De dans tussen vasthouden en loslaten

Ik weet het even niet. Met Lars. Ik voel me moe en een beetje afgedraaid eerlijk gezegd. Afgelopen zaterdag zouden we samen een leuke activiteit doen. Hij appte last minute dat zijn vriend met het sporten zich had verstapt en dat ze naar het ziekenhuis moesten om foto’s te maken. Dat kan natuurlijk.

Ik had broodjes gehaald voor de lunch, maar goed, ik dacht: het kan gebeuren.Alleen vervolgens viel de communicatie stil. Ik had geen idee meer wat hij van plan was, wat hij wilde doen of dat hij nog zou komen. Hij las mijn bericht niet meer en appte niks meer. De communicatie viel dood.

Ik besloot om mijn eigen plan te trekken en gewoon naar de activiteit te gaan. Ik baalde wel. Voelde me een beetje gepasseerd.

Tot mijn verbazing zag ik hem aankomen lopen na een tijdje. We dronken wat. We kletsten.’s Avonds kwam hij nog langs toen de kids op bed lagen. We vreeën (dat ging weer goed ;). Het was fijn. We hielden veel contact. Ik voelde me rustig en het voelde fijn.

Maandag spraken we onverwachts ook af. De kinderen waren weg en tsja, we waren toch beide thuis. Hij zei dat hij eerst een salade ging eten, maar ja. Daarna werd het weer stil. Ik vroeg me af of het nog doorging. Ik merk aan mezelf dat ik dus onzeker word van die halve communicatie. Ik werd chagrijnig. Ik voelde me gepasseerd. Overdreven? Misschien als ik erop terugkijk. Maar mijn onderbuikgevoel is gewoon niet altijd oké.

Hij appte dat hij nog een paar telefoontjes moest plegen. Ik stuurde: “Laat maar zitten.”

Hij stuurde: “WTF, waar slaat dit op?”

Ik stuurde: “Je bent te druk. Ik zie je wel een andere keer. Fijne avond.”

Toen stuurde hij: “Ik kom er nu aan.”

Oké, dat was stiekem toch fijn.

We hadden een fijne avond en nacht. Het was gezellig, gemakkelijk, ongedwongen.

De volgende dag was prima. Maar daarna merkte ik dat hij het weer zo druk had dat de appjes volledig stagneerden. Voor mijn gevoel maakte hij alleen nog tijd als hij ’s avonds op de bank zat. Ik merkte dat ik begon te twijfelen.

Vraag ik teveel? Ga ik te snel? Ben ik teveel? Of verliest hij zijn interesse?

Het vertrouwen neemt af

En eigenlijk mag ik die persoon niet. Die vrouw. Dat is niet wat ik wil zijn of hoe ik me wil voelen. Ik check steeds mijn telefoon. Zoekende naar dat berichtje, die bevestiging. O, hij is er nog. Maar dat gevoel verdwijnt steeds sneller. Het voelt alsof ik steeds meer bevestiging nodig heb. En ondertussen zegt de ratio dat ik me niet zo aan moet stellen.

Ik schipper tussen gevoel en verstand en raak in de war. Het contrast met het vele contact in het begin, de lieve woorden en de waterval die lijkt op te drogen naar een kalm beekje, laten me voelen alsof het einde in zicht is.

Ben ik te paniekerig? Te clingy? Te needy? Of mag ik het wél verwachten? Waar hij eerst tijdens zijn werk veel kon appen, is hij nu de hele dag zo druk dat er geen tijd meer is.

Ik vroeg gisteren of we even konden bellen. Dat kon. Dus we belden rond 9 uur ’s ochtends. Hij snapte waar ik vandaan kwam. Hij wilde het allemaal gewoon rustig aandoen, maar hij zei dat zijn intentie ook was om te kijken waar het naartoe ging en of we wat samen konden opbouwen. Of nou ja, ík zei dat en hij zei dat hij dat ook zo voelde.

Ik gaf aan dat het me verwarde dat hij de ene keer zo veel appte en de andere keer bijna een dag of minimaal 8 uur lang niet reageerde op een bericht. Het niet eens opende. Dat ik het gevoel had dat ik graag ruimte en tijd vrij wil maken, maar dat ik me afvroeg of hij dat ook wilde. Hij gaf aan dat hij daar wel zin in had, maar inderdaad weinig tijd had. Nou ja, hij zei dat hij het fijn vond dat ik belde. En dat we erover gesproken hadden.

Daarna stuurde hij me nog een appje met een “Dank je” en “Succes met je vergadering.”

Toen ik drie uur later uit de vergadering kwam appte ik terug dat ik net klaar was en het gesprek ook fijn had gevonden.

Daarna… niks. De uren kropen voorbij. Ik keek steeds naar mijn telefoon. Maar mijn laatste appje bleef wederom ongeopend.

We hadden eigenlijk die avond afgesproken, maar ook daar is hij niet meer op teruggekomen.

Nu ik dit zo opschrijf lijkt het me duidelijk te worden. Als het een ander was had ik gezegd: “Hij heeft geen interesse meer. Verdoe je tijd niet.”

Is dit het dan?

En dat is natuurlijk ook mijn gedachte. Het verlangen naar verbinding is groter dan ik dacht, dus ik merkte dat ik allerlei excuses aan het bedenken was. Waarom hij geen tijd heeft, dat het er nou eenmaal bij hoort. Maar ergens weet ik denk ik wel: het zou meer vanzelf moeten gaan.

Ik voelde me gisteren behoorlijk down. Verdrietig. Alleen. Moe. De telefoon bleef stil. Ik besloot om een avondje naar de sauna te gaan. En dat was een hele goede zet. Ik gooide mijn telefoon in de kluis, vliegtuigstand aan.

Even niks. Even alleen.

Even weer terug naar mezelf.

Ik besefte daar en voelde ook dat ik écht wel sterk genoeg ben. Ja, verdrietig om wat niet is, of misschien had kunnen zijn. Maar alweer heel snel uitgedeukt. Terug in eigen vorm. Een beetje zoals een pop-it haha.

Ik voel dat ik zeker bereid ben om een relatie aan te gaan, te geven, tijd vrij te maken. Maar ik ga niemand dwingen om bij mij te zijn.

Om tien uur ging ik naar huis. Pakte mijn telefoon en drukte de vliegtuigstand uit. Appjes kwamen binnen. Om half negen had hij geappt hoe mijn dag was, een filmpje en dat hij orders had binnengekregen van een klus die hij had uitgezet. Ik opende de berichtjes niet.

Het is inmiddels drie uur, een dag later. Ik heb de appjes nog  steeds niet geopend. Ik weet het even niet.

Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Wat ik wil doen. Ja, ik wil mijn eigen regie terug.

Maar projecteer ik mijn eigen angst niet op deze man? Als ik wederom wegloop, loop ik dan eigenlijk weer weg voor mezelf?

Loop ik te hard van stapel? Heb ik te hoge verwachtingen? Of klopt het dat hij zich terugtrekt? Ik sprak er met hem over tijdens ons telefoongesprek, hij zei het te begrijpen, maar deed toch anders.

Waar doe ik goed aan? Welke richting moet ik gaan?

Ik doe niks. Ik verstijf. Ik klap dicht.

Ik heb tijd nodig om na te denken. Hebben jullie tips?

Liefs, Sara

Klik hier als je een seintje wilt als er een nieuwe blog online is