Is dit plekje wel écht vrij?

Ik heb verkering. Met Lars. 

Als ik het zo opschrijf lijkt het bijna onwerkelijk. Zo voelt het ook een beetje. Het ís zo, maar toch voelt het niet zoals ik gedacht had. 

‘Verkering’ klinkt zo kleuterschool, maar juist daarom vind ik het wel leuk. Het is aan, we hebben wat. En terwijl ik me enerzijds hardnekkig afzet tegen al die labels, merk ik anderzijds dat ik er wel rustig van word. Het is een soort afspraak: we zeggen ja tegen elkaar. We doen er moeite voor. En dat voelt fijn. 

Maar helemaal vlekkeloos gaat het niet hoor. Natuurlijk niet. Ik dacht gewoon: je wordt verliefd, je krijgt een relatie en bent dan superblij, zeker in het begin. En ja, ik bén blij, maar ik voel ook dat oude angsten en triggers om het hoekje meekijken. Me af en toe weten te verleiden tot wanhoop. 

Verlatingsangst 

Lars en ik hadden nogal een bijzondere start natuurlijk. Dat we überhaupt op dit punt zouden komen is al een wonder op zich. Het gaat dan ook twee kanten op. Ik denk dat we allebei een beetje bang zijn. Ik zeker. Angst voor afwijzing. Verlatingsangst. Noem het maar wat je wilt. 

Ik merk dat ik onzeker ben. Het is zo lang geleden dat ik serieuzer met iemand was. Het begin gaat nog wel, een beetje daten, lekker luchtig, maar dan? Ik begeef me op glad ijs. Ik verlang naar een constante stroom van bevestiging. Dat uit ik niet, maar ik zou het liefst de hele dag horen hoe mooi ik ben, hoe graag hij me wil en hoe zeer hij me mist. Maar dat is niet de realiteit. Ik vraag me af of ik dat ook echt fijn zou vinden, als het zo was. 

Ik denk dat we gewoon allebei een beetje moeten wennen. Een patroon vinden. Een gewoonte. Wanneer zie je elkaar, en hoe doen we de dingen dan? Als het goed is, zien we elkaar deze week twee keer. En dat is goed. Goed genoeg. 

Als we samen zijn, vliegt de tijd. Ik voel me rustig en vertrouwd. Hoef niets te verbergen en kan helemaal mezelf zijn. Bovendien hebben we enorm veel lol in bed. Maar als de afstand komt, begint de uitdaging. De onzekerheid knaagt. Voor je het weet verzint de stilte een eigen verhaal.

Nou ja, we gaan het zien.

Sara die een vriendje heeft. Best wel schattig, toch? 

Hoe is het met je, meisje? 

Ruim een week geleden kwam ik H. tegen. Hij had me na de vakantie geappt. Wilde duidelijk weer langskomen, maar daar ben ik niet op ingegaan. We hadden in de stad een hardloopwedstrijd. Ik deed mee met de kids. 

Ik kom aangelopen en zie hem al van een afstandje staan. 

Mijn lichaam reageert, zoals altijd. 

Mijn hart slaat over, ik voel mijn benen even slap worden. 

Oké. Ik doe alsof ik hem niet zie. Met mijn neus in de lucht en een kind aan iedere hand haast ik me langs de menigte.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat hij me ziet. Hij zwaaide, probeerde mijn aandacht te trekken, maar ik liep snel door. 

Bij de warming-up zag ik dat hij keek. Naar mij en de kids. 

Gek genoeg werd ik daar wel blij van. 

Bij de finish dacht ik het gehad te hebben. Maar nee. Hij was verplaatst. Hij stond pal voor de uitgang. Ik moest wel langs hem heen. We keken elkaar aan en hij deed oenig alsof hij verbaasd was me te zien.

Ik liep op hem af. Hij keek naar mij, naar mijn kinderen. Met een grote smile. 

Hij vroeg: ‘Hoe is het met je, meisje?’ 

Ik zei dat het super super goed ging. Lekker overdreven. Hij reikte naar me. Kuste me op de wang. Hij was hier met zijn ex. Wachtte haar op. 

Ik knikte en liep door. 

Ik kwam een bekende tegen, kletste wat. Hij hoorde me en draaide zich nog om.

En dat was het weer. 

Is dit plaatsje vrij? 

Ik heb een ritueel gedaan. Om het plaatsje naast me vrij te maken. De plaats waar hij nog altijd zat. Ik vergeleek hem met anderen. Ik had hem op een voetstuk staan. Maar nu voel ik dat het rustiger is. Mijn plaatsje is vrij voor Lars. 

Als H. weer contact opneemt (wat hij vast weer gaat doen), dan zeg ik het hem: dat ik niet meer beschikbaar ben. 

Maar toch: het is gek. 

Ik weet dat wij nooit zullen zijn, maar ergens voelt hij nog steeds zo goed. 

Is het de fantasie in mijn hoofd geweest, die een soort sprookjesprins heeft verzonnen? Of was het puur het feit dat hij er nooit écht was. Wel met zijn lichaam, maar te weinig met zijn hart? 

Misschien was zijn eigen plekje ook bezet. 

Ik vermoed, misschien wel door zijn ex. 

Hoe dan ook: het maakt niet uit. Het is nu verleden tijd, want ik wil verder. Hoe het gaat lopen met Lars weet ik natuurlijk niet. Maar ik wil het echt een kans geven. Nee, niet alleen een kans geven. Ik heb er zin in! 

Ik heb zin om met Lars leuke dingen te doen, te lachen, te vrijen, nieuwe dingen te ontdekken, samen herinneringen te maken. 

Hij is anders. Hij is leuk. 

Tinder is gedeletet. Het schrijven pak ik weer op. 

Ik kijk naar mijn telefoon en zie een appje verschijnen. Van Lars. Hoe het gaat. 

Ik word warm vanbinnen. 

Ik ga ervoor. 

Kus, Sara 

Klik hier als je een seintje wilt als er een nieuwe blog online is