Het is stil, doodstil

Ik frustreer mezelf met de gevoelens die ik heb de laatste weken. Ik heb nu een week geleden tinder verwijderd. En ik moet je zeggen, het is stil, heel stil. Normaal had ik wel een paar contacten lopen en nu, mijn telefoon is de hele dag nog amper afgegaan. Geen appjes, geen snapjes, geen messenger berichten, geen matches en geen tindercontact. Aan de ene kant denk ik best goed voor me, ik wil namelijk graag dat ik me niet zo verloren zou voelen zonder de aandacht.

Maar de realiteit is, dat voel ik wel. Ik heb twee dagen terug gereageerd op de verlate nieuwjaarswensen van H. Mind you stuurde hij een week na nieuwjaarsdag de beste wensen. Precies op een dag dat ik de kids niet heb, dus ik vermoed dat hij wel in was voor een verzetje. Maar ik wil het eigenlijk niet meer. Nou ja ik wil het wel, maar ik wil meer dan dat. Want feit is, ik verwar seks met liefde. Ik ben op zoek naar iets wat ik nooit krijgen zal. Maar toch had ik een opwelling en dacht: 'ik wil niet helemaal alles doorknippen' dus ik antwoordde hem met een 'dank je wel en ook jij de beste wensen.' In mijn fantasie reageerde hij gelijk met de vraag hoe de feestdagen waren, maar het bleef stil. En dat is het nog steeds. Doodstil.

Ik weet niet goed hoe ik het aan moet pakken. Is het verstandig om hard to get te spelen, want als je te beschikbaar bent is het ook niet goed. Door alles wat ik lees en zie op het internet merk ik dat ik een beetje in de war raak. Waar doe ik nou goed aan? Ben ik wel op het moment in mijn leven om de juiste mannen aan te trekken? Of ben ik alleen maar aangetrokken tot de onbereikbare types? Die zo vreselijk spannend zijn, maar die ik nooit echt zal krijgen.

Het is vandaag een grauwe dag. Half januari, één van de moeilijkste maanden van het jaar. Ik verlang naar de zon. De warmte op mijn gezicht. Ik hoop stiekem dat het verloren gevoel verdwijnt zodra de zon doorkomt. Dat de zon mijn zorgen zal laten doen verdwijnen. Maar heel eerlijk twijfel ik er een beetje aan. De opluchting van de eerste maanden en het overwinningsgevoel wat ik had zijn een beetje aan het vertrekken. Dit is nu het nieuwe normaal. Ik moet het alleen doen. En alhoewel ik totaal geen twijfel heb over het feit dat ik de juiste keuze heb gemaakt om te scheiden voel ik wel dat de euforie langzaam wegebt en plaatsmaakt voor een nieuw normaal leven. En dat gaat ook een beetje gepaard met de sleur en de gewoonte van het dagelijks leven. En juist dat wil ik niet. Mijn verstand zegt keihard dat ik hier gewoon aan moet wennen, maar mijn gevoel wil iets anders. Ik wil dansen in de regen, verliefd worden, opnieuw die spanning voelen. Maar op het moment dat ik op deze manier in de wedstrijd sta en te wanhopig op zoek ga denk ik dat ik weer een of andere sukkel aantrek die binnen no time weer vertrokken is.

Terwijl ik dit type voel ik de vermoeidheid opkomen. Het werk kan me niet boeien. Iedereen lijkt wel ergens commentaar op te leveren en ik heb geen zin om er aardig op te reageren. Ik moet nog wat laatste dingen afmaken en dan weer hup de auto in. Naar huis, kinderen ophalen, naar de voetbal, snel koken en vanavond weer op de bank. Ik kan het wel uittekenen.

Kus, Sara

Seintje als er een nieuwe blog is? Klik hier!