'Wanneer gaan we weer naar papa?'

Op een gegeven moment voelen ze het. Het komt er weer aan. De wissel. Ze missen papa. Ze vragen naar hem. Een week bij mij, een week bij hun vader. Daar hebben we bewust voor gekozen. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en vond dat wisselen verschrikkelijk. Nooit écht ergens thuis. Altijd twee huizen. Ik wilde gewoon op één plek wonen. Thuis zijn. Dat gevoel van onrust kan ik nog steeds oproepen. Ik wilde het mijn eigen kinderen niet aandoen. Maar toch is het gebeurd.

Gelukkig lijkt het tot nu toe oké. Ze vragen er niet veel over, en ik ook niet. Ik wil ook geen slapende honden wakker maken.

Elke zondag is het wisseldag. Het blijft gek, zelfs na acht maanden. Spullen inpakken, kleding uitzoeken, alles in grote tassen en hup, de auto in. Ik rijd ze naar hun vader, waar we samen de overdracht doen. Nog een dikke knuffel, een kus, ik ruik aan hun haren. Ik blijf even staan, neem ze even goed in me op. Dan rijd ik alleen terug.

Mis je je kinderen niet?

Die momenten vond ik in het begin best lastig. Of nee, eigenlijk niet eens. In het begin voelde ik vooral opluchting. Ik schaamde me er bijna voor, maar ik had zoveel op mijn schouders genomen dat het voelde als ademhalen na veel te lang onder water.

Mensen vroegen me vaak: “Vind je het dan niet moeilijk? Mis je ze niet ontzettend?”

Ik zei altijd ja, maar voelde nee. Ik was zo lang niet aan mezelf toegekomen, ik was leeg. Op. Uitgehold.

En nu, maanden later, is het anders. Het blijft een uitdaging. Als de kinderen er zijn, is het druk. Het gaat maar door. Met vragen, met opmerkingen, verzet, lachen, kleine opstootjes, overal troep, gevecht om schermtijd. Mama hier, mama daar. Soms verlang ik zó naar stilte. Dan denk ik: als ik straks alleen ben, dan kan ik eindelijk…

Maar nu zijn ze weg. En voelt het tóch anders.Definitief. Niet even een paar minuten rust. Nee, een stilte zonder beloning. Het is een feit. Ze zijn er niet. Niet even snel iets voor mezelf tot de volgende mama, mama, mama! Nee. Het huis blijft stil. De kinderkamers blijven gesloten.

Tijd voor mij

Het is de Saar-week. Niet de mama-Saar-week. Het contrast is groot, maar op de een of andere manier ook heel goed. Ik ben ergens opgelucht dat ik de kinderen soms écht mis als ze er niet zijn. Dat dat gevoel er nu wel is. In het begin voelde ik dat niet. En ik vond dat erg. Maar nu weet ik: het was er wel, ik had er alleen geen ruimte voor.

Ik mis ze. Ik denk aan ze. Maar het is ook oké. Ik ben niet alleen maar compleet als de kinderen er zijn. Ik geniet ook zonder ze.

Deze week was het vakantie in onze regio, maar ik werkte door. De dagen die we samen vrij waren, deden we rustig aan. Kleine dingen. Even de stad in, boodschapje doen, wat drinken, knutselspullen kopen bij de Action. En dat is helemaal prima. Het hoeft niet altijd groots, pretparken, dierentuinen, pannenkoekenrestaurants. Het is ook allemaal reteduur.

Italië

Komende week ga ik full focus op werk. Ik heb extra klussen aangenomen, want ik wil boeken naar Italië. Ik heb al wat heen en weer geregeld en oppas kunnen fixen. Ik heb een goede vlucht gevonden, maar ik geef het nog even tijd. Zeker weten dat ik dit niet te impulsief beslis. Gewoon even voelen. De tickets lopen niet weg. Als het moet zijn, komt het goed. Daar vertrouw ik op.

Gek idee. Weer in mijn eentje naar het vliegveld. Op reis.

Dat voelt zo lekker. Zo fucking trots ben ik dan op mezelf.

Ik doe het gewoon. In mijn up.

Ik bepaal.

Ik ben de baas over mijn eigen leven.

Kus,Sara