Papa en mama willen niet meer samen verder

Ik werd vannacht ineens wakker om half vijf. Ik heb dat de laatste tijd vaker. Ineens ging het als een schok door me heen: ik bedacht me ineens dat het precies een jaar geleden was dat we de kinderen ‘het nieuws’. Vertelden. Dat papa en mama niet meer samen verder wilden.

De autorit

We hadden net een verjaardag gehad bij familie. Ik was er in alleen heengegaan met de kinderen. Overdag ging het nog goed. Ik dacht er niet steeds aan. Maar in de auto terug voelde ik me zwaar en gespannen. Terwijl de regen als slierten tegen de auto sloeg tijdens de twee uur durende terugrit, bleef ik maar malen.

Hoe kon ik dit de kinderen aandoen? Denk ik alleen maar aan mezelf? Hoe egoïstisch ben ik wel niet? Hoe gaat de oudste reageren?

Af en toe wierp ik een blik door de achteruitkijkspiegel. Ik zag de kinderen nietsvermoedend op de achterbank zitten. Terwijl ik mijn huis naderde, voelde ik de spanning in mijn lijf toenemen. Het was een raar gevoel, diep in mijn buik. Ik had nog nooit in mijn leven zo’n grote en bewuste keuze gemaakt. Een keuze die het leven van anderen enorm zou beïnvloeden. En waar zij niets over te zeggen hadden.

Zij waren straks kinderen van gescheiden ouders.

Het gesprek

Eenmaal thuis was het zover. Mijn ex en ik keken elkaar aan. In zijn ogen zag ik een mix van verslagenheid, spanning en verdriet. Potverdorie. Daar gaan we.

‘Max en Vera (zo noem ik ze maar even), willen jullie even op de bank komen zitten? Papa en mama moeten jullie iets vertellen.’

We vertelden het nieuws direct, zonder te veel uit te weiden. Het besluit stond vast.

‘Papa en mama willen niet meer samen verder. We houden ontzettend veel van jullie, en we zijn niet boos op elkaar. Maar we willen niet meer bij elkaar wonen.’

Stilte.

Het duurde even voordat de echte impact van dit nieuws doordrong bij de oudste. De jongste was waarschijnlijk net te jong om het volledig te begrijpen. Het gezicht van de oudste betrok en hij begon zo hartverscheurend hard te huilen. Mijn ex huilde vol met hem mee.

Ik schrok van de heftigheid van zijn reactie. Het kwam binnen als een mokerslag. Mijn hele lichaam voelde warm, het zweet brak me uit, ik voelde me zo intens slecht. Maar doordat mijn ex zo instortte, voelde ik me ook krachtig. Gek hoe dat werkt.

Ik ging naast mijn oudste kind zitten en pakte hem vast. ‘Ik weet het, schat. Het is ook heel verdrietig. Je mag verdrietig zijn. Huil maar.’

‘Dit is mijn grootste nachtmerrie!’ schreeuwde hij. ‘Ik wil dit niet. Ik wil dit niet!’

De jongens zaten samen vreselijk te huilen. Mijn dochter en ik keken ongemakkelijk naar deze heftige reactie. Zij schrok en wist ook niet goed hoe ze ermee om moest gaan. Na een tijdje probeerde ze de sfeer te breken door wat gymnastiekoefeningen te laten zien. Een wanhopige poging om het minder zwaar te maken.

Mijn oudste had vragen. Veel vragen. Maar wij hadden nog niet veel antwoorden. Papa had nog geen nieuw huis. Papa en mama hielden wél van elkaar, maar niet meer genoeg om samen te blijven. Jullie zijn het belangrijkste.

We probeerden ook wat voordelen op te sommen. Het is misschien ook leuk, twee huizen, dubbele vakanties… Langzaam ging de ergste storm liggen. De eerste golf nam af in kracht.

Tijd voor elkaar

We namen uitgebreid de tijd om met elkaar te zijn. We hoefden nergens meer heen. Niemand had nog een afspraak. We haalden frietjes en praatten verder. En dat was het.

Toen de kinderen weer wat anders gingen doen, gaf mijn ex me een knuffel. Hij was ontdaan en verdrietig, maar ook opgelucht en trots. We hadden dit goed gedaan. Dat voelde ik ook. Maar, allemachtig, wat was dit zwaar. De verantwoordelijkheid van het ouderschap rustte ineens loodzwaar op mijn schouders. Zwaarder dan ooit.

Maar de kogel was door de kerk. Nu de kinderen het wisten, was het echt. Er was geen weg meer terug.

Ik ga scheiden.

Kus, Sara

Ja, ik wil een seintje als er een nieuwe blog is