Hou ik van pijn?

Sara
23 mei
4 minuten om te lezen

Het is misschien een rare vraag. Maar het voelen van pijn, gemis, verlangen het geeft me ook het gevoel dat ik lééf. Dat ik het doorvoel. Want wat is het leven zonder emoties? Een grote zandvlakte. Een voorspelbare toekomst. Natuurlijk voel ik ook dat ik soms verlang naar geborgenheid en veiligheid. Maar er is ook een deel in mij dat wil voelen, ervaren, proeven, vallen en weer opstaan. Kortom: écht het leven leven.

Vannacht droomde ik zo intens. Ik moest er echt even van bijkomen. Ik droomde over H.

We waren op een feestje. Hij zag me niet staan. Hij was druk bezig een andere vrouw te versieren. Hij ging achter haar aan, precies zoals hij dat bij mij deed. Ik zag het in zijn ogen.

Een vriendin van mij was er ook. De volgende dag vertelde ze dat ze seks met H. had gehad. Het was ‘perfect’ geweest, zei ze.

Ik schrok wakker. Shit. Vijf uur.

De droom was zo echt, zo realistisch. Ik moest mezelf even knijpen om zeker te weten dat het niet écht was. Ik zocht op wat het kon betekenen.

“De droom weerspiegelt je nog aanwezige gevoelens voor hem. Je onderbewuste herhaalt het verhaal waarin hij onbereikbaar is. Ook de seks met een ander kan symboliseren dat je bang bent om vervangen of vergeten te worden. Doordat de seks zogenaamd ‘perfect’ was, kan dit duiden op innerlijke onzekerheid. Twijfel je of je goed genoeg was voor hem, of dat je tekort bent gekomen? Je droom confronteert je met de pijn van afwijzing. Hij koos niet echt voor jou. De droom nodigt je misschien uit om nog meer jezelf te kiezen, en niet langer te wachten op iemand die jou niet volledig kiest.”

Wow.

Dat komt wel even binnen.

Het is allemaal zo waar.

Al die gevoelens die ik wegstop en negeer. Het is er nog. Het zit in mij. In mijn ziel.

Tijd. Ik heb tijd nodig.

Geen vuur, zelfs geen vonkje

Afgelopen weekend was ik natuurlijk weg met Utrecht. Niet te geloven dat dat alweer een week geleden is.

De tijd vliegt. We hebben sindsdien amper contact gehad. Ik denk dat het ontbreken van de klik gelukkig wederzijds is.

Hoe kan het dat je een heel weekend met iemand doorbrengt en dan daarna… bijna niets meer voelt? We sliepen drie nachten in hetzelfde bed. We lachten, wandelden, hadden seks.

Maar het is voor mij duidelijk: hier wil ik niet op doorgaan.

Wist ik dit stiekem al?

Ik twijfelde natuurlijk vanaf het begin. Want ik voelde niet echt een vonk. Is die dan toch noodzakelijk? Of kan die later nog ontstaan? En moet je écht superverliefd zijn om een relatie te beginnen?

Ik denk bijvoorbeeld niet dat mijn ex superverliefd is op zijn nieuwe vriendin.

Dat heeft hij me trouwens ook ooit toevertrouwd.

Maar toch lijken ze gelukkig. Tevreden.

Ik kreeg zelfs een kaartje deze week. Een uitnodiging. Het leek wel een trouwkaart.

Een feestje ter ere van de liefde, het leven, en hun samenwonen.

Misschien onaardig, maar ik vond het echt to much.

Ik gun ze alles, echt waar. Maar moet ik daar per se bij zijn?

Zo kort na onze relatie. Het voelde een beetje als: kijk ons het goed voor elkaar hebben. Alsof ik daar dan vrolijk tussen ga zitten.

Hij had zelfs een vriendin van mij uitgenodigd.

Ik kan niet ontkennen dat ik geïrriteerd ben.

Ik ga dan ook niet. Lekker puh. 😌

Ik leef mijn leven

Maar goed, terug naar dat gevoel van leven.

Verdriet, boosheid, irritatie, geluk, blijdschap, het hoort er allemaal bij. Ik ga soms van links naar rechts. Maar ik voel het allemaal.

Ik word sterker.

Ik leer.

Ik ontwikkel.

Ik groei.

En Lars? Ja. Hij appt weer. Nog steeds.

Wat moet ik toch met hem?

Hij zegt dat hij een 'fout in zijn systeem' heeft. Dan denk ik: ja, lekker makkelijk.

Hij wil mij. Nog steeds. Elke dag. Maar ik wil niet steeds de pineut zijn omdat hij zo bang is voor intimiteit.

Wat moet je met zo’n man? Enerzijds mag ik hem graag. Ik heb een zwak voor hem.

Hij bedoelt het niet slecht, dat weet ik, dat voel ik wel. Hij saboteert vooral zichzelf. En ergens doet me dat goed. Want het betekent dat hij niet alleen maar uit is op seks. Hij weet gewoon niet hoe het moet. Hoe echte verbinding werkt.

Ik confronteer hem steeds met zijn gevoelige kant. Dat vindt hij lastig. Maar het is wel goed. En ik? Ik heb het stiekem ook nodig. Hij leert mij ook iets.

Hij ziet mij écht, op zijn manier.

Maar hij is als een olifant in een porseleinkast.

Lomp.

Dus ja. Ik app wat heen en weer. Maar of ik hem weer wil zien…Ik twijfel.

Ik wil voor mezelf zorgen. It takes two to tango. Het kan niet zo zijn dat hij maar komt en gaat wanneer het hem uitkomt, en ik wacht tot hij weer tot rust is gekomen. Hij is als een spiegel in slow motion: hij laat me zien wat ik niet meer wil, maar tóch blijft er iets van hangen in de hoop dat hij opstaat. Hij zal zijn verantwoordelijkheid moeten pakken. Door het ongemak heen.

En ik moet misschien ook wat meer durven toelaten?