Schaakmat

Potverdorie ik dacht dat ik het makkelijk kon. Rust pakken, ademen en tot rust komen. Gisterochtend postte ik nog op Instagram dat ik behoefte had aan rust en ruimte. En ja, dat voelde ik eigenlijk de hele dag wel.

Eerst ochtends baantjes gezwommen en wat gewerkt. s’ Middags ben ik met mijn moeder naar het water gegaan. We hadden een sub gehuurd. 

Ik had het nog nooit gedaan, maar het ging suber (😉) goed.  Was heerlijk. We hebben echt genoten samen.  

Bij het water was ik ontspannen. Midden op het water, in m’n eentje op de sup, voelde ik me krachtig.

Maar toch… bleef ik piekeren.  

Doe ik er verkeerd aan om Lars te blokkeren? Hou ik mezelf niet weer in de houtgreep?  

Weer geen antwoorden, geen zekerheid, geen afsluiting. Damn. Het lijkt een terugkerend iets.  Het bleef gewoon door mijn hoofd spoken.  

Was hij oprecht? Ben ik misleid? Was ik zo naïef? Heb ik iets gemist? Zijn er echt mensen die zo zijn? Die je willens en wetens misleiden om je het bed in te krijgen?  

Pfoeh, de gedachte maakte me boos en toch ook een beetje wanhopig.  

Eenmaal thuis deed ik boodschappen. Ik maakte een ovenschotel. De gedachte aan Lars liet me, nu ik weer alleen was, niet meer los. Het leek erger te worden. Ik kwelde mezelf. Begon vreselijk te overdenken. Verdorie, ik móet het weten. Zal ik wel? Zal ik niet? 

Ik pakte m’n telefoon. Deblokkeerde. Opende ons gesprek.

Stuurde:‘What the fuck, Lars?’  

Ik verwachtte direct een antwoord. De minuten kropen voorbij. Toen ineens, na een kwartier, een reactie: 

 ‘?’ 

Ik: ‘Heb je me echt misleid? Ik wil het weten, anders kan ik niet door. Kun je het opbrengen om hierover te praten?’ 

Hij: ‘Wat heb ik gedaan? Morgenochtend tijd? O nee, vrijdag.’ 

Ik: ‘Nee. Nu.’ 

Hij: ‘Heb meeting dus lukt niet.’ 

Ik: ‘Bel maar als je klaar bent.’ 

Hij: ‘Das laat. Maar das goed.’ 

Ik: ‘Je liegt. Ik geloof je niet.’ 

Hij: ‘Ok. Dan niet.’ 

Maar hij stuurde ook een foto van een locatie-app. Oké. Hij is dus echt bij een vergadering. 

Ik werd iets milder.

‘Heb je geen idee waarom ik boos ben?’ 

Hij: ‘Jawel, maar goed. Ben even bezig.’ 

Ik: ‘Doe je niks aan. Hoe laat bel je?’ 

Hij: ‘22u?’ 

Ik stuur een duimpje. ‘Bel jij?’ 

Hij: ‘Rij langs.’ 

Ik: ‘?’ 

Hij: ‘Kom op bezoek.’ 

Ik: ‘Hoe laat?’ 

Hij: ‘Leg de sleutel maar neer.’ 

Ik: ‘Nee. Hoe laat?’ 

Hij: ‘23u.’ 

Ik stuurde een duimpje. 

Yes. Hij komt ook nog langs dacht ik. Dan kan ik hem goed in de ogen kijken en aan de tand voelen. Dit kan ik. Verbaal ben ik sterk.

Maar ik blijf rustig. Laat hem zijn verhaal doen. Let vooral op je gevoel.

Je weet het, Saar. Je intuïtie laat je niet in de steek. 

Hierna kun je afsluiten.  

Ik keek op de klok. Kak. Nog 2,5 uur.  Wat ga ik doen in de tussentijd?

Ik ben in bad gaan liggen. Maar na een kwartier ging ik eruit. Was veel te onrustig. Zweette me kapot. Het water was te heet en ik te gespannen.  

Oké. Ander plan. Ik ga wandelen. Flinke stuk lopen. Ik trok mijn kleren weer aan. Deed mijn haar in de knot. En lopen maar.

Ik heb een uur gelopen en 6 km gemaakt. Heel de stad doorkruist. Liep als een malle. Muziek op. 

Bereidde me voor op het gesprek. Ik voelde: hier gaat hij niet mee wegkomen.

Ik was verbaasd dat hij daadwerkelijk langs wilde komen.

Zou hij nou echt denken dat hij nog een potje seks kan krijgen? Is hij echt zó simpel?  My god, heb ik me echt zó vergist? Heb ik het mooier gemaakt dan het was?  

Ok. Geen aannames doen. Wacht het af Saar.  Keek op mijn telefoon. Ik had een bericht van mijn moeder. Ze stuurde: ‘Saar: het is vanavond volle maan. Hij is rood, een aardbeienmaan, heel bijzonder. Staat in het teken van loslaten. Lieverd, als je tijd hebt moet je echt even kijken.’ 

Ik dacht, nee ik voelde: dit is het moment. Ik voel me sterk. Vastberaden. Weet wat me te doen staat.

Bijna

Ik kom thuis. Half elf. Nog een half uur te gaan. Dan ineens een appje.  

