Zo dichtbij en toch zo ver weg

Dit weekend was ik met Utrecht naar Duitsland. Hij appte vrijdag of ik wat eerder zijn kant op kon komen. Hij zat te BBQ’en met vrienden en dan kon ik even gedag zeggen. Ik dacht: waarom ook niet? Dus ik ging iets eerder de auto in. Vond het best spannend. Nu al zijn vrienden ontmoeten? Maar ik dacht ook: het feit dat ik hiervoor opensta zegt ook wel wat.

Ik kwam aan en werd hartelijk ontvangen. Utrecht zei: “We kunnen ook vanavond hier blijven en dan morgenochtend gaan rijden.” Maar ik was daar niet zo enthousiast over en zei: “Nee, we gaan gewoon vanavond.”

Zo gezegd, zo gedaan. De rit ging goed. Midden in de nacht kwamen we aan. We schonken een wijntje in en kletsten nog wat. Hij begon erover dat hij had nagedacht hoe dat nou allemaal moest met intimiteit enzo. Hij zei dat het in ieder geval verstandig was om de eerste avond geen seks te hebben. Dat we daarna wel verder zouden kijken. Ik was ergens opgelucht en zei dat ik daar hetzelfde in stond. We gingen naar bed en kropen lekker tegen elkaar aan. Dat was fijn.

Ik sliep slecht.

Hij snurkte.

Ik was onrustig.

De volgende ochtend stonden we al vroeg op.

We hebben boodschappen gedaan en gewandeld. Het was gezellig. We kletsten veel. Hij meer dan ik, maar dat was oké. Ik voelde alleen… ja, hoe moet ik het omschrijven… eigenlijk totaal niet de behoefte om hem aan te raken. We liepen naast elkaar in het bos en ik had makkelijk zijn arm kunnen pakken, of even zijn schouder aan kunnen raken. Ik had hem kunnen plagen door zijn petje af te tikken.

Maar niks. Ik ben van mezelf best aanrakerig, maar ik voelde afstand.

Tijdens het wandelen hadden we het over vorige relaties en hij zei dat hij altijd werd aangezien voor een foute man, en dat dat bepaalde vrouwen aantrok. Maar dat ze op hem uitgekeken raakten zodra ze inzagen dat hij dat uiteindelijk niet bleek te zijn. Hij dacht dat ik ook zo’n vrouw was die dus viel op foute mannen, en dat dat mogelijk kwam door mijn jeugd.

Wat hij zei klinkt me niet vreemd in de oren. Ik heb hier veel over gelezen en over nagedacht. En toch… toch voelt het niet helemaal zo.

Bovendien: hoe meer ik hem leerde kennen, hoe minder “fout” hij me leek. En we waren een weekend samen weg. Het was mijn eigen angst voor afwijzing die soms boven kwam drijven. Maar hij was zelf behoorlijk consistent in zijn houding naar mij. Hij speelde geen spelletjes.

Prachtige wandelingen gemaakt in het bos

Na het wandelen gingen we aan de wijn. BBQ aan, zon brak door. De sfeer was goed. Hij haalde een pijpje tevoorschijn en begon de CBD-wiet die hij had meegenomen te roken. Voor zijn ADHD, zei hij. Misschien een beetje bekrompen, maar ik was er geen fan van. Maar goed. Muziek aan. Nog meer wijn. Na een tijd begonnen we te kussen. Het hing al even in de lucht. Geef de schuld aan de wijn. Maar uiteindelijk gingen we toch ook nog een stapje verder. We besloten om het binnen verder door te zetten.

Ik drukte hem op de bank, ging bovenop hem zitten. (Rustig maar, de kleren waren nog aan haha). Maar daar kon hij niet tegen, zei hij. Vond het ongemakkelijk. Wilde zelf in control.

Hij zei: “Je hebt nog nooit een man gehad he, die zo dominant is.”Ik dacht: uh… moet ik nu wel of niet de waarheid zeggen? Ondertussen werd ik in een fractie van een seconde terug geslingerd naar de vrijpartij met H.

Maar we gingen door, dus ik kon het afdoen met een “uhuh”.

Misschien maakt dit je wat ongemakkelijk om te lezen, maar ik moet het gewoon opschrijven. Voor mij was dit een cruciaal punt in het weekend, want de seks was gewoon… niet goed.

Ok, ok, misschien moet je de eerste keer wennen en kan het wat ‘clumpsy’ zijn. Maar terwijl hij boven mij hing en in me bewoog, hijgde hij dat hij wilde dat ik mijn borsten aan zou raken. Dat hij dat zo lekker vond. Oké, tuurlijk, doe ik. Maar toen ik ophield (ik bedoel: hoe lang moet je erin knijpen dan?) vroeg hij het weer. En na een tijdje weer. Ik lag ondertussen een soort geforceerd mezelf te masseren terwijl hij toekeek.

Er was geen gezoen, geen echte interactie, geen aanraking van hem. Alleen seks. Ik voelde me op een gegeven moment een soort… masturbatiepop. Ik vond er niks aan.

Na een tijd in dezelfde houding te hebben gelegen, wilde ik stoppen.

Out of the blue zei ik: “Zullen we maar naar bed gaan? ”

Als ik eraan terugdenk, moet ik er ergens om lachen. Waar haalde ik dat vandaan? Ik heb nog nooit een vrijpartij halverwege afgekapt.

