Mannen, seks en kiezen voor jezelf

Sara
2 dagen geleden
5 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 1 dag geleden

Er gebeurt zoveel, maar ik hou me rustig. Ik voel me ook rustig.

Van Lars tot H. tot een nieuwe poging, de afgelopen anderhalve week waren allesbehalve rustig als het om mannen ging.

Vorige weekend gingen Lars en ik naar de sauna. Nadat ik hem helemaal had losgelaten (lees mijn vorige blog 'Hij neemt geen initiatief en ik twijfel aan alles'), kwam hij ineens met allerlei voorstellen. Hij wilde naar Wenen naar de kerstmarkt samen en naar de sauna. Hij nam het initiatief en boekte een dagje sauna voor dat weekend. Ik voelde me licht en vrolijk. Optimistisch ook.

’s Avonds ging ik naar hem toe. Het was fijn, maar ik merkte ergens stiekem ook wel een gemis aan diepgang. We praten niet echt. Misschien ben ik zelf gewoon iets te ‘beladen’. Ik dacht: laat het maar los, het hoeft niet allemaal zo zwaar te zijn.

Maar in de sauna bleef er weinig over van de intimiteit van de nacht ervoor. Hij raakte me geen enkele keer aan. En natuurlijk, in de sauna moet je elkaars grenzen respecteren. Maar toch, zo’n omgeving vraagt toch om een beetje warmte, een beetje intimiteit. Even een kus, een arm, een blik. Iets. Maar er kwam helemaal niets. Het was gek, ik voelde me… een soort zus.

Naakt en onzichtbaar

Hij was nog nooit eerder in een sauna geweest en gaf aan dat hij het eigenlijk niks vond. ‘De sauna zelf is lekker,’ zei hij, ‘maar zo’n complex, uren daarbinnen dat is niks voor mij.’ Dat kan natuurlijk. Maar ergens voelde ik me toch teleurgesteld. De sauna is iets wat bij mij hoort. Ik ging als kind al, met mijn ouders. Later ook met mijn ex. Ik werkte zelfs in de sauna. Het is mijn plek van rust. En nu zat ik daar, poedelnaakt, en voelde me compleet onzichtbaar. Hij keek naar iedereen, behalve naar mij. Ik lag daar in mijn blootje, je vindt elkaar leuk, in ieder geval een blik is toch wel leuk?

Ik bedoel HALLO?

Ik vroeg hem ernaar. Waarom.

Ik kan het niet laten, ik moet alles ook weer uitspreken. Irritant misschien wel.

Hij zei dat eerdere vriendinnen dit ook hadden gemist. Dat het hem eerder gezegd was. Dat hij er beter op zou letten. Nou ja. Ik was niet echt gerustgesteld, maar dacht ik geef het even.

Maar inmiddels twijfelde ik weer.

‘Is dit wel voor mij? Passen we wel? Hoop ik niet op te veel?’

Toen kwam zij

De dag erna was ik rustig. Ik dacht: we zien wel. Tot ik op Instagram iets voorbij zag komen.

H. had een foto geplaatst met zijn nieuwe vriendin.

En daar stond ze. Zijn type. Geblondeerd haar, grote ronde oorbellen. Tikkeltje ordi. Alles wat ik niet ben.

Die nacht sliep ik slecht. Ik dacht dat ik er vanaf was. Blijkbaar niet. Ik baalde. Hoe kan hij me toch weer zo raken?

De dagen erna hoorde ik weinig van Lars. Hij was druk, zo druk dat zelfs een appje sturen teveel leek. Ja, een berichtje om acht uur ’s avonds: dat hij eindelijk thuis was.

Ik voel alles weer door mijn vingers glippen.

En toen kwamen de gedachtes:

Hij mag in zijn handjes knijpen met iemand zoals ik. Wat denkt hij wel? Alsof ik niet druk ben. Het gaat altijd om hém.

Ik gun je alles en meer

Woensdag postte ik iets op WhatsApp. Binnen tien minuten: een app van H.

‘Sterke tekst.’

Allemachtig nee toch, niet nu.

