Tussen pasta, pizza en paniek

Sara
22 jul
4 minuten om te lezen

We zijn er. Italië. Een week vakantie met de kinderen. Ik dacht: die reis, die doe ik wel even. Maar man, man… wat heb ik het onderschat.

Het vliegtuig had twee uur vertraging. De vlucht zelf was hobbelig. En uiteindelijk kwamen we zo’n 2,5 uur later aan dan gepland. De bagage liet op zich wachten, en de trein waarvoor ik dure kaartjes had gekocht had óók vertraging. We misten bijna de aansluiting op de volgende trein.

Het was lang, het was vermoeiend, en de kinderen waren er op een gegeven moment helemaal klaar mee. Ik ook, maar je moet door. Gelukkig had ik vooraf een restaurant gereserveerd. We konden zo doorlopen, eten, en naar bed. De kinderen sliepen rond half elf. Ik was compleet op. Nog even op het balkon gezeten, een glas wijn erbij. Eén moment rust. Ik had het nodig.

Eerste vakantiedag – dinsdag 22 juli

Vandaag voelde als opstarten. Thuis gaat alles z’n gangetje, maar hier moeten we het wiel opnieuw uitvinden. Ontbijt klaarmaken, boodschappen doen (met tegenzin: “Ik kan toch gewoon thuisblijven?”), daarna naar het strand.

Het klinkt verwend misschien, maar ik moet echt even acclimatiseren. De zee is wild – hoge golven, sterke stroming. Mijn oudste redt zich wel, maar de jongste wil ik echt bij me houden. Het maakt me moe en gespannen.

We zijn ook nog naar het zwembad gegaan, maar dat viel tegen. Geen glijbanen, een badmuts op… “te saai.” Ik dacht nog dat ik het goed had geregeld, maar het zijn toch ook een stel verwende nesten. Toch maar even samen gezwommen.

Vakantie is wennen. Normaal was alles anders. Nu is alles intenser. De hele dag hoor ik: “Mama kijk! Mama? Mam? Maaaaamaaaa.”En ja hoor, daar ging ik: 'JAHAAAA'.

Precies wat ik niet wilde zijn. Ik wil blij zijn, gezellig, ontspannen. Maar ik voel me gestrest. En moe. Over twee dagen komen mijn vader en stiefmoeder. Dat zal schelen. Even wat verlichting.

Twijfel

Tijdens momenten als deze twijfel ik ineens aan alles. Ik voel me niet mooi in de bikini waar ik eerder zo blij mee was. Voel me oud. Een vreemde eend, alleen met twee kinderen in een wereld vol complete gezinnen. En dan denk ik ineens: Denemarken? Ga ik dat echt doen? Wat denk ik daar te vinden? Voor wie vlucht ik eigenlijk?

Gelukkig is het weer prachtig. Alles is goed geregeld. Misschien moet ik gewoon wat tijd nemen. Minder denken. Meer zijn.

Ik zit nu in de keuken en kijk uit op een pittoresk balkon. Auto’s rijden af en aan. De vakantie is begonnen. Nu ik nog.

Dinsdagavond – 22 juli

Ik zit nu aan de voorkant. De kinderen liggen in bed. Het eten vanavond was prima. Ik had me opgetut: jurkje aan, haren gedaan, oorbellen in. Maar ja, een uur later zaten we alweer binnen. Pizza erin, beetje rondkijken – en toen sloeg de verveling weer toe.

Ik ga het niet allemaal opvullen. Het is goed zo. Misschien maar eens op tijd naar bed.

O ja. Ik moet iets bekennen. Ik heb Tinder weer geïnstalleerd. Gisteravond. Impuls. Eenzaamheid misschien. Het is totaal zinloos want, ja alle mannen zijn super ver weg dus die alleen Italianen (locatie gebaseerd hè?). Daar had ik dus niet over nagedacht.

Misschien hoopte ik ook gewoon op een berichtje van H.

Een simpel ‘fijne vakantie’ of ‘goeie reis’. Al was het iets. Het idee dat hij even aan me dacht. Ook als ik er niet ben. Oprechte interesse. Maar zoals altijd: complete radiostilte. Ik wist dat het niet zou komen, dus de teleurstelling is minder groot. Maar tóch.

Zelf doe ik het altijd anders. Ben ik te aardig misschien?

H. en ik

Het zegt weer genoeg over de plek die ik inneem in zijn leven. En nu ik letterlijk wat afstand heb, voelt het alsof ik ook figuurlijk een beetje afstand kan nemen van die zwaarte, van de situatie.

Ik zie mezelf bijna van bovenaf. In die beroerde positie waar ik mezelf keer op keer in laat glijden. De mooie praatjes. Het 'ik wil alleen even koffie doen'.

Het blijft bizar hoe we met elkaar omgaan. Ieder vanuit z’n eigen behoefte. Zonder écht rekening te houden met de ander.

En ik wil hem daar niet de schuld van geven. Het is zijn gedrag. Maar dat ik het toelaat, shit. Dát doet pijn.

Ik zou willen dat het voorbij was.

Deze reis met hem.

Dat ik hem zag, of dat hij me appte en dat ik eindelijk voelde: het doet me niks meer.

Maar dat moment komt. Ik weet het zeker.

Verliefdheid ebt weg. Verlangen dooft uit. Bevestiging komt later, weer ergens anders vandaan. Of niet. Haal ik het toch uit mezelf.

Ik kijk naar de zee en weet: ik ben maar een golfje in een grote oceaan.

Heel even mag ik meespelen. En daarna verdwijn ik in het geheel.

Zoals wij allemaal.

Zo.

Genoeg diepzinnigheid voor deze dinsdagavond.