Ik dobber maar rond terwijl de tijd vliegt

Al dagen loop ik rond met het gevoel dat ik weer iets wil opschrijven. Maar op de een of andere manier vind ik de rust niet om achter mijn laptop te gaan zitten. Maar goed, ik ben nu toch maar begonnen.

Even denken……Ik voel me goed. Of nou ja… het is eigenlijk gewoon….een beetje saai.

Vandaag ben ik een extra dag vrij. Had eigenlijk niets gepland en heb last minute mijn moeder gevraagd of ze even langs wilde komen. We zijn samen naar een marktje geweest, maar het was niet veel soeps, allemaal kermisachtige kraampjes. Ik ben meer van de rommelmarktjes. Dat je een beetje kunt struinen. Je kent het wel.

Toen ik vanochtend naar de Action reed, zag ik die ordinaire bak van H. geparkeerd staan. Die is natuurlijk naar de kapper. En ja, toch weer die spanning in mijn lijf. Ik ben er nog even langs gelopen. Kon het niet laten. Geen idee of hij me heeft gezien. En dan nog… wat schiet ik ermee op? Helemaal niks. Ik droomde weer over hem. Mijn hemel, wanneer stopt deze kwelling?

Ik fantaseer iets dat niet bestaat. En ik wéét het. Hij zal nooit kunnen waarmaken wat ik projecteer. Ik laat alle gevoelens toe, maar ben tegelijkertijd ook boos op mezelf. En ook dat moet ik weer loslaten. Het is een heel proces. Tijd.

En dan Utrecht.

Hij belde, een week geleden. Het was een fijn gesprek. Hij vertelde dat hij me heel leuk vond, knap, en dat we een goede klik hadden — maar dat hij het fysieke stuk, de vonk, miste. Ik vond het dapper dat hij belde.Ik vertelde dat dat voor mij ook gold. We hebben de afgelopen week nog wat geappt. Het zal langzaam uitdoven. Maar hé: hoe volwassen hebben we dit aangepakt? Geen drama, geen verwachtingen, geen spelletjes.

Eerlijk en echt. Dat voelt goed.

Verder: Lars.

Mijn god, Lars. Hij wil weer een kans. En ergens… ergens wil ik dat ook. Hij raakt me op een bepaalde manier. Hij geeft niet zomaar op. En ik merk aan hem dat hij het meent, of in elk geval, dat hij probeert. Maar wil ik dit? Moet ik het een kans geven?

Zijn grote lijf. Tegen hem aankruipen. Samen op avontuur. Ohhh als ik er aan denk gebeurt er wat in mij.

Maar… gaat hij het waarmaken, of vertrekt hij weer zodra het intiem wordt?

Ben ik bereid om hem die ruimte te geven? Of gaat dat ten koste van mezelf? Ik kan nog geen keuze maken, dus ik wil hem nog niet zien.

Ik laat het los. Geef me over aan het moment. Het is het enige wat ik kan doen. Ik kan blijven analyseren, maar ik voel dat ik sterk ben. Zijn opzet is niet alleen slecht. Hij probeert verbinding te maken. Als het maar écht is.

En dat is ook wat me zo dwarszit rond H.

Het is niet afgerond. Ik heb het zelf afgekapt. Plotseling, radicaal.Er was geen ruimte meer voor contact. Geen opening. Alles doorgehakt, zoals ik wel vaker doe.En het was goed zo. Ik zou hem niet meer in mijn leven kunnen of willen hebben. Het is te verwarrend.

Maar tóch… hij loopt daar rond. Er zijn dingen niet uitgesproken. En dat blijft hangen.

Een open einde. En daar heb ik moeite mee.

Ik voel: dit wordt nog een keer opgelost. We spreken elkaar nog. Als de storm is gaan liggen. Als ik wat afstand heb. En ik beter kan zien wat er écht tussen ons gebeurd is.

In de tussentijd:

Ik kijk naar buiten.  WAT een saai weer. We hebben zóveel geluk gehad de afgelopen weken. Nu is het grijs. Niet koud, maar het is nietszeggend en saai.

Morgen nog een werkdag.

Dan weekend.

En dan weer mooi weer.

Vandaag verhuist de vriendin van mijn ex haar spullen naar zijn huis.

Toch raar. Hij gaat samenwonen .En ja, dat raakt iets. Alsof ik achterblijf. Alsof ik moet opschieten. Alsof ik minder ben omdat ik nog geen partner heb.

En op zulke dagen, ook al deden we vroeger niks bijzonders samen, mis ik dat soms wél. Samen op pad. Thuis koken. Gewoon... die vanzelfsprekende nabijheid. Nu dobber ik alleen wat rond. Ik heb projectjes opgepakt, klus wat.

De Spotify-lijst ben ik beu. Net een boek uit. De realityserie waar ik naar kijk is te stom voor woorden. Ik draai in rondjes.

De weken gaan op en af. De tijd vliegt.

Bijna een jaar woon ik alleen. Ik kan het nauwelijks geloven.

En weet je? Ik ben best trots.

Trots op wat ik heb gedaan, op hoe ik het doe. Zelfstandig.

Niet bang. Ik ga het leven aan.

Maar soms... voelt het toch even alleen.

En toch: ik ben honderd keer liever alleen dan ongelukkig in een slechte relatie.

Dat is zó vermoeiend. Zó leegtrekkend.

Een vriendin van me heeft al meer dan een jaar een relatie met een getrouwde man met een jong kind.

Ik keur het absoluut niet goed. En wat een situatie is dat. Ik benijd haar niet. Ik ben blij dat ik eerlijk kan zijn. Mijn leven is echt. Puur. Geen geheimen meer.

Fijne avond.

Kus, Sara