Toch kletsten we. Gezellig, zoals altijd. Ik vertelde dat ik verkering had. Hij was zó blij. Alsof er een last van zijn schouders viel leek het. Toen vroeg hij of ik wilde beoordelen of zijn nieuwe vriendin bij hem paste.

Ik moest erom lachen. En ja, het gesprek voelde weer vertrouwd.

Hij zei dat hij iets miste tussen ons. Dat ik ‘superleuk’ was, maar ‘niet voor hem’.

Joh, die had ik nog niet door.

Hij vroeg of ik dat moeilijk vond om te horen. Ik zei van niet.

Toen ging hij los.

Hij vertelde hoe blij hij wordt als hij me ziet. Dat hij me alles gunt. Dat hij me het liefst opzoekt als hij in de buurt is, maar dat hij moeilijk alleen met me kan zijn. Zoveel seksuele spanning, zei hij.

Het gesprek kreeg een pikante kant, maar het werd gelukkig afgewend. Hij zei nog: 'Anders kom ik nu wel langs. Relatie of niet.'

Erg eigenlijk, hè? Dat ik er óók nog van geniet. Net een nieuwe relatie, en dan tóch weer dit. Het is treurig. Arme meid.

‘Jij kent me,’ zei hij.

Hij stuurde gedichten die hij had gemaakt. ‘Jij houdt hiervan hé?’

En dat klopt. Hij weet dat ik schrijf. Hij vertelde over zijn moeilijke weken na de vakantie, stuurde foto’s van een fotoshoot die hij had laten maken.

Ik besefte: het ging, zoals altijd, over hem.

En ik? Ik maakte weer ruimte. Voor hem. Maar waar bleef ík?

De dag erna zou Lars langskomen. Om zeven uur appte ik wat het plan was. Geen reactie, zijn telefoon stond uit. Mijn appje kwam niet binnen.

En sorry hoor, misschien onterecht, maar ik werd zó boos. Ik heb hem uitgekafferd via de app. Dat hij slap was, onvolwassen, dat hij het maar uit moest zoeken met zijn drukke leven.‘ Rot op,’ heb ik gezegd. Hij reageerde boos, maar bleef ook kalm.

En ik? Ik voelde me opgelucht. Eindelijk. Al die frustratie eruit. Niet charmant, wel eerlijk.

Aandacht versus stilte

De dagen erop was het stil. Ik was er helemaal klaar mee. Heb er genoeg van. Zondag kwam ik iemand tegen in het buitengebied. Een man die ooit contact zocht. Hij blijft appen, maar ik heb geen zin. Ik heb gezegd dat mijn hoofd niet staat naar daten nu. Ik heb er geen ruimte voor. Wat hij met die informatie doet laat ik even los.

H. plaatste nog een status over z’n nieuwe auto, iets van 2,5 ton. Natuurlijk. Ik heb niet gekeken. Het is allemaal opschepperij.

En toen, gisteravond, appte Lars ineens:‘ Zo vreselijk krom.’ Ik heb niet gereageerd. Wat moet ik ook zeggen? Het is niet eens een vraag, alleen een opmerking.

Hij bedoelt het vast goed, is zelf misschien ook wel gefrustreerd door mijn boosheid. Hij vindt er vast wat van.

Maar ik? Ik ontdoe me van een masker.

Geen geduldige, begripvolle versie meer van mezelf die wacht tot iemand tijd en zin heeft. Geen “easy going” meisje dat niet te veel wil zijn.

Nou, fuck it.

Ik trek mijn eigen plan.

Geen datingapps, geen achtervolgingen, geen vlucht in mannen, werk of drank.

Ik wil leren comfortabel te worden in de stilte. Gemakkelijk in de ongemakkelijkheid van het niks.

Als ik dat kan, gewoon blijven zitten met mezelf, mezelf dragen, dan groei ik. Dat voel ik.

Ik doe het zelf.

Ik word mijn eigen beste vriend.

Wil je aanhaken?

Prima. Maar ik heb jou niet nodig om gelukkig te zijn.