Hij neemt geen initiatief en ik twijfel aan alles

Ik zou willen dat ik kon zeggen dat het perfect gaat, maar dat is gewoon niet zo. Ik heb alweer spijt van mijn vorige bericht. Blijkbaar was het allemaal te positief.

Ik schaam me een beetje voor mijn naïviteit. Het voelde op dat moment gewoon allemaal best wel goed, maar nu staan we er alweer heel anders voor.

Lars was ziek deze week. Dinsdagavond hadden we nog contact. We zouden misschien woensdagavond afspreken, maar hij nam totaal geen initiatief daarvoor. Dat is sowieso een van de redenen waarom het steeds zo moeizaam gaat: ik voel bij hem geen enkele beweging naar mij toe.

Als we samen zijn is het fijn en voelt het goed, maar zodra hij weer in zijn eigen wereld gaat, lijkt het alsof ik naar de achtergrond verdwijn. We appen wel, maar het lijkt bijna zakelijk.

Geen ‘ik heb zin om je te zien’, geen ‘ik vind je lief’, ‘ik denk aan je’, of ‘je bent leuk, grappig of knap’. Geen complimentjes, geen warme woorden, en bovendien: geen enkel initiatief.

Twijfel: stel ik me aan?

Ik twijfel dan enorm of het aan mij ligt. Stel ik me aan? Ben ik te aanhankelijk?

Maar dan spreek ik mezelf toe: ‘Nee Saar, je verdient dat iemand je een beetje op een voetstuk zet’. Dat doe ik andersom namelijk ook.

Dinsdagavond vroeg ik zelf maar of we woensdag nog af zouden spreken. Hij antwoordde positief,  zei dat hij die avond vrij had gehouden. Maar hij voelde zich niet fit, dus misschien werd het een filmpje thuis.

Ik sprak een berichtje in: dat als hij zich niet fit voelde, ik het prima vond om zijn kant op te komen en lekker voor hem te koken. Dan kon hij ontspannen en hoefde hij niets te doen. Hij reageerde dat hij het een leuk idee vond en dat hij erop terug zou komen. Maar deed hij niet. Hij appte dat hij uit eten zou gaan met vrienden, maar dat hij had afgezegd. De volgende ochtend alleen een appje: 'Ik blijf vandaag in bed.'

Ligt het aan mij dat ik dat vrij kortaf vind? Nou goed, gedurende de dag appte hij nog hoe zwaar hij het had, dat hij hélemaal op was.

Ik wenste hem beterschap en zei dat hij lekker zijn rust moest pakken.

Als hij geen initiatief toont

’s Avonds appte hij dat hij zich nog steeds geen steek beter voelde. Ik vroeg of hij koorts had, gegeten had, of hij iets nodig had. Zijn antwoorden bleven kort.

Hij zei: 'Ik ga douchen. Daarna mag je me wel komen bezoeken. Maar je moet niet ziek worden.'

Ik kan er niks aan doen, maar het viel gewoon niet goed bij mij. Misschien ben ik wel egoïstisch, maar ik dacht: 'Ik mag je komen bezoeken?'

Alsof hij de koning is die bepaalt wie er wel of niet langs mag komen. Alsof hij mij een plezier doet en dan maar inschikt, omdat ik zo graag wil.

Ja, ik wilde voor hem zorgen, boodschappen doen, koken, wat dan ook. Dat is toch normaal en lief?

Maar de korte antwoorden en het gebrek aan initiatief breken me gewoon op.

Ik antwoordde kortaf, beetje pissig. Gisteren hebben we nog twee keer geappt.

Hij zei dat hij er weer een beetje was, en dat hij twaalf uur had geslapen. Geen enkele vraag aan mij. Alleen een soort update over zijn toestand. Sinds gisteren 13:00 uur is het stil.

Ik heb geen zin om hem te appen. En hij mij blijkbaar ook niet.

Misschien is hij beledigd dat ik niet genoeg vraag omdat hij ziek is (een griepje hè, laten we wel reëel blijven).

Ja… wat moet ik hiermee? Ik voel me totaal onbelangrijk, maar is dat wel terecht? Nou ja, het is mijn gevoel, en ik voel het dus. Het is overigens niet de eerste keer dat dit zo loopt. We hebben vaker dit soort ‘problemen’ en vaker geen contact daardoor gehad. Het is niet nieuw.

Het contrast

Ondertussen kreeg ik van de week nog een liefdesverklaring van een man uit een groep van een programma waar ik aan meedoe. Leuke vent, intelligent, zelfbewust.

Maar ja, ik voel niks fysiek. We kunnen gezellig kletsen en ik vind het leuk om te horen hoe hij tegen dingen aankijkt, maar ik denk dat er meer niet inzit. Wat een gedoe eigenlijk, hè.

Hij stuurde dat hij het spannend vond om te zeggen, maar dat hij me graag beter wilde leren kennen. Dat hij dacht dat we een goede match zouden zijn, en dat voor hem alle seinen op groen stonden. Ik heb hem eerlijk verteld dat ik in mijn hoofd en hart met iemand anders bezig ben. Dat begreep hij, maar ik weet eigenlijk niet of ik het überhaupt romantisch ooit een kans zou willen geven met deze man.

En toch: op papier ziet het er goed uit.

En dan heb je Lars, die totaal het tegenovergestelde is.

En daar “verspil” ik nu energie aan. Zo voelt het.

Want eerlijk: is het normaal dat het zo ingewikkeld gaat?

Moet je echt zó hard werken?

Ja, ik vind hem leuk.

Ja, ik denk dat hij mij ook wel leuk vindt.

Maar de communicatie is verschrikkelijk beroerd. Ik trek dat zó slecht.

Waar doe ik goed aan? Ik moet erover nadenken.

Vanavond ga ik lekker sushi eten met mijn zus. Misschien vertel ik haar toch maar het een en ander en krijg ik een ander inzicht. Al vrees ik dat ze Lars niet ziet zitten en het afkeurt.

Maar goed, het is mijn leven en mijn keuzes en ik maak ze zoals ik ze voel.

Van een warm hart ga ik weer naar mijn oude vertrouwde plek.

Alleen. Maar wel krachtig, hoor.

Ik leer hiervan, dat weet ik ook.

Maar ik vind het ergens ook gewoon jammer dat het niet makkelijk gaat.

Fijn weekend alvast.

Kus, Sara

Klik hier als je een seintje wilt als er een nieuwe blog online is