Lars: ‘Elf uur wordt niks.’  

Godverdómme.  

(Ok excuse the language. Maar je snapt dat ik baalde). Had me helemaal opgepompt.  

Kak kak kak. 

Adem in. Adem uit.   

Ik stuurde: ‘Ok. Ik had niet anders verwacht. Bel maar dan.’ 

Hij: ‘Ben nog op de locatie.’ 

Ik: ‘Ik heb er moeite mee om dit te geloven. Je wil niet met mij praten. Kun je zo nog bellen?’ 

Hij: ‘Snap ik.’ 

Ik dacht dit is het moment om in control te blijven. Rustig blijven Saar.  

Ik stuurde: ‘Ik wilde alleen even horen wat er is gebeurd. Meer niet. Ik wil dit graag afsluiten…en ik heb er moeite mee om het verhaal rond te krijgen.’ 

Hij: ‘Geen verhaal.’  

En toen. 

‘Seksen?’ 

Bam. 

Daar is het. De waarheid. Prachtig in al zijn lelijkheid.

Duidelijk, direct. Zonder doekjes. Dit is het. Daar is mijn afsluiting. Hier ging het al die tijd om. Ik wist het. Klaar.  

En toen gebeurde het. Er ging een lampje aan in mijn hoofd. Ik hoefde er niets voor te doen. Het ging vanzelf.  

Ik ga hem een koekje van eigen deeg geven. Ik zal hem krijgen.  

Ik stuurde: ‘Is goed.’ 

Hij: ‘Haha, lekker. Eerst hier maar eens afronden.’ 

Ik: ‘Kom maar langs. Sleutel ligt klaar.’ 

Hij: ‘Okey. Lig je al in bed dan?’ 

Ik stuurde: ‘Jaaaaa’  

Hij ‘Ok. Tot straks.’ 

Ik: ‘Tot zo’. 

Hij. ‘Ok. Ik kom eraan. Vol gas.’  

Perfect. Ik had ruim de tijd. Natuurlijk leg ik de sleutel niet klaar. Ik laat hem komen naar een dichte deur.  Ik pakte een A4 papier, scheurde een stuk af en schreef:   

‘Dat wordt zelf rukken Larsje. -x- ‘

Vouwde het netjes op. Tekende een hartje op de voorkant. En legde het op de plek waar altijd de sleutel lag: in de plantenbak.

Ik heb er uiteraard snel een foto van gemaakt ;)

Ik heb snel alles hermetisch afgesloten. Poetste mijn tanden. Zette een kop thee en ben op bed gaan liggen. 

Ik wachtte, genoot van de voorpret, maar vond het ook spannend.  

Ongeveer een half uur later kreeg ik de bewegingsdetectiemelding op mijn telefoon van de buitencamera. Ik kon de live beelden volgen op mijn telefoon.  

En ja hoor, daar kwam hij aangelopen. Hij bukte en zocht naar de sleutel. Nog een keer zoeken. Pakte zijn telefoon voor extra licht. Keek nog een keer. Ik zag de planten bewegen terwijl hij als een dwaas in die bak graaide.  

Het moment dat hij omhoog kwam en ik de blik in zijn ogen zag was onbetaalbaar. Hij had het briefje gelezen en snapte: het spel is gespeeld.

Schaakmat.   

Hij stuurde: ‘Je hebt me. Sterke comeback. Wel fijn die kusjes.’ 

Ik stuurde alleen een duimpje. 

Hij: ‘Waardeer ik. Praten?’ 

Ik: ‘Zeker niet. Welterusten.’ 

Hij: ‘Haha, wel gelachen?’ 

Ik: ‘Je staat op beeld… ik heb genoten.’ 

Hij: ‘Haha. Dat dacht ik al. Welterusten madam.’ 

Ik: ‘Dag Lars.’  

Daarna: ‘En een hartje? Had eerder een mes verwacht.’ 

Ik liet het ongelezen. Legde mijn telefoon weg en viel als een blok in slaap. 

Sterk en vrij

Vandaag voel ik……herboren. Alsof ik de wereld aankan.

Ik heb met deze actie teruggepakt wat van mij was: mijn zelfrespect, mijn kracht, mijn stem.

Ik hield een symbolische deur dicht, die nooit open had moeten blijven staan.  

Ik gaf hem precies wat hij verdiende, een afwijzing in de stijl waarin hij mij maandenlang verleidde, verpakt in zijn eigen taal.  

Het filmpje heb ik zeker nog tien keer bekeken. En elke keer weer is het een fantastisch gezicht. Die blik in zijn ogen. Het besef. Heerlijk.   

En ik? Ik voel me een ander mens. Sterker. Vrij.  

De volle maan deed precies wat ze moest doen.

Ik kreeg hulp, ik kon loslaten, dat voelde ik sterk.

Ik dacht niet meer na, maar ik handelde uit gevoel en daarmee ben ik nu zó trouw geweest aan mezelf. 

Ik koos mezelf boven iemand die mij nooit echt koos.   

Dit is helen. Dit voelt fantastisch.   

En ik wilde dit natuurlijk ook dolgraag opschrijven en delen haha. Deze zoete wraak, nee dit was geen wraak. Het was gerechtigdheid.

Kus, Sara

Ja, ik wil een seintje als er een nieuwe blog online is