Waarom voelt het alsof ik aan de zijlijn sta van mijn eigen gezin?

Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat het me nog zo zou raken. Wat mijn ex doet. Maar het doet het toch.

Afgelopen week vertelde hij natuurlijk dat hij per 1 juli al gaat samenwonen met zijn vriendin. Zij heeft een zoon en een dochter, en die komen er dan regelmatig ook wonen.

Afgelopen zondag (1e paasdag) hadden we een feestje van gezamenlijke vrienden. Ik keek er eerlijk gezegd best een beetje tegenop. Zijn nieuwe vriendin zou er ook zijn, en de kinderen ook. Ik wist eigenlijk al hoe dat zou gaan, en hoe iedereen zich tot elkaar zou verhouden.

Mijn ex en zijn vriendin waren behoorlijk knuffelig, iets wat hij in onze relatie nooit deed. Het ergerde me enorm, moet ik eerlijk zeggen. Ik vond het wat provocerend en gewoon heel irritant. Maar goed, de kinderen zaten dan weer bij mij en dan weer bij hen. Ik merkte dat zij een paar keer met Lotte zat. Ook zat Lotte bij haar toen er werd gegeten. Daar had ik moeite mee. Ik bedoel, het is mijn kind, en ik vond het gewoon heel confronterend en moeilijk dat ze ineens bij haar op schoot zat. Ergens dacht ik: ze mag zich wel wat meer bescheiden opstellen.

Daarna ging ze met Lotte spelen in de speeltuin, en toen was ik het beu. Rechtvaardig, stom of gelijk? Ik weet het niet, maar ik kon er gewoon niet naar kijken hoe zij gelijk een soort van moederrol op zich nam. Rationeel weet ik het best, ik ben de moeder, dat weten mijn kinderen ook. Maar ik ken deze situatie niet goed en ik had bijna het gevoel alsof ze mijn kinderen inpikte, ten overstaan van al onze vrienden. Het voelde zo vreselijk.

De volgende dag belde ik mijn ex.

Ik wilde met hem bespreken dat ik hier moeite mee had; vond dat zij zich, zeker in het begin, best wat meer bescheiden mocht opstellen. Hij wist al dat ik er moeite mee had. En als je nou een vechtscheiding hebt, oké, maar wij proberen juist in harmonie door één deur te gaan.

Hij zei dat ik het gewoon leuk moest vinden dat zij het zo goed met de kinderen kan vinden. Maar ik vind en voel dat ik gepasseerd word. Je weet niet of de kinderen een loyaliteitsconflict voelen of het ingewikkeld vinden in deze nieuwe situatie. Daarnaast vind ik dat een beslissing zoals samenwonen ook met mij besproken mag worden. Niet om toestemming te geven, maar zodat ik ook weet wanneer en hoe de kinderen op de hoogte zijn. Maar hij vond dat allemaal belachelijk.

En eerlijk? Ik weet gewoon niet wat ik voel. Ik ben behoorlijk van slag. Ben ik jaloers? Voel ik me gepasseerd, onder druk gezet in mijn rol als moeder? Ik weet het gewoon allemaal even niet zo goed. Het voelde alsof er een soort spelletje ‘wie komt er als winnaar uit de strijd’ gespeeld wordt. Zo voel ik het misschien, omdat hij nu degene is met de superrelatie en ik met ‘lege handen’ achterblijf.

Maar dat is een bewuste keuze van mij, toch? Waarom voelt het dan niet zo? Leven met de consequenties, zullen de meeste mensen wel zeggen. Ik ben immers degene die de knoop heeft doorgehakt. En spijt? Nee, dat heb ik niet. Maar dit voelt ook gewoon gek.

Wat vind jij ervan? Heb ik het recht om te vinden dat zijn nieuwe vriendin zich naar de kinderen wat meer bescheiden opstelt? Heb ik het recht om te vinden dat ik meegenomen word in beslissingen die impact hebben op het leven van onze kinderen? Of is het echt een kwestie van: kop houden en niet uiten?

Voel je vrij om me een bericht te sturen, ik ga hier graag over in gesprek.

Daarnaast had ik afgelopen vrijdag mijn date met Utrecht.

We zijn gaan poolen, hebben wat gedronken en een mega grote döner kebab met ui gegeten. Het was gezellig, vertrouwd en ontspannen. Maar een vonk? Die is er nog niet in alle hevigheid. We hebben wel gezoend. En dat was leuk. Tot nu toe houden we nog contact. We hebben zeker raakvlakken en wie weet loopt het wel uit op wat leuks – wat het dan ook is. De afspraak is om nog een keer te gaan kanoën door de binnenstad. Lijkt me gewoon ook weer supergezellig. Zijn leven is totaal anders dan dat van mij, maar toch lijken we in persoon op elkaar. Daarom zijn de gesprekken interessant en boeiend.

Ik heb me voorgenomen om me te laten leiden door mijn gevoel en niet te veel te proberen te overdenken. Het is wat het is. Als het ontstaat, dan gebeurt dat vanzelf.

En wat betreft Lars?

Dat heeft ook nog een bijzondere wending gekregen. Ik ga er de volgende keer wat dieper op in, maar we hebben nog een keer afgesproken. En dat was wel heel leuk en fijn. Hij stelde zich eindelijk écht kwetsbaar op. Hoe dat verder afloopt, schrijf ik de volgende keer.

Voor nu moet ik even herstellen. Wonden likken. Ik ben in mijn opmerkingen en felheid ook gewoon heel heftig soms. Moet misschien een beetje indimmen. Als ik het er met mijn zus over heb, merk ik ook dat ik meer opgefokt raak. Zij heeft een sterke mening, en ik laat me daar ook een beetje in meeslepen, geloof ik.

Anyhow. Even tot rust komen nu. Geen gekke dingen sturen en doen. Misschien even mediteren ofzo, haha.

Kus,Sara