Hij protesteerde niet. Ging op de bank zitten en zei: “Nou, ik ben toch blij dat we dit nu gehad hebben.

”Eh… pardon? Blijkbaar had hij zich erg druk gemaakt over het feit dat we nog geen seks hadden gehad. Het was echt een ding voor hem.

Eenmaal in bed was ik blij dat ik kon slapen. Ik voelde me behoorlijk aangeschoten en een beetje in de war. Ik sliep onrustig, maar beter dan de nacht ervoor.

Verschillen

De volgende dag (zondag) was toch ongemakkelijk. Hij sjeesde om zeven uur het bed uit. Oké, de hond moest uitgelaten worden, maar ik zag totaal geen noodzaak om zo vroeg al op te staan. We hadden nog een hele dag en ik wilde even koffie drinken, op bed nog even chillen. Wat lezen. Hij kwam met kleren en al als een stijve plank naast me liggen.

Tijdens het ontbijt vertelde hij uitgebreid en gedreven over zijn behoorlijk extreemrechtse opvattingen en over corona. Het ging richting het complotachtige. Hij noemde zichzelf een wappie. Ik hou er niet van. Geloof er niet in. Het ging best ver. Ik dacht: dit kan ik niet verenigen met mijn eigen opvattingen. Hij ging weer naar buiten om CBD te roken. Ondertussen voelde ik nog meer afstand ontstaan.

We hebben die dag een korte wandeling gemaakt en we zijn naar een park geweest met vogels en wolven, en bekeken een leuke show. Het was wederom gezellig, maar over de avond ervoor werd gezwegen. Het was alsof het nooit gebeurd was.

Ik merkte dat hij af en toe toenadering zocht. Ik ging er, heel minimaal, op in. Ik dacht te voelen dat hij onzeker werd van mijn ‘afwijzende’ houding.

’s Avonds ging de BBQ weer aan, de vuurkorf brandde.

En toen, alsof ik niet genoeg aan mijn hoofd had, kreeg ik een berichtje.

Van Lars.

Godsamme.

Ik dacht dat ik van hem af was.

Ik besloot even niet te reageren, maar het speelde meteen door mijn hoofd.

Waarom nu? Waarom hier?

Terwijl ik naar het vuur keek maakten mijn gedachten overuren

Rond half elf stelde ik voor om naar bed te gaan.

Er hing spanning in de lucht. Ik dacht: zou hij verwachten dat we seks hebben? Ik had er serieus al de hele dag over nagedacht. Maar ik wilde niet meer. Ik voelde het niet.

Ik dacht: hoe ga ik dit oplossen? Gaat hij een move maken als we in bed liggen? Wat zeg ik dan?

Eenmaal in bed kroop hij dicht tegen me aan. Wiebelde wat met zijn heupen. Je kent het wel. Hij wachtte op mijn signaal. Wilde actie. Ik bleef roerloos liggen en zei niks.

Daar lagen we. Twee mensen. Zo dicht bij elkaar, en toch verder van elkaar verwijderd dan ooit. Hij zuchtte, maar zei niks. Ik dacht: oef, gelukkig. Dit hebben we gehad. Ik ga nu slapen.

Toen zei hij na een hele poos ineens: “Nou ja, slaap lekker dan maar.”

Zijn woorden bleven even hangen in de lucht. Ik dacht na.

En antwoordde zacht: “Welterusten.”

Ik voelde me opgelucht en viel als een blok in slaap.

Die nacht droomde ik onwijs veel.Toen ik wakker werd schrok ik me rot. Ik was even vergeten waar ik was. Ik opende mijn ogen en dacht in een fractie: huh?

En toen: oh ja.

Het was tijd om op te ruimen en naar huis te gaan. Het huis moest spik en span. Hij was al het hele weekend extreem bang dat er iets kapot zou gaan. Alles moest netjes, want het was het huisje van zijn ouders. Ik hielp mee. Eenmaal in de auto was de sfeer wederom goed. Ik zette hem thuis af. En reed naar huis. Dat was het dan.

Waar ligt het nou aan?

Zijn CBD-gebruik? De extreme politieke ideeën? Het feit dat hij zo bang was voor het oordeel van zijn ouders (hij heeft werkelijk drie of vier keer met ze gebeld en meerdere keren geappt over eten en foto’s gestuurd)? Of was er gewoon niet genoeg om hem aantrekkelijk te vinden? Of ben ik er zelf toch niet zo klaar voor als ik dacht?

Is het plaatsje naast me wel écht vrij? Heb ik niet nog wat innerlijk werk te doen? Geef ik hem wel een eerlijke kans?

Eenmaal thuis was ik opgelucht.

Mijn tuintje, mijn kinderen, mijn omgeving, lucht, sfeer. Heerlijk. Vannacht sliep ik als een blok.

En nu… we gaan het weer zien. Wat er met Lars gebeurt? Ik schrijf het weer op.

Ik hou je op de hoogte.

Het is nu alweer zo’n lang verhaal geworden dat ik echt moet stoppen.

Kus, Sara

Wil je een seintje als er een nieuwe blog online is? Klik hier

Nog even een mooi plaatje :)