Een sprookje zonder lang en gelukkig

Het lijkt soms wel alsof de tijd nu sneller gaat. Ik loop mezelf een beetje voorbij. Het was heet de afgelopen dagen, alleen mijn tempo ging, net als altijd, op vol. En dat merk ik nu een beetje.

Ik heb het gevoel alsof ik de kinderen constant achter de broek aan moet zitten. Soms lijkt het alsof ze totaal niet in staat zijn om zelf na te denken. Moet ik het dan allemaal écht zelf doen? Even je bord op het aanrecht, de schoenen in de gang, je bed even opmaken.

Vraag ik te veel, of moet ik het maar laten? Er is niemand aan wie ik het kan vragen. Niemand met wie ik even af kan stemmen of taken kan verdelen. ‘Pak jij dit even op? Dan doe ik dit.’

Nee, ik moet het allemaal zelf doen. Gisteravond voelde ik me even compleet leeggezogen. De trap oplopen was al bijna te veel.

Gelukkig weet ik nu beter dat ik ernaar moet luisteren. Even pas op de plaats. Wat kan blijven liggen, wat moet echt?

Het stomme is,  het is nu donderdag, dat ik mezelf betrap op dat ik stiekem een beetje denk: ‘Nog 4 nachtjes en dan ben ik weer even alleen.’

Ik heb dit gevoel vaker gehad.

Zeker in het begin van de scheiding.

Ruimte voor persoonlijke groei

Het is eigenlijk echt een signaal dat ik mezelf te veel wegcijfer. Of dat ik zo weinig aan mezelf toekom en eigenlijk snak naar ‘hoofdruimte’, ‘dwaalruimte’, ‘droomruimte’ of hoe je het ook noemen wilt.

Ik heb het nodig om mijn gedachten te ordenen. De afgelopen weken zijn zo lifechanging voor mij geweest. Ik voel aan alles dat ik als mens verander, door een veranderingsproces ga. Ik grapte tegen mijn vader dat ik het gevoel heb dat ik een soort snelcursus ‘Hoe ben ik volwassen’ krijg voorgeschoteld. Want, laten we eerlijk zijn: het gesprek met H. was niet niks.

De afgelopen week en dagen denk ik er nog veel aan terug. Soms met wat ongeloof (‘Hoe kan hij nou niet die verbinding voelen of willen die ik wel zo heftig voel?’), maar ook met een stuk rust en bewustzijn. Ik heb voor mezelf een aantal zinnen opgeschreven. Zinnen die ik de komende periode ga herhalen.

Het gaat erom dat het eigenlijk helemaal niet uitmaakt of ík vind dat hij een goede keuze maakt. Het gaat erom dat ik zijn waarheid en zijn woorden accepteer voor wat ze zijn.

En niet dat ik er verborgen boodschappen of stiekeme verlangens in terugzie. Zolang ik blijf fantaseren, laat ik niet los. Laat ik hém niet los. En ben ík niet vrij.

Elke dag zeg ik twee keer tegen mezelf al die zinnen, als een mantra haha:

Ik accepteer zijn waarheid

Er bestaat niets anders dan die waarheid

Ik geloof zijn woorden

Ik accepteer de realiteit, ook al had ik het graag anders gezien

Waar ik eerder twijfelde aan mezelf, me enorm voelde afgewezen en me daar erg verdrietig en verslagen door voelde, is het nu anders. Nu voelt het meer als een soort rouw. Een verlies. Een gevoel van iets niet meer te hebben wat had gekund. Een leegte die achterblijft als er geen fantasieverhaal meer is. Het sprookje dat eigenlijk niet bestond. Het bestond eigenlijk alleen in mijn eigen hoofd.

Impulsiviteit

Goed, het is dus een heel proces. Maar het is ook zinvol. Misschien is het tijdelijk, maar ik merk dat ik minder bezig ben met mijn telefoon. Dat ik minder hoop op appjes, berichtjes, bevestigingen die me gelukkig maken. Die me een goed gevoel geven over mezelf.

Gisteren heb ik mezelf in een impuls opgegeven voor het 365 Dagen Superrelatie-event. Nou, ik weet even niet wat me bezielde. En ik ga ook nog eens helemaal alleen.

Nu hoor ik je denken: is dat niet voor mensen die een relatie hebben? En dat is ook zo. Maar ook als je single bent, is het heel leerzaam om erheen te gaan, zeggen ze. Ik volg hun podcast al maanden en ben altijd zo geïnspireerd door hun kijk en visie op het leven.

Deze visie is gebaseerd op het boek Een Cursus in Wonderen. Dit boek ben ik inmiddels ook begonnen met lezen en ondanks het feit dat het een enorme kluif is (niet normaal zo dik), geeft het me ook een stuk zingeving. Een stuk duidelijkheid, en daarmee rust.

Het idee dat je los mag laten, vertrouwen mag hebben in God, het universum, liefde (of hoe je het maar noemen wilt) is ontzettend bevrijdend.

Het najagen van doelen in het leven, de ratrace, het omgaan met angst... het voelt alsof ik meer mag landen. In mezelf.

Sorry als dit verhaal iets te zweverig is voor je. Dat snap ik wel haha. Ik merk alleen dat het mij heel erg helpt. En dan deel ik dat. Ik word er blij van.

Op vakantie met de kinderen

Enfin, de komende weken zijn druk en daar verander ik nu gewoon niet zoveel aan. Vrienden komen langs, ik heb leuke uitjes gepland, en over drie weken zit ik in Italië. Iehhh! Dan ga ik voor het eerst vliegen met de kids.

Daarna ga ik misschien nog zelf op pad. Mijn vader kwam langs met de kampeeruitrusting. Ik heb wel zin in de stilte. Even op mezelf aangewezen. Paar dagen. Doen waar ik zin in heb. Niemand die me kent. Alleen op avontuur.

Wat dat betreft verlos ik mezelf steeds meer van angsten en verwachtingen.

Ik geef mijn leven vorm en doe waar ik me goed bij voel.

Echte vrijheid: ja, echte vrijheid zit van binnen. Dat voel ik elke dag een beetje meer.

En jij? Kom jij toe aan jezelf?

Zou je iets anders willen?

Ben je bang of juist heel tevreden?

Als je durft: wat voel je écht?

Kus, Sara

Ja, ik wil een seintje als een nieuwe blog online is