het licht in hun ogen zien toen we het hadden over de toekomst, over hun visie en plannen. Dat is gaaf!

Mensen praten soms zo weinig over waar ze echt van houden. We doen allemaal maar, eten, slapen, werken en door. Maar door mijn interviews zie ik dat vuur in de ogen. Fijn dat ik die momenten mag delen. 

De liefde. Alles is in liefde. Ook al heb ik geen lief. Liever lief voor mij, dan verliefd op een onbereikbare liefde. 

Kus, je liefste Sara