Draai ik de rollen om?

Man man, wat vliegt de tijd. Ik ben alweer een paar dagen terug uit Italië en het voelt alsof de vakantie al weken geleden is. De kinderen zijn inmiddels weer naar hun vader. De vakantie zelf? Alles zat erin. Van magische momenten tot complete machteloosheid en hier en daar wat verdriet. Maar we hebben het vooral heel mooi gehad. Al moet ik toegeven dat ik het wel wat onderschat had.

Alle zorg en verantwoordelijkheid voor twee kinderen, 24/7, viel me zwaarder dan verwacht. Dus ja, ik was opgelucht toen mijn vader en zijn vrouw een paar dagen langskwamen. De boel werd meteen wat lichter. We hebben gevist, gefietst, gevaren, gegeten. En ik kon weer een beetje ademhalen. De kinderen en ik moesten echt zoeken naar balans. Misschien proefden ze mijn onzekerheid, want wat waren ze soms dwars. Ik voelde me dan echt wanhopig. Grote mond, niet luisteren. Ik heb echt flink wat grenzen moeten stellen. Niet echt iets wat je wilt op vakantie, wel nodig dus.

Maar nu, sinds maandag ben ik thuis. En stiekem speelde ik al met het idee om nog even alleen te gaan kamperen. Tijdens de vakantie kwam er alleen helemaal niet aan toe om over te denken. Geen ruimte in mijn hoofd, geen tijd. Alleen maar aanwezig zijn in het moment.

En nu zijn ze weg. Vandaag vliegen ze naar Griekenland. En ineens is het stil.

Die overgang van ‘moederstand aan’ naar ‘alleen’ blijft gek. Maar ik begin het een beetje te leren. En in die stilte ontstaat ruimte in mijn hoofd. Denemarken laat ik denk ik varen.

Te ver, te onbekend. Misschien is het nu iets teveel gevraagd van me. In plaats daarvan heb ik een klein campinkje gevonden in Frankrijk bij een groot meer, iets minder ver dan Denemarken. Wie weet. Even aankijken hoe ik me blijf voelen.

Mannen, mannen, mannen…

Tja, inmiddels stromen de appjes weer binnen. Tinder staat weer op mijn telefoon, had ik al gezegd toch? En ja, dat komt weer met de bijbehorende oppervlakkige afleiding.

Leuk, best gezellig, maar nog geen concrete dingen verder. Ik merk dat ik iets kritischer ben geworden. En dat is geen overbodige luxe.

Morgenavond zie ik trouwens Utrecht weer. Geen toekomstmuziek hoor, we zijn de laatste keer dat we elkaar zagen ook weer intiem geweest, maar er zit geen romantisch gevoel bij. Niet van mijn kant in elk geval. (Geen idee waar ik het over heb? Lees: 'Wat was het een aparte avond hé? en dan weet je hoe het allemaal begon)

Wel merk ik dat hij wat aanhankelijker is geworden. Hij appt vaker, wil me graag zien. Ik ben daarover heel duidelijk geweest: ik voel niks serieus. Hij leek het te begrijpen en hetzelfde te voelen. En toch ging hij ervan uit dat hij vrijdag zou blijven slapen. Dat hadden we niet besproken, maar ik vond het prima. En ik meen het ook echt.

Misschien een knuffel, even dichtbij iemand zijn, een beetje intimiteit. Ik ben ook maar een mens. Maar ergens knaagt het… Geef ik valse hoop? Draai ík nu de rollen om?

Het voelt bijna ironisch: ik ben net een beetje uit het H-verhaal gekropen (lees mijn blog 'waar fantaseer je over', dan heb je ook een beetje context en kun je verder lezen), en nu lijkt het alsof ik dezelfde situatie opnieuw afspeel, maar dan andersom. Moet ik dan nu degene zijn die afstand houdt, terwijl de ander hoopt op meer?

Zucht. Alles blijft lekker ingewikkeld. Lekker weer op z’n Saars.

Voor nu: vrijdag spreken we af en ik zie wel. Geen groot plan. Gewoon met de flow mee. Keep you posted 😉.

En H.?

Totaal niets. Geen bericht, geen ‘fijne vakantie’. Gewoon radiostilte. Tijdens de vakantie gaf dat verrassend veel rust. De fysieke afstand hielp blijkbaar ook om mentaal wat los te laten.

Mijn nieuwe mantra’s lijken te werken (ik heb ze opgeschreven en herhaal ze dagelijks):

‘Ik accepteer de realiteit zoals die is. Dit is het aanbod in zijn winkel, daar moet ik het mee doen. Ik verwacht niets van anderen.’

Ik herhaal het tot ik het geloof. En het helpt. Echt.

Alsof ik mezelf herprogrammeer. De pijn ik voel? Die ontstaat door mijn eigen verwachtingen. Als ik die verwachtingen loslaat, blijft er eigenlijk weinig over dat écht pijn doet.

Het is een keuze. Ik bepaal of ik pijn lijdt. En nu maak ik een andere.

Ik wéét dat ik goed genoeg ben. En ik weet dat dit de realiteit is.

Waarom zou ik dan blijven lijden?

Ik wil genieten van het leven.

De scherpe randjes zijn aan het verdwijnen. Ik voel meer rust, meer grip op mezelf.

En ook: meer ruimte voor dingen die ik wél wil. Die me wél voeden.

Zoals kamperen hihi. Niet voor iemand anders. Niet voor het plaatje. Voor mij.

Misschien ben ik straks in m’n eentje in een tentje ergens in Frankrijk en wil ik alleen maar naar huis. Kan. Maar dat zie ik dan wel.

Voor nu voelt het als avontuur.

Mijn avontuur.

Geen verdriet. Geen drama. Even ademhalen.

Geen hartzeer deze keer.

Geen gemis. Gewoon zin in iets nieuws.

Ik ben bijna weer anderhalve week vrij. Het wordt mooi weer, en ik denk: ik ga rijden tot de zon schijnt. Even uit m’n comfortzone.

Maar eerst... de Action leegroven voor kampeerspulletjes.

Heb jij nog tips? Wat zijn nou echt de must-haves voor op de camping?

Laat het me weten in de comments en help me goed voorbereid op pad!!

Kus, Sara

Klik hier als je een seintje wilt als er een nieuwe blog online is