Ik ben helemaal alleen en de stilte maakt me onrustig

Het is er weer. Ik herken het. Heb het vaker gehad. De onrust.

Ik werkte thuis vandaag. Heb verder geen plannen. Op het werk is het stil, ik heb niet heel veel te doen, het is vakantieperiode. Ik heb tussendoor een boodschapje gedaan. Vanavond zijn er geen plannen of afspraken.

Gisteren had ik een volle dag. Ik ging naar het water en ’s avonds kwam een vriendin langs. Vandaag, morgen en zaterdag overdag is er niks.

En het is verrekte stil. Geen appjes. Niemand heeft me nodig. Niemand “denkt” aan me. Althans, zo voelt het.In mijn hoofd sus ik mezelf: dit soort dagen horen erbij.Ik doe een meditatie en voel me eventjes beter. Ik heb lekkere boodschappen gehaald.

Maar nu?

Ga ik straks een stukje wandelen? Wie kan ik appen? Neem ik een glas wijn? Zal ik toch maar weer Tinder installeren? Ik besef me: ik probeer de leegte te vullen.

Ik weet dat ik het doe. Maar wat moet ik anders? Gaan zitten en niksen?

Misschien moet ik gewoon beseffen: dit hoort erbij. Maak het jezelf comfortabel Saar. Maar wanneer ben ik aan het vluchten voor de leegte en wanneer heb ik het gewoon fijn in m’n eentje?

Ik check constant mijn telefoon. Geen berichtjes, appjes of notificaties. Zelfs geen leuke mailtjes. Het valt letterlijk stil. En dat ben ik niet zo gewend. Ik verwacht dat er morgen weer zo’n dag is. Weer thuiswerken. ’s Avonds niks gepland. Misschien moet ik toch iemand bellen?

Nee. Ik maak nu een beslissing. Ik ga niet vluchten. Een keertje niet. Als ik het gevoel moet omschrijven, is het bijna alsof… ik niet belangrijk ben. En eigenlijk wil ik dat dus. Dáár ontleen ik mijn bestaansrecht aan. Krijg ik aandacht en bevestiging? Dan voel ik dat ik nodig ben. Ik ga helemaal aan. Ik ben in control.

Krijg ik het eventjes niet? Dan ga ik direct op zoek naar manieren om van iemand of iets de aandacht of bevestiging te krijgen. Maar wat nou als mijn bestaan niet altijd zo belangrijk is? Alsof niet iedereen staat te juichen als ze van mij een berichtje krijgen? Als niet iedereen alles uit z’n handen laat vallen om mij te pleasen.

Het klinkt een beetje als prinsessengedrag, als ik het zo opschrijf. Maar eigenlijk wil ik dat stiekem.

Ik geniet van de fantasie in mijn hoofd dat H. nog avonden lang over mij mijmert en zich afvraagt wat ik doe. Ik hoop dat Lars weer spijt heeft van zijn gedrag en mij toch weer benadert. Ja, ja, jaaaa: dát geeft voldoening. Misschien een beetje treurig, maar het is echt zo.

Het is echter een vicieuze cirkel.

Zij zoeken aandacht. Maar ik? Ik wil exact hetzelfde. Het verschil zit hem in de uitvoering. Zij handelen ernaar, ik doe dat niet. Meestal niet.

Door te doen alsof het me niks kan schelen, hou ik de controle. Zo pak ik de dingen aan.

Maar misschien heb ik die controle helemaal niet. En kan het niemand een fuck schelen wat ik doe en uitspook.

Waarom vind ik het eigenlijk zo belangrijk?

Ik heb toch lieve kinderen, een mooi huis, een goede baan en heel veel lieve vrienden?Waarom is het niet genoeg en kan ik niet gewoon eventjes in het moment zijn?

Ik besluit hier en nu: ik ga dat doen. Ik voel wat ik voel. En het feit dat ik zie wat er gebeurt, dat ik zie door welk proces ik ga, is eigenlijk al winst.

Zal ik het omdraaien?

Ik zeg gewoon tegen mezelf dat het een uitdaging is om het alleen fijn te hebben.Ok. Ik wil eigenlijk gewoon lekker alleen zijn. Ik ben leuk, en ik kan helemaal mezelf zijn bij mij.Bij mij kom ik thuis.Ik kan om mezelf lachen, mijn dromen vind ik niet te raar of te groot, ik kan lekker dansen en scheten laten wanneer ik dat wil.

Dat de stilte valt, is soms misschien gewoon wel goed. Een les. Een les om te leren hoe ik alleen comfortabel kan zijn.

Het leven is niet een aaneenschakeling van leuke, fijne, spannende en enerverende momenten. Dat weet ik heus wel. Maar ik ga zo lekker op dat gevoel. Die dopamine. Die high. It makes me feel alive. En daarna… ook weer leeg. Dat is het gekke.

Na de piek komt altijd de val.

Ik zit in de tuin.

Het is warm. Ik had de hele dag een jurkje aan. Ik hoefde nergens heen, maar ik had zin om mij vrouwelijk te voelen. Mijn haren los. Mooie ketting om.

Maar niemand, behalve ikzelf, heeft ervan genoten. Ik deed het omdat ik er zin in had.

De rok die wapperde in de wind toen ik naar de supermarkt liep. De haren die wild meedansten met de wind toen ik in de auto zat. Ik deed het écht voor mij.

Misschien moet ik maar eens vriendschap sluiten met mezelf.

Vanavond doe ik niks. Geen datingapp. Geen vrienden appen of bellen. Geen eindeloos gescroll op social media, alleen deze blog plaatsen. Verder: gewoon alleen zijn met mezelf.

Hmmmm.

Oké.

Behalve dan één ding.

Ik neem zo wel een wijntje. Een witte. Doe ik tóch nog een beetje stout.

Fijne avond!

Kus, Sara

Cheers!