Ik mis je, maar laat je

Ik kijk naar buiten en het miezert.

Een uur geleden scheen de zon. Komende vrijdag wordt het weer 27 graden. Het is een beetje onvoorspelbaar, dat weer.

Niet zoals ik me voel in ieder geval. Waar ik me de vorige keer nog wat neerslachtig voelde, gaat het nu eigenlijk wel goed.

Afgelopen vrijdag had ik een zeer inspirerende bijeenkomst van een programma waar ik aan deelneem. Ik merk altijd dat ik moeite heb om me kwetsbaar op te stellen. Ik heb er moeite mee om openlijk emoties te tonen. En dat was nu tijdens deze bijeenkomst (eigenlijk meer een hele dag) eigenlijk wel een goede test. Kan ik het een beetje loslaten? En alles op me af laten komen wat er komt?

Ik sprak met andere mensen en hun openheid raakte me. De sfeer in de zaal, de gezamenlijke meditaties en de woorden van de spreker deden écht iets met me.

“You are not alone.” Dat gevoel. Zoveel verschillende mensen, maar ik voelde me gedragen, gezien en zo vreselijk welkom en genoeg.

De kraan ging open en het leek alsof ik maar bleef huilen op een gegeven moment. Het was bevrijdend, liefdevol naar mezelf en ook helend.

Helen en vergeven

Maar ook ergens confronterend, omdat ik erachter kwam dat ik echt in een innerlijk conflict zat toen het ging om het vergeven van mijn moeder. Rationeel weet ik het. Wil ik het. Maar het lukte me niet goed.Misschien mag ik eerst wat meer gevoel toelaten. Wat er allemaal is gebeurd, wat ik eigenlijk heb geblokkeerd in al die tijd. De woede, manipulatie, scheldpartijen. Het raakt me niet meer. Dat zegt wel iets.

Het hele weekend heb ik in een soort flow gezeten. Eigenlijk ben ik nog high van de energie. Wauw, ik heb echt genoten!

Hallo structuur!

Sinds gisteren zijn de kinderen bij mij en ik vind het heerlijk. Ze zijn er nu extra lang, want mijn ex is naar het buitenland op vakantie.

De rust, de structuur, de verbinding en de gezelligheid in huis doen me goed. Eigenlijk merk ik dat ik het heerlijk vind om te zorgen. Voor hén te zorgen. Het voelde vaak als teveel en “moet dat ook nog”, maar nu ik zelf relaxter ben voel ik dat er ruimte is voor anders.

Dan heb ik nog iets gedaan. Iets waarvan ik niet weet of ik erom moet huilen of lachen. Misschien krijg ik er wel grandioos spijt van.

De liefde… altijd weer de liefde

Ik appte Lars vorige week. Ik had erover geschreven in mijn vorige blog. En ja, ik had hem daarna ook echt geblokkeerd.

Alleen… ook weer gedeblokkeerd.

Ik dacht: als ik niks stuur, dan weet hij niet dat hij weer gedeblokkeerd is. Dus dan laten we het zo. Maar ja Saartje, dat doe je niet voor niks. Want stiekem, ja stiekem, wilde ik aandacht. Was ik nieuwsgierig.

En donderdagavond appte hij. Hoe het verder ging. Dat hij me miste. Spijt had van zijn gedrag. Of ik wilde bellen.

“Ik weet het niet,” zei ik.

En ik wist het echt niet.

“ Weet je, altijd als ik het nummer hoor van Donny en Yves Berendse (Nachtenlang) dan denk ik aan jou,” stuurde hij.

Ik luisterde het nummer. O ja, die:“

Waarom wacht ik nachtenlang, zonder jou duurt het nachtenlang. Ik loef je, ik haat je, ik mis je, maar laat je, nu tap ik uit een ander vaatje, waarom wacht ik nachtenlang. Zonder jou duurt het… nachtenlang.”

Oké. Schattig wel. En vleiend. En fijn. Hij vroeg of ik heel boos was. Ik zei nee. “Zwaar teleurgesteld?” Ik zei nee. “Jij deed wat jij op dat moment wilde. Je zal er vast een goede reden voor gehad hebben.”

We appten de dagen erna. Het was een beetje onwennig. Ik wist niet zo goed wat ik er nou mee moest. Zaterdag probeerde hij af te spreken. Ik kon niet. Wilde niet misschien ook.

Zondag probeerde hij het weer. “Zullen we naar de bios?” “Of een hapje eten?”Ik stuurde dat ik wel een hapje wilde eten.

Hij zei: “Zal ik een taxi sturen, of rijd je liever zelf?”

“Charmeur,” zei ik. “Ik rijd zelf wel.”

“Ja, zo hoort dat toch?”

Op de weg erheen was ik meer ontspannen dan ooit. Ik had er zin in. Om hem weer te zien. En ja, ondanks alles… het was gewoon een ontzettend fijne avond. We hebben onafgebroken gekletst, gegeten. Hij had vragenkaartjes die we hebben zitten beantwoorden. Eerlijk, open, kwetsbaar.

We bleven als laatste zitten en na het afrekenen stapten we naar buiten. Het regende.

Vlakbij de auto’s stopten we. Hij pakte me vast. Kuste me. Ik kan niet anders zeggen dan dat het geweldig was. Het was teder, warm, liefdevol en gepassioneerd.

“Je wordt helemaal nat,” zei hij.

“Jij ook,” antwoordde ik.

En het voelde alsof niks anders nog belangrijk was. Alleen wij. In de regen op de verlaten parkeerplaats.

Zucht.

Op de terugweg voelde ik me vrolijk. We appten nog wat en ik sliep als een roos.

De volgende dag bleven we in contact.

Gewoon normaal. Niet overdreven veel. Maar ik merk: ik ben op mijn hoede. Na alles wat er is gebeurd is dat misschien ook niet zo gek. Maar ik heb wel besloten dat als ik het nog een kans geef, ik het ook écht een kans moet geven. En niet bij het eerste de beste gevoel van afwijzing direct de haalbrug optrekken.

Blijf eens staan waar je staat, Saar. Geef hem en jezelf een kans. Want het voelt echt. Hij voelt echt.

Maandagavond ben ik voor het eerst bij hem thuis geweest. Het was een tweeverdieping appartement. Echt een mannenhuis. Grote lampen aan. Ik vroeg of hij ook wat kaarsjes had en gemotiveerd ging hij op zoek. Voor ik het wist zaten we ineens in een romantisch mannenhuis.

Het was gezellig. Vreselijk gezellig. We bekeken fotoboeken van hem van vroeger. Hij vertelde over zijn jeugd. We zoenden, we knuffelden. Maar verder gingen we niet.

Ik merk dat iets me tegenhoudt. Het blijft een beetje spannend voor me en ik denk dat dat ook zo blijft.

Maar toch laat ik het gebeuren en tegelijkertijd bescherm ik mezelf een beetje. Ik vind het nu oprecht leuk genoeg om het toch een kans te geven.

Stom? Misschien…Maar misschien ook niet en is het weer een les.

Ik ga het meemaken. Het voelt nu ontspannen en goed. Hoe het verder gaat… tsja, ik weet het niet. Niemand weet het. Maar ik beloof dat ik je op de hoogte houd.

Ongefilterd.

Echt.

Kus, Sara

Klik hier als je een seintje wilt als er een nieuwe blog online is