Papa, bestaat echte liefde wel voor mij?

Sara
18 jul
4 minuten om te lezen

De vakantie is begonnen. Waar ik vroeger als een berg op kon zien tegen al die tijd samen, voelt het nu als een opluchting. De kids zijn deze week al bij mij en ik moet zeggen: het gaat heel erg goed! Ondanks her en der wat gemopper zijn we allemaal positief en hebben we zin in de komende vakantie.

Maandag is het zover, dan ga ik vliegen met de kinderen. Naar Italië. En ik merk dat ik toch wat kriebels in mijn buik begin te krijgen. De koffer inpakken, niemand die even een check doet. Naar het vliegveld. Auto inleveren. Bagage inchecken. Door de douane. Het voelt ineens als meer verantwoordelijkheid dan toen ik nog samen was. Maar, ondanks de spanning heb ik heb er ook zin in. Onwijs zelfs.

Voor de eerste avond heb ik een restaurant (pizzeria, off course) gereserveerd aan het strand. Zo hoeven we niet na te denken en kunnen we lekker neerploffen en genieten na een lange reisdag.

Weerzien

Toch voel ik me de laatste week wat onrustig. Vorige week kwam H. weer langs. Hij wilde een bakkie doen. En ik kon het weer niet weerstaan. Na wat zwak gesputter stemde ik toe. En hij weet het. We kletsten lang, het was gezellig, vertrouwd. Maar daarna is het ook weer over. Het is een feit dat ik nu langzaam begin te accepteren. Het doet me minder pijn. Al zag ik het graag anders. Dit is wat het is.

Wil ik ermee stoppen? Misschien wel. Misschien niet. Ik heb geen partner, er is niemand speciaal, dus ja, waarom niet een beetje lol maken? Maar goed, ik ken mezelf (en jullie kennen me inmiddels ook een beetje): de kans dat dit weer eindigt in een tranendal is vrij groot.

Verder probeerde Lars nog via een ander TikTok-account contact met me te zoeken. Ik heb hem direct verwijderd en geblokkeerd. Ook dat is nodig. Ik wil rust. Geen gezeik, geen valse beloftes. Hoe komt het toch dat mannen (of mensen) soms zó leeg en oppervlakkig met je omgaan? Je bent met wie je omgaat, zeggen ze. Blijkbaar is dit wat ik heb toegelaten in mijn leven. Pijnlijk, maar waar.

Niet alle mannen zijn zo. Utrecht heb ik nog contact mee. We hebben een nieuwe afspraak staan om een hapje te eten. Het is een lieverd, zeker geen foute man. Maar ja, ik voel niks. Balen wel.

Huilen op de parkeerplaats

Afgelopen zondag ging ik met mijn vader naar de Decathlon. We zochten samen een tentje uit voor mijn Denemarken-avontuur. Behoorlijk buiten mijn comfortzone trouwens. Maar goed. Met mijn vader praat ik altijd makkelijk. Op een gegeven moment vroeg hij hoe het nu echt met me ging. Hoe ik me voelde. Hoe ik in mijn vel zat.

Ik zei: ‘Papa, ik voel me soms zo verloren in mijn gedachten. Ik denk zoveel, en daardoor voel ik me soms eenzaam. De vijver is klein, pap. Maar ik verlang zó naar echte liefde. Wederkerigheid. Maar als ik kijk naar hoe mannen met me omgaan, of hoe ik met me laat omgaan... ik weet het niet. Zou het wel voor mij bestaan? Wat jij en Maartje hebben?’

Mijn vader zei: ‘Lieve, lieve Sara. Je bent een parel. Je bent uniek en speciaal. Maar je moet geduld hebben. Zorg goed voor jezelf, en ik weet zeker dat jou het mooiste van het mooiste te wachten staat. Je weet niet half wat je kunt. Maar ga niet te snel. Je bent het waard om voor te vechten.’

Zijn woorden raakten me zó. We zaten samen op de parkeerplaats van de Decathlon, en de tranen kwamen. Bij mij. Bij hem. Een intiem moment dat ik voor altijd meedraag. Ik ben zó dankbaar voor mijn vader.

Sindsdien heb ik me voorgenomen om mijn gedachten iets meer te rationaliseren. Als ik weer afdwaal naar een fantasie over een leven met H., spreek ik mezelf toe en probeer ik mijn focus te verleggen. Niet makkelijk, maar het helpt me wel om iets meer te aarden. Het leven is nu.

Wat H. doet en zegt, is wat ik als waarheid moet aannemen. Hij kiest niet voor mij.

Niet echt.

Nu niet.

Morgen niet.

Nooit.

Dat is de keiharde realiteit.

En voor mij de moeizame weg om een manier te vinden om daarmee om te gaan. Is het zijn bevestiging waar ik naar verlang?

Of gaat het eigenlijk helemaal niet om hem? Is hij nou echt zo bijzoder?

Ik weet het antwoord wel. Het gaat niet om hem. Het gaat om mij. Ik wil zó graag gekozen worden. Zijn eerste keuze zijn. De hoofdprijs. En dat weet hij. Hij voert de bevelen uit.

Maar weet je, ik leer. En ik voel. Ik word elke dag sterker. Ik weet dat er een moment komt waarop het me echt lukt. Dat ik dit achter me laat. Dat ik verder ga. Tot die tijd probeer ik lief te zijn voor mezelf.