Geen spijt, alleen groei

Ik ben toch echt een dwaalvogel. Een dromer. Misschien had E. toch gelijk. ‘Jij weet ook niet wat je wilt’. Tsjee, ja… misschien laat ik me te veel leiden door impulsieve gedachten en gevoelens.

Ik was Lars zo zat. Begin van de week. Maar goed, op z’n Lars bleef hij me dus wél berichten sturen, en vanochtend was ik er zó klaar mee. Ik werd boos en stuurde dat hij kinderachtig was en hulp moest zoeken.Later: toch weer spijt. Ik kan dan zó onaardig en beroerd uit de hoek komen. Maar dat is gewoon ook niet oké. Ik voel me altijd onrustig als er onenigheid of onvrede is, of als dingen onuitgesproken blijven.Ik appte Lars later, bood mijn excuses aan. Zei dat ik niet gemeen wilde doen. Maar dat ik hem wél echt duidelijk wilde maken dat er voor mij niets meer in zit.

Daarop volgde op zich een prima gesprek via de app, dat wel. Hij gaf aan dat hij gevoelens heeft en vaak aan me denkt. Oké, dit hebben we vaker gehoord. Ik heb gezegd dat dat voor mij niet geldt. Maar dat dat voor mij niet betekent dat we geen contact hoeven te hebben. Ik wil gewoon vrienden zijn. Af en toe ook samen wandelen.Lars zei dat hij dat wel lastig vindt, omdat hij zich nog steeds heel erg aangetrokken voelt tot mij. Lang verhaal kort: dit is het dan. Geen boosheid. Maar ook geen oplossing. En ik ben er wel blij mee.

Ik kan er niks aan doen, maar het allerliefste zie ik alleen maar het goede in mensen. En ook al gebeuren of overkomen mij soms dingen, of worden je dingen aangedaan die pijnlijk zijn, dan nog denk ik dat iemand het doet vanuit zijn eigen overwegingen, angst, verdriet. En vanuit dat gevoel van liefde wil ik leven en verbinding aan gaan.

Dus. Dit voelt goed.

Mijn ex was gisteren bij mij.

We hadden een hypotheekgesprek voor een eventuele extra lening om wat renovatiewerkzaamheden uit te voeren voor ons (gezamenlijke) huis. Toen het gesprek ten einde was, vertelde hij me dat hij en zijn vriendin waarschijnlijk al vanaf juli gaan samenwonen.

En het raakte me.

Afgelopen weekend waren we al gezamenlijk op een verjaardag en ook zij was erbij. Ik voelde me zo ongemakkelijk. Ik wist niet bij wie ik moest staan, met wie ik wilde praten. Ik voelde me een buitenstaander binnen onze eigen vriendengroep. Zij stond erbij alsof ze er altijd al is geweest. En ik droop om 22:00 uur al af.

En nu dit erbij.

Ik vind het lastig.

En waarom?

Dat probeer ik nu te analyseren. Het is absoluut niet dat ik spijt heb of hem terug wil. Ik voel aan alles dat ik de juiste keuze heb genomen. Ik wil niks met hem. Fysiek of emotioneel. Toch deed het zeer. Het is misschien het stukje vervangbaar zijn?

Dat je, na 20 jaar, binnen twee maanden vervangen bent door iemand anders. Zegt dat meer over hem dan over mij? Ik weet dat het voor hem goed is. En hij weet dat ook. Hij kan moeilijk alleen zijn. Dat zeiden we gisteren ook tegen elkaar.

Later appte hij nog. Dat hij de verbouwing wilde beperken tot puur woningrenovatie en geen nieuwe tuintegels of borders e.d.

Dat was woongenot en dat voelde niet goed. Was niet waarde vermeerderend.

De verandering van mening was plotseling en verrassend, want eerst wilde hij dit nog wel. Ik weet zijn plotselinge verandering het aan het eerlijke en confronterende gesprek dat we daarvoor hadden.

Ik zei dit tegen hem en hij gaf aan dat hij daar inderdaad moeite mee had. Ik zei dat ik dat snapte, maar dat ik wilde delen dat zijn plannen voor het samenwonen ook een effect op me hadden. Maar dat dat mijn eigen proces is, en dat dat er nou eenmaal bij hoort. Ik zei dat ik het misschien niet meer moest delen.

Hij antwoordde daarop dat hij gewoon door is gegaan met zijn leven.

En toen vroeg hij: ‘Ik weet het antwoord denk ik al, maar je hebt toch geen spijt?’

En ik antwoordde eerlijk terug: 'Nee, ik heb geen spijt. Alles is precies zoals het zou moeten zijn. En dat is goed.'

'Ok', stuurde hij.

Hoop

Ik voelde aan zijn vraag dat er ergens iets van hoop verborgen zat. En dát, heel egoïstisch, was precies even de bevestiging die ik nodig had. Dat het niet niets was. Die twintig jaar. Dat het voor hem ook veel betekent heeft. Dat ik nog belangrijk ben. Is het slecht van me dat ik me er beter door voelde? Ik weet het niet. Maar het was wel zo.

Ik zit nu op kantoor. Ik moet dus werken maar schrijf even dit, want het zit me hoog. Ik ben echt aan het nadenken over ander werk. Misschien wil ik weer iets voor mezelf beginnen. Een winkel of horeca. Heb dit eerder gehad (samen met mijn ex), dus ik ken de klappen van de zweep.

We zijn toen gestopt omdat het stel met wie wij dit deden een andere richting op wilde. Ik durfde toen niet zelf iets te starten, het voelde veilig met anderen. Maar nu denk ik erover om toch weer de sprong te wagen. En vanuit daar uitbouwen.

Ik heb zat ideeën en inspiratie om nieuwe dingen te creëren. Maar wel vanuit een vaste basis, het voelt spannend maar opwindend om erover na te denken. Het is niet een beslissing die ik zomaar kan nemen.

Ik heb twee kinderen, de verantwoordelijkheid en een eigen huis. Beperkte tijd.

Maar het is wel iets wat ik leuk vind. Ondernemen past bij me.

Zelfstandig zijn, onafhankelijk.

Oh ja, en dan nog één ding:

Morgen heb ik mijn date met Utrecht... toch weer spannend hoor.

Heb al bedacht wat ik aan ga doen. Excited.

Kus, Sara