Drie keer daten, drie keer anders

De week was druk. Drie dates in het vooruitzicht en ik dacht eigenlijk al bij mezelf: is dit wel een goed idee? Neem ik niet te veel hooi op mijn vork? De afgelopen maanden heb ik nauwelijks gedate en nu, omdat ik sinds een paar weken weer op Tinder zit, had ik ineens drie afspraken in een week.

Eén met Utrecht. Hem zie ik al sinds februari en ik heb meer een vriendschap met hem. We hebben ook seks gehad. Niet geweldig. Als ik er zo over nadenk meer vanuit een gevoel van verbinding zoeken? Opvullen van leegte of gewoon ‘zin’ op dat moment? Maar goed, soms hoef ik ook niet alles te overanalyseren. Bij hem loopt het zoals het loopt. Ik had er eigenlijk best zin in.

Afspraak met Utrecht

Woensdagochtend appte ik hem of hij eigenlijk van plan was te blijven slapen. Ik moest er donderdag vroeg uit voor werk, om half zeven, en wilde checken of dat niet te vroeg voor hem was.

Hij wilde wel blijven slapen, maar zei dat hij er vroeg uit moest voor werk. Mooi, dacht ik. Ik ook.

Hij zei: ‘kwart over vier moet ik eruit’.

Ik dacht: pardon?

Ik was meteen chagrijnig. Als ik er niet naar gevraagd had, was hij er dan gewoon vanuit gegaan? Hij appte dat hij altijd gewoon verder kon slapen en dus dacht dat het voor mij ook geen probleem zou zijn.

Nou, eh, dus wel. Ik appte terug dat ik dan liever niet wilde dat hij bleef. Ik had geen zin in zo’n korte nacht. Bovendien vond ik het een beetje tactloos dat hij het niet zelf had aangegeven. Ik vroeg hem wanneer hij dit eigenlijk wél wilde vertellen. Hij zei dat hij zijn rooster de dag ervoor had gekregen en dat hij het verder geen ‘probleem’ vond.

Ik merkte dat ik geïrriteerd was. Omdat hij zelf altijd gewoon door kan slapen, ging hij er dus vanuit dat ik dat ook deed. Dat staat zo haaks op hoe ik zelf in elkaar zit: ik hou altijd rekening met anderen. Ik vond half zeven al vroeg.

Toen zei hij dat ik gewoon had moeten zeggen: ‘Lieve schat, ik zou het fijn vinden als je het de volgende keer eerder doorgeeft aan mij.’

En: ‘Het lijkt wel alsof je teleurgesteld bent dat ik niet langer kan blijven.’

Ik was echt geërgerd en heb toen in een opwelling direct onze afspraak afgezegd. Niet omdat hij niet kon blijven slapen, maar door de betweterige manier waarop hij ermee omging. Achteraf had ik het beter kunnen aanpakken, maar het raakte iets in mij. Een trigger. Voor mezelf opkomen vind ik lastig en als ik dan eens zeg wat ik niet leuk vind, loopt het zo. Mijn stemming voor de avond was weg en ik vond het wel best.

Hij zei dat hij niks snapte van mijn felle reactie. Ik heb hem toen uitgelegd hoe ik het zag. Dat het me ging om het stukje ‘rekening houden met’ en hoe we hier dus blijkbaar verschillend in staan. Hij appte dat hij me snapte en dat hij er rekening mee zou houden. Dat hij gewoon anders is en meer in het moment.

Op zich voelde het opgelost, maar we hadden die dag geen contact meer. Ik hoopte stiekem dat hij toch nog langs wilde komen. Ik denk dat ik mijn eigen koppigheid ook opzij had kunnen zetten door te zeggen dat hij toch welkom was. Maar ik deed het niet. En dus ging de eerste afspraak niet door.

Paul de psycholoog

De dag erna ging ik met Paul, de psycholoog, op stap. Het was een beetje een gemixt gevoel. Toen ik bij zijn huis aankwam voelde het een beetje gek. De huiskamer was een rommeltje, de tuin verwaarloosd. We dronken een theetje op een vieze bank buiten. Op zich gezellig, maar de twijfels sloegen direct weer toe. Maar er was zeker een klik en ik dacht: misschien moet ik het een kans geven.

We gingen naar een openluchtfilm en fietsten naar de stad. Het was erg druk en we moesten staan. Tijdens de film merkte ik dat hij oogcontact zocht. Maar ik ontweek. De aantrekkingskracht? Die was er niet bij mij. Verre van.

Niets in mij wilde hem aanraken of diep in zijn ogen aankijken.

De avond was wel gezellig. Toen we terugkwamen bij zijn huis namen we afscheid. Hij pakte mijn heupen vast en kwam naar me toe. Het voelde alsof hij wilde kussen. Maar ik beantwoorde het vluchtig met drie kussen op de wangen. Ik bedankte hem voor de gezellige avond en maakte dat ik wegkwam.

