Is er een houdbaarheidsdatum voor vrouwen?

Het is een beetje gek. Waar ik vorige week nog in de ban was van Lars en alles daaromheen, is het deze week wat stilletjes. Ik werk, de kinderen zijn bij mij.

Het gaat goed.

Het lijkt stabiel. Ik voel me na alle hectiek sterk en gegrond.

De zon schijnt.

Wat moet ik zeggen?

Het lijkt bijna alsof ik nu, een jaar nadat mijn ex echt verhuisde, pas echt voel dat ik eindelijk land. Dat ik de gewone activiteiten weer oppak. Zonder constante afleiding.

Zonder verlangens naar onbereikbare mannen.

Lars appte nog, afgelopen zaterdag. Ik had mijn profielfoto op WhatsApp veranderd. Hij stuurde: ‘Mooie foto.’ Ik voelde direct: daar is de verleiding weer. Oh, dat lekkere gevoel, die aandacht. Maar was me direct bewust van dit gevoel.

Ik heb hem opnieuw verwijderd en geblokkeerd. Niet alleen op WhatsApp, maar zijn volledige nummer. Er is geen manier waarop hij contact kan zoeken.

Behalve langskomen. Maar ik vermoed dat hij dat na de vorige keer wel uit zijn hoofd zal laten.

Nee, ik denk echt dat het klaar is nu.

Al heb ik wel mijn twijfels over het blokkeer-gedeelte. Ik deed het bij H, en nu weer. Maar beide mannen vonden het moeilijk om mijn grenzen te respecteren of ik vond het moeilijk om de verleiding te weerstaan.

Wat het ook is: het doet er niet toe.

Het is niet belangrijk. Er is niemand de boeman. Het zijn twee mensen die vanuit een tekort iets hebben gezocht bij de ander.

Iets waar de ander niet aan kon voldoen en dus was daar het ultieme recept voor teleurstelling.

Dat is hoe ik ernaar kijk.

Het voelt rustig.

Goed: alles bij elkaar opgeteld betekent het dus

… er is niks. Maar Saar zou Saar niet zijn als er niet weer ergens iets ligt te sudderen. Ik kreeg een appje van een vriendin met een foto van een man.

Wat vind je?

Ik stuurde: ‘Ziet er prima uit, hoezo?’

Deze man had mij op een statusupdate van haar WhatsApp gezien.

e gelooft het niet. Of ik zijn nummer wilde, of hij de mijne.

Ik denk: kan mij het schelen. Geef maar. En zo geschiedde. We hebben wat heen en weer geappt. Hij woont in dezelfde plaats.

Dat is een voordeel. Zit in het leger en is momenteel op oefening.

Lekker rustig. Of ik dit wil? Weet ik weer niet.

Voor nu geniet ik eerlijk gezegd van de rust zonder al die ingewikkelde gevoelens.

Ik wil het ook niet gelijk afketsen, maar ergens ben ik een beetje moe van alle perikelen.

Is dit het dus? Ben ik door de ergste storm heen? Alle drukte rondom de scheiding, de verhuizing, de kinderen, het alleen zijn? Of bevind ik me nu gewoon even in de pauzestand? Of is het te vroeg om hier al conclusies aan te verbinden?

Over een paar dagen ben ik jarig

Dan word ik 39. Ik vier het niet. Of althans. Niet groot. Ga een hapje eten met mijn moeder en de kinderen zijn er ’s middags. Dan eet ik een taartje bij de Hema. 39 jaar. Ik ben blij dat ik het mag worden, begrijp me niet verkeerd, maar ik voel de naderende 40.

En ik wil het eigenlijk niet. Het voelt als een naderende donderwolk. Ik zou willen dat ik tien jaar jonger was. Het stomme is dat het af en toe echt voelt alsof de tijd tikt.Wanneer ben ik echt oud? Wanneer ben ik té oud? En te oud voor wat? Wanneer mag ik me geen meisje meer voelen?

Eerlijk is eerlijk, zo voel ik me vaak nog wel.

Een meisje, die gekke gedachtes heeft, rare beslissingen maakt en impulsief reageert.

Anderzijds ben ik een volwassen vrouw, een moeder die zelfstandig leeft, woont en werkt. Nog één jaar, nog een jaar lang mag ik me verschuilen onder de categorie dertigers.

Dat klinkt toch leuker dan veertiger, of niet?

Een vriendin van me zei dat ze voor haar vijftigste toch wel echt een vaste partner wilde, anders zou het niet meer lukken.

Ik denk: pardon? Ja, zegt ze, voor mannen is het makkelijker. Voor vrouwen minder.

Op een gegeven moment is het klaar. Is dat zo? Is er een houdbaarheidsdatum? Ja oké, we krijgen wat meer rimpels en het ziet er allemaal wat minder strak uit over tien jaar, maar die mannen dan? Excuse me, ik zie toch een hoop exemplaren die er zelf niet bepaald florissant uitzien door het verstrijken van de tijd.

Mannen willen blijkbaar vaak een jongere vrouw. Hmmm, dat voelt niet zo fijn. Alsof ik straks gewoon niet meer meetel. Gewoon in de sale moet. Nou ja, voorlopig voel ik me nog een jonge vrouw. Ik ga het merken, maar het is geen prettige gedachte.

Hoe kijk jij ertegenaan? Zijn wij vrouwen sneller over de datum dan mannen?

Enfin, het is misschien maar gemopper.

Waar het om gaat is hoe ik me voel.

En ik voel me goed.

Elke dag leer ik bij.

Het leven ligt aan mijn voeten.

Ik ben vrij.

In mijn hoofd, in mijn lijf en mijn leven.

Ik had nooit gedacht dat ik hier zou staan.

Kus, Sara

Ja, ik wil een seintje als er een nieuwe blog online staat