Het is tijd om patronen te doorbreken

2e Pinksterdag 2025 - 01:00 uur

Het is 1 uur ’s nachts. Ik kom net thuis. Ik voel me klote. Verdrietig. Alleen. Verloren. Ik voel het in mijn hart, in mijn buik, in mijn lijf. Ik ben alleen. Het doet pijn.

Ik huilde op de fiets naar huis. De hele dag heb ik me ingehouden. Sterk gehouden. Maar nu… Ik ben onder invloed. Ik deed alles om even niet te voelen. Maar het valt me aan. Het raakt me zo.

Gisteren was Lars hier. Ja, ik liet hem weer komen. Ik zou naar hem toegaan deze week, maar hij drong aan. Na drie weken dagelijks contact en veel beloftes, plannen, grappen had hij me toch overtuigd. Het voelde echt. We keken film. We kletsten, zoenden. Hadden niet eens seks.

Hij bleef tot twee uur ’s nachts, bleef niet slapen want de kids waren er. Ik ging naar bed met een goed gevoel. Voelde me warm en veilig. Het voelde als thuis. Stille hoop: zou het dan toch?

En vandaag. Stilte. Weer die stilte. Ik kan het niet geloven. Het doet zo’n zeer. Het snijdt door mijn ziel. En ik snap het gewoon niet. Het voelt alsof ik opzettelijk gepest en gestraft word. Welke les heb ik hier te leren? (Lees mijn eerste blog over Lars: 'Waarom eigenlijk, voor wat meer context) Ik appte hem: ‘Is dit serieus?’ Hij stuurde: ‘Wat?’ Ik vroeg: ‘Gaan we dit weer herhalen of doen we het anders?’ En niks. Hij heeft het niet meer gelezen. Ik appte later nog: ‘Ik kan dit niet, Lars.’ Maar de vinkjes bleven grijs.

Ik weet wat me te doen staat. Het enige juiste. Maar het voelt als een scherpe steek.

Ik moet hem volledig blokkeren en verwijderen. Anders blijft hij, net als H., terugkomen. Terugkomen om meer te pakken van me. Mijn energie, mijn liefde. Liefde die ik graag wilde geven. Maar niet onvoorwaardelijk en tegen elke prijs.

Ik moet grenzen stellen. We hebben het eindpunt bereikt. Ik haat het. Waarom nou?

Is het omdat hij echt bang is? Of ligt hij gewoon bij een ander in bed?

Ik kan alleen maar gokken en gissen. Gisteren voelde oprecht. Hij was zo lief, het was zo fijn.

Vandaag was ook het feestje van mijn ex en zijn nieuwe vriendin. Het samenwoonfeestje.

De kids gingen om twee uur 's middags al die kant op. Ik voelde me labiel. Door het weggaan van de kinderen, de afwijzing van Lars. Ik reageerde bot en nors. Dat verdienen mijn kinderen niet. Toen ze weg waren ben ik gaan wandelen. Door de bossen, de weilanden. Ik dacht helderheid te krijgen in mijn hoofd. Maar toen ik terugkwam, was ik moe.

Daarna ging ik uit eten met een vriendin. Ik vertelde haar niet over Lars. Wilde geen oordeel. Was bang dat als ik het zou vertellen, ze me niet serieus zou nemen. Niemand trouwens. Niemand wist dat we weer contact hadden. Behalve jullie.

Ik wilde het eerst afwachten (ik voelde misschien aan dat het zo ging eindigen).

Terwijl we in het restaurant zaten, gingen mijn gedachten steeds naar onze avond samen. De hele avond checkte ik mijn telefoon. Niks.

Hij doet het weer. Hij doet het echt weer. En nu? En nu? Wat moet ik nu?

Ik had het echt een kans willen geven, maar hij kwetst me. En ik kan en wil niet deze grens over.

Ik moet nu echt voor mezelf kiezen.

Ik ben hem kwijt. Ik moet hem laten gaan, om mezelf niet te verliezen. En dat doet pijn. Het voelt rauw, oneerlijk en alsof ik dit echt niet heb verdiend.

Nu zit ik hier. Het is pikkedonker. De tranen vallen op mijn toetsenbord.

Eigenlijk moet ik slapen, maar het kan me even helemaal niks schelen.

Al slaap ik niet. Het boeit me niks.

Lars maakte al plannen: samen een weekend weg. Op vakantie. Hij vroeg of ik mee wilde op een bepaalde wandeltocht. Ben ik echt zo naïef? Gelukkig kan ik het opschrijven, want delen in mijn omgeving doe ik niet. Ze zien me aankomen. Laat ze zich weer in met die gast. Zie je nou wel. Ik zei het toch. Ik heb geen zin in de oordelen. Ik veroordeel mezelf al genoeg.

Vandaag tijdens mijn wandeling zag ik alleen maar families en gezinnen langskomen.

En ik liep alleen. Alweer. Meestal voel ik me sterk. Maar vandaag voelde ik me verloren. Geen familie die iets organiseert met Pinksteren.

