Mijn date met Lars….erop of eronder?

Hij vroeg of hij me op mocht halen. Ik zei dat ik zelf wel zou rijden. Zondag was mijn date met Lars. Uiteindelijk stond hij erop. Prima. Ook wel makkelijk en eigenlijk stiekem ook gewoon heel erg fijn. Al wil ik het niet altijd toegeven.

Sushi en bioscoop waren gereserveerd. Ik voelde spanning. Hoe zou het zijn? Hoe zag hij er ook alweer uit? Kon ik zijn geur nog oproepen? Over de app zei hij: ‘Ik ben veranderd. Je ziet een andere Lars.’ Spanning in mijn lijf. Gezonde spanning. Fijne gevoelens. Maar wat kon ik verwachten?

Ik had hoge zwarte laarzen aan, een leren rokje en een leuke blouse. Ik voelde me sexy, vrouwelijk en zelfverzekerd. De bel ging. Ik liep de trap af. Daar stond hij. Ik gaf hem een kus op zijn mond.‘Geen drie zoenen?’, zei Lars. Ik dacht: o ja, dat had ook wel gekund.

We stapten de auto in en reden naar het restaurant. Onderweg zeiden we niet veel. Wat over koetjes en kalfjes. Komt wel, dacht ik. In het restaurant gaan we praten. Kijken of we elkaar nog kunnen vinden. Of er iets ontstaat. Af en toe een schuine blik, een gevoel van herkenning, een lach. Toch voelde het wat ongemakkelijk.

Het gesprek kwam op hoe het allemaal was gelopen. Hij vertelde dat hij hulp had gezocht. Merkte dat hij verhard was, had er met vrienden over gesproken. Ik vroeg door: ‘Heb je daar in je vorige relatie ook last van gehad? Hoe is dat geëindigd? Ben je er nog eens op teruggekomen? Wat had je anders kunnen doen?’

Blijkbaar had hij afgesproken om samen te gaan wonen met zijn ex. Twee dagen later, tijdens het uitzoeken van badkamertegels, kreeg hij het benauwd. En maakte het uit. Midden in de winkel. Heftig, vond ik.

Hij gaf toe dat dat hufterig gedrag was.

Ik vertelde wat zijn gedrag met míj had gedaan. Dat ik me gekwetst voelde, afgewezen. Dat ik aan mezelf was gaan twijfelen.

Toen vroeg ik: ‘Ik stuur je een lief berichtje met beterschap, omdat je ziek was en daarom onze afspraak afzegde. Je laat het vijf dagen ongeopend. Pas daarna antwoord je. Als ik dan duidelijk aangeef dat dit voor mij een grens is en ik geen contact meer wil, stuur je me drie weken lang berichten, zonder dat ik ook maar één keer reageer. Wat bezielde je? Waarom deed je dat?’

Hij vertelde dat hij in eerste instantie afkeer voelde om te reageren op mijn bericht. Daarna vond hij het moeilijk dat het niet ging zoals hij wilde. En dat hij koppig is. Hij wilde het er niet bij laten zitten. Dat doet hij vaker zo.

Ik zei dat het voor mij voelde alsof hij wilde winnen. Alsof hij het lekker vond om de macht te hebben. En zodra hij had wat hij wilde, de lol eraf was.

We praatte erover door

Maar ik miste eigenlijk een stukje echte kwetsbaarheid van hem. Iets wat hij over de app wel stuurde. Zoiets als: ‘Ik miste je, ik besefte wat ik had laten lopen, ik wil voor jou gaan, of ik vind je een bijzondere vrouw.'

Iets in die trant. Ik noem maar wat.

Maar dat besefte ik me pas écht later.

Tijdens de film bijvoorbeeld. Terwijl we daar zaten, dacht ik: Waar is de man van al die appjes? Al die beloftes, mooie woorden, stevige statements?

Ik voelde daar niks van terug. Wat was eigenlijk het doel van deze ontmoeting?

Na de film reed hij me naar huis. ‘Kopje thee nog?’, vroeg ik. Uiteraard wilde hij dat. Waarschijnlijk dacht hij ook nog even te kunnen scoren.

Maar goed. Ik wilde kussen. Kijken of ik iets zou voelen. Verbinding. Vonk. Liefde?

We kusten. Ik voelde niks. We dronken thee.

En ik zei tegen hem dat het me tegenviel.

Waar ik deze directheid vandaan haalde? Geen idee! Maar ik dacht, het is erop of eronder. Ik wil iets horen, iets voelen.

Dus ik zei: ‘Al die appjes. ‘Ik ga voor je’, ‘ik denk aan je’, ‘jij wordt de mijne.’  Je schreef het me, maar ik voel het nu niet. Je handelt er niet naar.'

Hij zei: ‘Maar we zouden toch kijken of er vanuit vriendschap iets kon ontstaan?

Ja dat is waar, dacht ik en zei ik. Maar dit is je kans om die vrouw waar je zoveel moeite voor deed niet te laten glippen. Om haar te veroveren. Omdat je dat wilt. Als man. Maar ik zweeg verder.

De thee was op. Bij de deur kusten we nog. Hij wilde meer. Wilde mijn blouse uittrekken. Ik voelde de opwinding in zijn broek. Ik schudde nee. Deed de deur open.

Wenste hem een fijne avond.

En sloot de deur.

Vijf minuten later kreeg ik een appje: ‘Ik dacht: die stuurt wel, kom terug.’

Ik dacht: ‘Zitten wij wel op dezelfde golflengte?’

Is de geilheid hem zó naar de kop gestegen? Heb je dan echt niet begrepen dat het hier niet om seks ging? Of wil je gewoon écht alleen neuken?

Enfin.

Ik stuurde dat ik dat niet wilde en we wensten elkaar welterusten.

De volgende ochtend keek ik op mijn telefoon.

Een appje van Lars: ‘Koffie?’

En ik wist: dit gaat hem nooit meer worden.

Koffie was bij ons altijd een codenaam geweest. Voor seks.

Ik reageerde niet. Een paar uur later: ‘Niet leuk?

Ik stuurde: ‘Nee. En bovendien niet gepast in deze situatie. Voor mij is dit een extra bevestiging dat ik dit niet verder wil onderzoeken. Ik wens je het allerbeste.’

Hij antwoordde:‘ Ok. Ja, ik dacht: dan doen we maar waar we goed in zijn.’

Zucht. 

Goed, ik ga er geen woorden meer aan vuil maken. Het voelt als een uitgemaakte zaak. Voor mijn hart én mijn hoofd. De storm is gaan liggen. Ik had dit nodig om het verlangen te stoppen. Ik wil hem niet meer. Het is weg. En daar was dit goed voor. Daar ben ik blij om. Het gaf me veel helderheid.

Maar gisteren was ik down.

Even stuurloos. Geen Italië. Geen Lars. Geen doel.

Maar ik weet: dit is tijdelijk. Heb dit vaker meegemaakt. Ik schonk mezelf een groot glas wijn in, deed de vuurkorf aan, en legde mijn telefoon weg.

Vandaag is een nieuwe dag. Ik blijf vertrouwen. Ik héb vertrouwen dat er mooie dingen op me wachten.

Werk waar ik met mijn ziel in zit.

Meer leven vanuit gevoel (dat deed ik nu al; vind je niet?)

Misschien ooit een fijne relatie.

Maar vooral: rust en ruimte in mijn hoofd. Zodat ik er kan zijn voor mijn kinderen.

Altijd.

Onvoorwaardelijk.

In alle liefde.

Kus, Sara