Op avontuur met mijn date

Vandaag is het zover. Ik ga een weekendje weg met Utrecht. Afgelopen maandag hadden we natuurlijk een fijn gesprek waarin ik eerlijk en kwetsbaar durfde te delen waar ik bang voor ben. De afwijzing (zie blog: hoe ga je om met angst voor afwijzing). Zijn reactie daarop was heel erg fijn.

Ik merkte dat ik echt even wat tijd nodig had om, na de eerste opluchting, ook echt het vertrouwen te voelen dat het goed zou komen. Dat hij niet zomaar wat zegt, maar het echt meent. Hoe gek is dat hè? Dat je daar zo vreselijk aan kunt twijfelen? Maar goed, we hebben de hele week contact gehouden dus dat vertrouwen groeide en zie nu: we gaan!

Ik had een superleuke week overigens, met maandag dansen en dinsdag een feest van mijn oude werk. Ik ben daarheen gegaan met mijn ex. We hebben elkaar op het werk ontmoet. We kregen wat gekke blikken van oud-collega’s, maar ik vond het oprecht zo zo zó fijn om dit samen te doen. Hij ook. Ik ben echt trots op hoe we het tot nu toe weten te organiseren met elkaar. Het lijkt alsof de vriendschap die we ooit hadden, nu de kans weer krijgt om zich verder te ontwikkelen.

Ik hoop dat dit zo doorgaat, want ik merk: ik word er echt heel erg vrolijk van. Hij voelt als een maatje, iemand die echt voor me door het vuur gaat en sinds jaren voel ik: ik zou het ook voor hem doen. Direct voel ik ook wel de noodzaak om aan te geven: nee, een relatie met hem wil ik niet meer. Dat stadium is klaar. Afgesloten. Maar een mooie vriendschap is heel erg waardevol. En wat ons bindt daarin zijn onze kinderen. En humor. Ik voel me dankbaar.

Woensdag ben ik naar mijn lieve oma gegaan, ze is 96 jaar.

Het was zo vreselijk fijn om haar weer te zien en te spreken. Het was echt te lang geleden. Ik heb me weer voorgenomen om vaker te gaan. Ik merkte aan haar dat ze ervan genoot dat ik er was. Ik kreeg een warme knuffel toen ik wegging, ook al spraken we niet veel.

Nog een dingetje

Iets wat ik jullie nog niet heb verteld , het is ook niet groots eigenlijk,  maar het was even een dingetje. Afgelopen zondag (moederdag) reed ik met mijn familie terug, nadat ik bij het water was geweest. Ineens zag ik in de verte een bekende auto aankomen. Snel keek ik naar het nummerbord, en ja hoor. Het was H. Geen idee of hij me zag. Het ging snel.Maar mijn hart jongens… klabam… Zat ik rustig achter het stuur, ineens ging mijn lijf weer in de stressstand.

Thuis heb ik even bewust de tijd genomen om het gevoel te laten zijn. Ik had ergens gelezen dat dat helpt. En wat denk je? Het hielp echt! Ik voelde me niet direct rustiger en kalmer. Niet alsof er een knop is die je kunt omzetten, maar kort daarna merkte ik dat ik gewoon weer doorging met de normale dingen. Ik heb er deze week ook amper aan gedacht. Ik vermeldde het dus niet eens in mijn vorige blog.

Wel dacht ik stiekem: zou hij mij hebben gezien?

En zou hij daarna nog even gedacht hebben: hoest nou met Saartje?

Maar goed, ik opende TikTok gisteren en daar stond hij bij mijn voorgestelde contacten: helemaal bovenaan. Pontificaal keek zijn profielfoto me lachend aan. Ik schrok een beetje. Ik denk: zou het toeval zijn of algoritmische poëzie?

In al die maanden niet gezien… en nu ineens. Daar. Vol in mijn gezicht.

Nou ja, wat een gedoe allemaal. Wat ben ik ook een dromer hè, hihi. Maar ik hoop oprecht dat hij geen contact opneemt. Het is nog te kort geleden. Te vers. Ik kan het niet.

Ok… adem in, adem uit. Ik ga het weer loslaten. Nee, ik heb het losgelaten.

Ik zeg het je nu, haha (en ik zeg het nu hardop, dus het telt.)

On another (and better) note

Ik heb dus echt onwijs veel zin in het weekend. Vanavond vertrekken we en rijden we in één stuk door naar Duitsland, zo’n 3½ uur rijden. Ik vind het best een beetje spannend. Ik denk dat ik straks een flesje wijn haal en wat nootjes. Dan hebben we nog wat te drinken als we aankomen.Ik probeer er zoveel mogelijk vrij en gedachteloos in te gaan. Gewoon als een gezellig weekend.

Ontstaat er meer, of gaat de vonk die de vorige keer over leek te slaan toch meer ontvlammen? We gaan het zien. De ingrediënten zijn daar: een mooie rustige omgeving, midden in de natuur. We houden allebei van wandelen, lekker eten, zwemmen en kletsen. Hij neemt hout mee dus we kunnen een fikkie stoken (dan brandt er in ieder geval íéts) en dan gaan we maandag weer terug.

Wel denk ik steeds over dingen als: hoe zou het gaan, slapen we in hetzelfde bed of apart? Hebben we wel genoeg te kletsen, zou het gezellig zijn? En het belangrijkste: hoe ga ik ervoor zorgen dat ik niet stink als ik moet poepen of dat hij het hoort. Ik ben wat dat betreft echt vreselijk. ’t Is echt nog te vroeg voor die openheid hoor! Hallo!?

Maandagmiddag haal ik de kindjes dan weer uit school, want eigenlijk is het mijn week. Gelukkig vond mijn ex het niet erg dat de kindjes een nachtje langer bij hem bleven. Ik mis ze wel. Heb zin om ze straks weer te zien, te kussen, te knuffelen.

Maar nu: iehhhhh eerst dit. Als het lukt plaats ik wel een foto van de omgeving op Instagram Stories. Kunnen jullie ook een beetje zien waar ik ben.

Fijn weekend allemaal!

Kus, Sara

Wil je een seintje als er een nieuwe blog is? Klik hier