Vond het rot. Voor hem misschien, denk ik.

De dag erna was hij jarig. Ik wilde het even laten bezinken en appte de dag na zijn verjaardag dat het voor mij niks ging worden. Ik wil niemand kwetsen, maar ook niemand aan het lijntje houden. Klaar.

Daten met Tim

Vrijdagavond had ik mijn date met Tim. Ik wist mezelf weer op te laden, maar voelde me ook best gespannen. Toen ik hem zag lopen dacht ik: oké, niet slecht. We kletsten eigenlijk onafgebroken. We aten wat, dronken wat. Om zes uur afgesproken, elf uur gingen we naar huis. We hadden veel hetzelfde meegemaakt, qua werk, relaties, kinderen. Ik had echt het gevoel dat er wel een klik was.

Ik vertelde hem ook dat ik deze blog schrijf en de volgende dag had ik er gelijk spijt van. Ik dacht: hij kan natuurlijk makkelijk googelen en dan kan hij alles lezen. En dat is nou net níet de bedoeling.

Ik heb toen zelfs nog de laatste blog verwijderd. Uit angst voor een ‘verkeerd’ beeld over mij. Stom eigenlijk, maar voor mij wel direct een les. Ik vertel niemand meer dat ik schrijf. Ik wil me vrij kunnen maken in mijn hoofd en als ik denk dat iemand meeleest die ik ken, dan kan ik dat gewoon niet.

Maar goed, ik dacht dus dat er een klik was. Hij leek erg op H. qua uiterlijk. Op een gegeven moment zaten we in een café, hij begon te lachen en ik schrok. De gelijkenis was treffend. De ogen, de blik. Ik dacht even: vind ik hém leuk of vind ik hem leuk omdat hij zo op H. lijkt? Het verwarde me. Maar ik wilde het wel een kans geven. Ik wilde met hem wel op een tweede date. Hem beter leren kennen. Ja, dat voelde ik wel.

Maar dat gevoel was niet wederzijds helaas. De volgende dag kreeg ik nog een appje. Hij bedankte me voor de gezellige avond. Ik bedankte hem ook en zei dat ik het heel gezellig had gevonden met hem. En daar heb ik niks meer op gehoord.

De afwijzing zit in de stilte. Dat is genoeg. Hij hoeft niks te zeggen. Het is duidelijk.

Ik voelde me het afgelopen weekend wat onrustig, maar verder merkte ik dat ik snel weer de schouders eronder kon zetten. Twijfelen aan mezelf wil ik niet meer.

Eindresultaat

Maar goed. Drie dates in één week resulteerden dus in twee dates, nul keer seks, nul zoenen, nul knuffels en nul vervolgdates. Ik geloof dat ik óf mijn datingskills wat moet aanscherpen, óf dat ik gewoon weer even pauze neem.

Op dit moment zijn de kinderen in ieder geval bij mij. De structuur en de liefde doen me goed.

Zaterdag had ik trouwens een verjaardag. Daar zei iemand tegen mij: ‘Is er wel iets waar je niet goed in bent? Je hebt overal zo over nagedacht, je ziet er goed uit en je hebt alles voor elkaar.’‘Dat klopt’, zei ik. En dat is precies het ‘probleem’ misschien. Misschien kunnen mannen niet genoeg man zijn bij mij. Misschien heb ik ze niet genoeg nodig. Ze hoeven mij niet te redden. En ergens klopt dat ook. Ik red het prima.

Maar vanbinnen zit er nog een kwetsbaar meisje. Een meisje dat gewoon eens wil wegkruipen in het kuiltje, meegenomen wil worden en beschermd. Ze is er wel. Ik laat haar alleen misschien (te) weinig zien.

Ik denk dat het voor de juiste man gewoon vanzelf gaat. Want mezelf kleiner maken? Nee, dat doe ik niet meer.

‘Je hoeft jezelf zeker niet kleiner te maken of te veranderen’, zei een vriendin. ‘Maar misschien vind je het soms moeilijk om je kwetsbare kant te tonen’.

Op dit moment weet ik het allemaal even niet. Ja, ik weet het ergens wel. Het komt zoals het komt. Ergens ben ik er wel van overtuigd. Dat er een man is. Voor mij. Of het liefde voor eeuwig zal zijn dat weet ik niet, maar dat er liefde komt, daar geloof ik wel in. Tot die tijd hou ik steeds meer van mezelf. Ik voel dat er zoveel is om van te genieten. Ik groei elke dag. Of dat nou is door tegenslag of succes…..

Liefs, Sara

Klik hier als je een seintje wilt als er een nieuwe blog online komt