Ineens is hij weer overal

Ik snap er werkelijk niks van. Al ruim drie maanden heb ik H. niet gezien en gesproken en de laatste dagen denk ik weer zoveel aan hem. Denk ik terug aan wat er gebeurd is tussen ons. Hoe hij me zo diep heeft weten te raken.

Aan het einde van mijn huwelijk was ik vlak en afgestompt. Had al jaren niet meer gehoord dat ik er leuk uitzag of mooi was, laat staan dat ik me sexy voelde of voelde hoe het was om echt opgewonden te zijn. Toen we in contact kwamen, H. en ik, op dat feestje, gaf hij me direct waar ik zo vreselijk naar verlangde.

Ik kon het bijna niet geloven. Zo naïef was ik eigenlijk. Alleen al appjes sturen met hem zorgde voor zweethanden en hartkloppingen.

Ik wist het wel, voelde al dat hij niet echt betrouwbaar was. Maar weerstand bieden kon ik niet. Wilde ik niet. Mijn lijf ging aan, ik voelde dat alles in ‘aan’ ging. Soms huilde ik, want ik wist: dit intense gevoel heb ik nooit écht gehad voor mijn ex.

Was het de spanning, het verboden spel dat mij zo aantrok?

Of zijn vrije manier van leven, zijn directe communicatie? Hij trok mij letterlijk uit mijn vertrouwde wereld naar een gevoel van vrijheid en passie waar ik werkelijk geen idee van had dat dat bestond.

Bijna anderhalf jaar hebben we contact gehouden, soms weken niet, soms weken elke dag heel intensief. Hij zat letterlijk in mijn hoofd, bijna dag en nacht. Ik fantaseerde over hem, over een toekomst met hem. Vreemdgaan?  ‘Alle mannen doen dat,’ zei hij. En ergens dwong hij mij na te denken over relaties. Later ben ik daarvan teruggekomen. Een relatie waarin je man te pas en te onpas met een ander het bed induikt? Nee, dat is niet iets wat bij mij past.

Maar zelfs nu het geëindigd is, verlang ik soms nog naar hem. Denk ik nog aan hem. Ik vraag me af of ik het ooit los zal kunnen laten. Ik ben ook niet boos. Waar vriendinnen keihard oordelen over zijn gedrag (wat ik andersom ook zou doen, geloof me), ben ik mild en kijk ik er met een wazige blik naar. Ik weet nog heel goed hoe het voelde en ik ben ervan overtuigd dat ik ook hem heb weten te raken. Dat we iets voor elkaar betekent hebben. Die gedachte biedt me troost. Al is het verder uitzichtloos.

Maar de laatste dagen, ik weet het niet.

Het spookt door mijn hoofd. Komt het omdat ik met Utrecht bezig ben? En dat zich eigenlijk heel fijn en leuk ontwikkeld? In de situatie tussen mij en H. is niets veranderd. Er is geen contact en dat zal er ook niet komen.

Ik weet niet eens hoe het verder met hem gaat. Ik heb hem niet op social media, niet op WhatsApp. Er is niets wat mij een teken kan geven.

Eerder zei hij dat hij zich goed kon afsluiten. Daarmee bedoelt hij: we sluiten de deur en gaan door. Ik herken het wel. Het is een beschermingsmechanisme, of een coping mechanisme. Om niet te hoeven voelen. Niet toe te laten. Maar de gedachte dat hij me vergeten is, stemt me verdrietig. Wat is dat toch?

Lars heb ik inmiddels twee weken geen contact mee en al denk ik regelmatig wel aan hem, het voelt totáál anders. De impact die hij had op mij, op mijn leven, op mijn hart, was niets in vergelijking met H. Ik ben zo vaak zó verdrietig geweest, heb me door hem vreselijk afgewezen gevoeld. Dat hij, nadat we intiem waren geweest, gewoon weken niets meer van zich liet horen. Voor mij was het werkelijk onbegrijpelijk. Dagen erna was ik boos, daarna verdrietig en vervolgens bedacht ik rationale argumenten waardoor ik hem weer verdedigde. Want: echt grenzen stellen lukte me totaal niet. Ik smolt in zijn armen.

Achteraf zie ik rationeel ook wel dat ik keihard ben bespeeld. Maar zelfs dat kan ik hem niet kwalijk nemen.Ik hoop dat ik hem voorlopig niet zie, spreek of ergens tegenkom.Ik denk echt dat volledige stilte de enige manier is waarop ik door kan met mijn leven. Ik weet: als hij de kans krijgt, staat die auto weer in de straat en beginnen we weer van voor af aan. Hij loopt lachend weg en ik? Ik hou me sterk, denk steeds dat ik het best kan, alleen seks. Maar ik weet: hij raakt me diep.

Ik zal wederom niet boos op hem zijn. Eventjes. Maar als ik naar hem kijk dan herken ik zoveel in hem. Het voelt alsof ik mezelf verbonden heb en die fucking navelstreng moeilijk door kan knippen. Het wordt minder, zeker weten. Daarom verbaast het me ook zo dat ik de afgelopen dagen weer zo ermee bezig ben. Misschien hoort het wel bij het proces. Is het een soort rouw? I don’t know.

In plaats van verzet tegen deze gevoelens probeer ik ze juist toe te laten. Te accepteren dat dit nou eenmaal iets is wat nog sluimert. Ik draag hem nog bij me. Eigenlijk wil ik het niet helemaal loslaten.

Is dit helen?

Is dit dan het ultieme gevoel van jeugdtrauma herbeleven? De afwijzing van hem bevestigt zo mijn interne overtuiging van het niet goed genoeg zijn, dat ik er geen genoeg van kan krijgen. De bevestiging van deze overtuiging belichaamt hij volledig. Door zijn afwijzing herbeleef ik de afwijzingen die ik had in mijn jeugd, en ergens voelt dat vertrouwd. Het is totaal ongezond, maar het is een verslaving die ik constant probeer de baas te blijven.

Het is wederom een les. Een behoorlijk pittige les. Ik heb er echt tijd voor nodig. Misschien nog wel weken of maanden.

Ik probeer mezelf niet te veroordelen.

Ik kijk ernaar.

Maar fuck, soms doet het nog pijn.

Kus, Sara

Klik hier als je een seintje wilt als er een nieuwe blog is