Hoe ga je om met angst voor afwijzing?
- Sara
- 13 mei
- 5 minuten om te lezen
Ik voel heel goed waar de angel zit. Ik ben, ik denk door de ervaringen van het afgelopen jaar, extreem bang om afgewezen te worden. Zodra ik het idee heb dat dit misschien kan gaan gebeuren, dan voel ik die bekende spanning in mijn buik, in mijn hart. Ik voel me onrustig en gejaagd en ik start met overdenken. ‘Hij ziet me niet zitten, ik ben maar eventjes leuk, zie nou wel, hij is op me uitgekeken, ik ben niet goed genoeg.’
Ik heb het zeker niet met iedereen. Bij vrienden en familie heb ik er eigenlijk geen last van. Ik voel me dan zelfverzekerd. Ik weet wie ik ben en hoe ik me verhoud tot hen. Laat me niet snel uit het veld slaan. Mocht zich een situatie voordoen, voel ik die spanning niet. Ben ik niet bang om afgewezen te worden.
Maar in de liefde wel.
Het is een gek gevoel.
Utrecht en ik appen elke dag. We hadden gisteren afgesproken om te gaan zwemmen. Afgelopen donderdag vroeg hij aan mij wat mijn plannen voor volgend weekend (dit aankomende weekend) zijn.
Ik zei dat ik eigenlijk nog niet echt iets gepland had.
Hij stuurde: ‘Nu wel?’
Ik stuurde terug: ‘Gaan we op avontuur samen?’
Hij reageerde eerst twee uur niet. Dat is natuurlijk niet lang, maar ik vond mijn appje best een beetje gedurfd en behoorlijk spontaan (wat ik ben, maar in de liefde ben ik zoals gezegd soms wat voorzichtig). Dus ik wachtte in spanning zijn antwoord af.
Na twee uur appte hij: ‘Kun je nu even bellen?’
Mijn hartslag ging omhoog. Ik dacht: “O god, hij gaat nu vast zeggen: ik weet niet wat jij je in je hoofd haalt, maar je ziet het verkeerd. Ik denk dat we hiermee moeten stoppen. ”Ik wachtte even met sturen. Bereidde me mentaal voor op naderende afwijzing.
Stuurde na tien minuten: ‘Ik zit op kantoor, maar ik kan wel even bellen hoor.’
Hij belde en zei: ‘Ik kom net bij mijn ouders vandaan. Jij wilde wel wat doen hé, volgend weekend? Vind je het leuk om samen met mij het weekend naar het huisje van mijn ouders in de Eifel te gaan? Het is daar zo heerlijk. Kunnen we lekker wandelen, zwemmen, koken.
Ik voelde me compleet overrompeld door de vraag, had me op totaal iets anders voorbereid. Maar ik was eigenlijk heel erg enthousiast.
Overdenken
Enfin. Hij stelde voor om vrijdagavond te gaan rijden en maandag weer terug te gaan. Ook wel spannend, want ja, zo goed kennen we elkaar nou ook weer niet. Maar het voelde goed. Dus ik ga het doen.
Maar daarna gaat mijn gefuckte brein met me aan de haal. Eigenlijk na een dag had ik me al in mijn hoofd gehaald: ‘Zou hij geen spijt hebben? Misschien bedacht hij het zich heel impulsief en denkt hij nu: ojee.’
Afgelopen weekend was hij weg met zijn ouders en zussen. Ik hoorde daardoor wat minder van hem. Logisch. Ik liet hem ook met rust. Hij bleef wel contact houden, stuurde af en toe een update.
Maandag hadden we afgesproken om te gaan zwemmen. Zondagavond vroeg ik of het nog doorging. Gezien het feit dat hij al het hele weekend weg was geweest, kon ik me ook voorstellen dat hij gewoon even thuis wilde zijn. ‘O, ik moet werken morgen en was het eerlijk gezegd ook vergeten. Ik heb een klus en weet niet hoe dat gaat lopen. Ik heb wel zin in het weekend, jij ook?’
Ok, kan gebeuren natuurlijk. Maar mijn gedachten maakten direct, onterecht waarschijnlijk, overuren. ‘Zie nou wel, daar gaan we. Hij gaat straks vast het weekend ook afzeggen. Let maar op. Zijn interesse is weg. Hij heeft vast een ander, leuker iemand ontmoet. Hij bedenkt zich. Ik ben écht niet goed genoeg.’