Ik ben alleen.

Geen gezin om even mee te wandelen.

Ik ben alleen.

En dan denk ik nu: wat is toch het nut?

Waarom worstel ik zo? En ik weet, ik ben meestal positief.

Maar nu, ik voel het even niet. Een jaar geleden koos ik voor een ander leven. Echter, rauwer. En dat is het ook. Ik wil niet terug naar het oude.

Maar dit is ook niet makkelijk. Het zijn andere uitdagingen. Ik word getest. Ik leer mezelf kennen. Ik voel verdriet, angst, liefde. Ik ben moe. Moe van sterk zijn. Van stoer. Van mooi.

‘Kijk hoe je eruitziet, jij vindt zo een ander.’

Ja, het klopt. Mannen genoeg. Maar niemand wil gaan voor mij. Ik ben genoeg voor lust, niet voor liefde. Een speeltje. Een overwinning. Leuk voor even.

Au.

Ik wil ook graag geliefd zijn. Liefde geven. Samen dingen doen. Gelukkig zijn met elkaar.

Ja, ik voel dat soms heel sterk. Nu met Lars voelde ik dat even sterk. Dat ik dat wilde. Met hem.

En nu… het is weer nep. Een illusie. Ik voel me misleid, naïef en dom.

Lief heelal, of wat er dan ook is

Geef me de kracht en het doorzettingsvermogen om dit te doen. Deze stap te zetten. Voor mezelf. Uit liefde voor mezelf. Ik zei het vanavond tegen die vriendin: Als Lars weg is, en H., en Utrecht, dan is er niks. Ben ik soms bang voor de leegte? En wat is daar dan? In de leegte, in de stilte? Waar ben ik eigenlijk bang voor?

Ik zoek de bevestiging van anderen, omdat het me niet lukt het aan mezelf te geven. Ik hou niet genoeg van mij. Nog niet. Maar ik vind dat ik al best goed op weg ben. Maar ik heb het niet geleerd. Mijn ouders hielden niet van zichzelf.

Sorry voor alle negativiteit nu. Maar ik moet zeggen…

Het lucht wel op. Het schrijven.

2e Pinksterdag – 16:00 uur

Het is tijd. Tijd om voor mezelf te kiezen. Te groeien. Te helen op dit stuk van mezelf.

Dit thema, wat toch telkens lijkt terug te komen. Is het angst voor afwijzing? Of is het het gevoel niet goed genoeg te zijn?

Doet het er eigenlijk wel toe wat het is?

Ik ben brak. Heb de halve dag op bed gelegen. Eerst appte ik Lars. Dat ik alles ging wissen en hem ging blokkeren. Dat er geen mogelijkheid meer was om contact met me op te nemen.

Ik stuurde erachteraan: ‘Je kwetst me diep.’

Mijn appjes waren nog ongelezen. Ik heb hem overal op geblokkeerd en zijn nummer verwijderd. Hier is geen terugkomen van.

Is dit de beste weg? Ik weet het niet. Blokkeren voelt onvolwassen. Maar het voelt alsof ik nu geen keuze heb. Hij zal het blijven proberen. En ik moet nu sterk zijn. Iedere smoes, ieder compliment doet iets met me. Als ik niet definitief breek, herhaalt dit proces zich eindeloos. Net zo lang tot ik de les geleerd heb. En dat is nu.

Ik gun mezelf vandaag een dag van niks. Van stilstaan. Niks moet. Ik mag even rouwen. Het doet zeer. Het kwam toch onverwachts. Ik heb zoveel gehuild. Mijn ogen zijn dik en zwaar, mijn hoofd doet zeer.

Het is tijd

Ik huilde niet alleen om Lars, maar ook om de situatie. Om alles wat mis lijkt te gaan, en het gemis. Gemis van een familie. Waar de oliebollen worden gebakken in de schuur met Oud & Nieuw. Waar de brunch op tafel staat met Pasen. Waar je een gezamenlijke wandeling maakt met Pinksteren. Het gezin is er niet meer. Een echte familie ook niet.

Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn moeder is ziek. Mijn zus woont ver weg en is altijd druk. Mijn vader woont half in Engeland. Ik spreek ze regelmatig, maar toch: ik ploeter alleen. Althans, zo voelt het.

Eigenlijk moet ik opnieuw beginnen. In die twintig jaar heb ik vrienden gemaakt die allemaal in hetzelfde schuitje zitten.

Begrijp me niet verkeerd: als ik deze keuze niet had gemaakt, had ik daar ook nog gezeten. Maar iedereen is druk met zijn gezin of andere dingen. Ik leef een ander leven nu.

Het is tijd. Om verder te gaan. Te veranderen. Te groeien. Tijd om patronen te doorbreken. Andere keuzes te maken. En me over te geven aan het leven.

Maar vandaag…vandaag ben ik eventjes alleen maar zacht en lief voor mij.

Kus, Sara 

Klik hier als je een seintje wilt als er een nieuwe blog online is