Haar woorden dreunen nog door mijn hoofd
- Sara
- 23 jan
- 3 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 8 apr
Oké, de ergste heftigheid is weer gezakt. Het maakt wederom plaats voor hetzelfde gevoel van teleurstelling, gevoelens van afwijzing en toch ook een wat somber gevoel. Het is gewoon een verslaving, een soort drugs. Iedere keer wordt hetzelfde filmpje afgespeeld, dezelfde cyclus die zich herhaalt.
Op het moment suprême voelt het fantastisch, echt, en heel erg ‘alive’. Ook daarna blijf ik nog een tijdje in de roes van die geweldige ervaring. Maar daarna wordt het weer stil, en voel ik me down en afgewezen. Het gevoel van euforie ebt weg. Ik kan er niks aan doen dat ik me weer beledigd voel omdat ik niks hoor. Het is gewoon zo: hij houdt niet van me. Hij wil alleen seks met me. En als er contact is, krijgt hij dat ook. Soms ben ik sterk genoeg om nee te zeggen. Maar de keer daarop zeg ik weer ja.
En het ergste is dat ik het vaak genoeg heb meegemaakt om te weten dat deze gevoelens van belediging en afwijzing uiteindelijk plaatsmaken voor boosheid. Wat denkt hij wel niet? Ik ga het nooit meer doen. Hij bekijkt het maar. Het is nu definitief klaar. Ook al zoekt hij contact, hij barst maar.
En ook deze fase gaat voorbij. Want dan komt de ‘goedpraatfase’. Ach, ik kan dat best, het is maar seks, af en toe kan best. Ik vind het te leuk en te spannend om het helemaal niet te doen. Je moet een beetje leven.
En dan, ergens tussen deze fases in, of soms lopen ze wat in elkaar over, wordt er weer contact gelegd. En gooi ik al mijn principes en bezwaren weer overboord. Hoe kom ik hier vanaf? Ik heb al vaker gezegd dat ik geen contact meer wil. Dat hij me onzeker maakt, dat ik geen hoogte van hem kan krijgen en hem niet meer wil horen, zien of spreken.
Het langste zonder contact is bijna 10 weken geweest, maar ik dacht iedere dag aan hem. Het heeft ook geen zin om alles te overdenken. Ik weet dat ik alles in huis heb. Ik denk dat er geen ander is die beter bij hem past. Maar ik ga het hem niet vertellen. Ik ga mezelf niet verkopen. Hij is niet gek op me. Klaar, basta. Of niet gek genoeg. En dat doet toch zeer. Ik voel het als een steek in mijn hart. Ik snap er oprecht niks van.
Wat wel helpt, is dat ik merk dat het steeds een beetje minder zeer doet. Ik dacht steeds dat er na de seks iets zou veranderen. Maar het gebeurde steeds niet. Ik voelde me dan zo gekwetst en afgewezen. Ik heb hem ook gezegd dat ik worstel met deze gevoelens voor hem. Hij beantwoordde ze nooit, maar ontweek ze. Hij voelt zich gestreeld en gevleid, en het is goed voor zijn ego. Maar daar blijft het bij.
Ik wil de focus echt op mezelf gaan leggen. Op werk, op de blog die ik wil bijhouden. Het voelt ergens goed om al die gedachten die door mijn hoofd gaan, en die ik al maanden aan het opschrijven ben, ook te delen met anderen. Alsof het dan minder nutteloos is of zo. Ik weet dat ik zeker niet de enige ben die worstelt met deze gevoelens, met gevoelens van onrust en onzekerheid.
Vanavond komt mijn moeder eten. Ik probeer het rustig aan te doen met de wijn. Ik zat weer boven mijn streefgewicht, en ik wil absoluut niet meer aankomen. Dat betekent: zo min mogelijk wijn en geen gesnaai meer tussendoor. Sporten doorzetten en hopelijk is er over een paar weken weer twee kilo af. Ik vind mezelf nu mooi. Ik vind mijn lijf mooi, de kleren passen goed, en dat geeft me veel zelfvertrouwen. Ik merk dat ik dat echt nodig heb. Misschien is het oppervlakkig, maar het voelt nou eenmaal goed.
Aanvulling een dag later: Ik heb het er met mijn moeder over gehad en ze zei behoorlijk direct: ‘Je bent eigenlijk zijn hoer op afroep.’ Ik schrok en zei: "Mam, ik vind het wel heftig als je dat zo zegt." Toen dimde ze wat in en zei: "Nou, hoer is wat grof gezegd misschien."
Later, toen ze naar huis was (en ook vandaag), dreunden haar woorden nog door mijn hoofd. Ben ik echt een hoer op afroep? Feit is wel: ik ben wel goed genoeg om te naaien, maar met me op stap gaan doet hij niet. Zou hij zich voor me schamen? Of is het gewoon een totaal gebrek aan interesse?
Man, man, hoe ben ik hier beland?
Kus, Sara
コメント