Ik reageerde koel. Maar appte dat ik er zin in had, omdat ik zin had om hem te zien. Hij stuurde terug dat hij dat heel lief vond, dat ik dat stuurde. En hij zei dat hij ook zin had om mij te zien.
Goed. Die avond had ik er last van.
Mijn ongefilterde overdenk-brein ging aan. En dan bedoel ik echt volle bak aan. Ik kon het niet goed loslaten. Probeerde mezelf moed in te praten: Het komt zoals het komt. Wees gewoon jezelf. Je bent leuk. Je bent goed genoeg. Maar echt geloven deed ik het op dat moment gewoon niet. De spanning in mijn maag was aanwezig. Het was als een steen in mijn maag die ik steeds meezeulde. Ik kon het niet loslaten.
Maandag werd ik wakker.
Hetzelfde gevoel. Geen bericht meer van hem. Onrust. Angst. Ik ging sporten. Ik had twee afspraken staan en verder een lege middag voor me.
Hoe zorg ik ervoor dat ik mijn hoofd weer op de goede frequentie krijg? Hoe ga ik deze situatie aanpakken? Ik vermoed dat het in mijn hoofd zit, dat mijn angstgevoelens gebaseerd zijn op mijn eigen negatieve overtuiging. Maar toch.
Ik besluit hem te appen. Luchtig. Hij reageerde snel. Ik dacht ineens: ik ga het open gooien. Ik ga zeggen waar ik mee worstel. Waar ik mee zit. Rustig. En dan zie ik wel wat er gebeurt.
Ik appte: ‘Misschien een beetje stom, maar mag ik jou straks even een vraag stellen? Als je straks tijd hebt ergens.’
Hij appte: ‘Helemaal niet stom. Ik ben nu bij de tandarts, ik bel je over tien minuten, schikt dat?'
Ik dacht: Ok bellen, jeetje confronterend, maar ok. ‘Ja is goed.’
Hij belde, ik was op weg naar de afspraak.
Ik begon: ‘Nou, ik vind het best een beetje lastig om te zeggen en ik wil dingen ook niet te zwaar maken. Ik vind het superleuk dat je me meevraagt een weekend weg. Ik heb er ook veel zin in. Maar ergens komt er ook een soort oude angst naar boven en dat is dat ik dan denk dat je gaat afzeggen.’ Terwijl ik het uitspreek begin ik te huilen. Arghhhhh, ik heb daar zo’n hekel aan, maar ik vond het zo vreselijk spannend om zó eerlijk te zijn.
Hij reageerde direct: ‘Ooooo wat ben ik blij dat je dit zegt en aangeeft,’ was zijn reactie. ‘Ik ben echt heel erg blij dat je dit zegt. Ik vind het juist super fijn dat je het gelijk eruit gooit. Anders ga je straks afzeggen alleen maar omdat je bang bent dat ik ga afzeggen. En ik ga absoluut niet afzeggen. Ik heb er juist heel erg veel zin in. Ik zal dat absoluut nooit doen.’
Dus we kletsten nog wat.
Hij praatte over dat hij het gevoel ook goed kende, ook altijd dit soort dingen had meegemaakt. We hingen op en ik voelde me opgelucht. Ik was trots op mezelf. Ik had me kwetsbaar opgesteld, was eerlijk naar mezelf én naar hem. Geen spelletjes, geen harnas: gewoon ik. Met al mijn onzekerheden en kwetsbaarheid.
Zijn reactie was heel geruststellend! Ik heb nu best zin in komend weekend. Ik ga nu proberen uit mijn hoofd te gaan, niet alles zo te overdenken en misschien ook weer wat meer te genieten.
Ondertussen appen we vrolijk door. Hij vroeg nog hoe het ging na ons gesprekje. Wenste me welterusten. Het geeft me weer wat hoop.
Misschien ook wat meer vertrouwen, in mezelf, in de liefde, in de mannen. Het voelt nog wel spannend, maar…wie weet wat het universum voor me in petto heeft, haha.
Kus, Sara
Comments