Angst is mijn sluipmoordenaar

Ik kan meer dan ik nu doe. Ik heb meer in mijn mars. Ik voel dat ik meer kan bereiken, meer wil bereiken. Maar waarom durf ik het niet? Wat houdt me tegen? Het is angst. Pure angst. Angst voor de mening van anderen, angst om teveel te zijn, teveel op te vallen. Angst dat ik wordt uitgelachen, dat mensen over me praten, angst dat ik word afgewezen, gekwetst.

'Maar jij ziet er altijd zo zelfverzekerd uit!'

'Je komt helemaal niet verlegen over!'

Dat hoor ik best vaak. Maar ik schijt regelmatig zeven kleuren. Misschien nog wel meer dan anderen. Misschien wel meer dan jij. Ik zie het aan anderen niet, of ze net zo bang zijn als ik. Ik kan niet in ze kijken, al zou ik soms willen weten wat er in ze leeft. Ik wéét wel dat ik het kan: in het middelpunt staan. Ik denk dat ik er best goed in ben. Maar eerlijk?

Ik vind het doodeng.

Blinde paniek

Waar en wanneer die angst precies is ontstaan, weet ik niet meer. En dat frustreert me ook. Als klein meisje hield ik van het podium. Ik deed optredens, wilde shinen, in het middelpunt staan, performen. Maar ergens, tussen de middelbare school en mijn vervolgopleiding, is het misgegaan.

Zo ernstig mis, dat ik nooit meer durfde te spreken in het openbaar. De gedachte alleen al… het angstzweet brak me uit.

Tijdens mijn eerste baan na mijn studie bracht me dat in de problemen. Mentale problemen. Ik wilde niet meer, durfde niks meer. Ik trok me steeds verder terug. En dat ging ver. Tijdens lunchpauzes was ik als de dood dat iemand me iets zou vragen.

Overleggen deed ik alleen in kleine groepjes, teamtrainingen en bijeenkomsten meed ik.

Ik meldde me ziek. Ik heb cursussen gevolgd en mezelf zo vaak vervloekt. Oh, wat vind ik mezelf dom en stom. Ik praatte mezelf volledig de put in.

In sociale situaties brak het zweet me uit. Ik werd rood, begon te trillen en wilde alleen maar weg weg weg. De angst sloeg me letterlijk naar het hart. Pure paniek.

Om te verdwijnen ging ik een half jaar op reis met mijn ex. Onbetaald verlof. Onder het mom van: “nu kan het nog.” Maar eerlijk: het was een vlucht. Een prachtige reis, dat wel. Maar zoals verwacht: eenmaal terug begon alles weer van voren af aan.

Uiteindelijk ben ik overspannen gestopt.

Ik nam ontslag. Zelfs het afscheidsfeestje heb ik geskipt. Mijn collega’s snapten er niets van. Ik wilde de echte reden geheim houden. Ik wilde vooral de schijn hoog houden dat ik heel blij, gelukkig en zelfverzekerd was. Maar van binnen was het een puinhoop. Ik voelde me een enorme mislukkeling.

Andere richting op

Daarna ging ik werk doen waarbij ik me kon verschuilen. Maar ik baalde. Ik veroordeelde mezelf. Ik voelde: ik kan meer. Maar de gedachte ooit weer in zo’n situatie te zitten hield me wakker. Nachtenlang. Het knaagde aan me.

Ik ging in therapie.

Ik leerde tijdens de therapie accepteren dat dit bij me hoort. Dat ik ook nee mag zeggen. Dat ik niet álles hoef te kunnen. En dat gaf rust. Een tijdje.

Ik kwam in ieder geval niet meer in zulke situaties terecht.

Tot nu. Sinds vier jaar werk ik bij een organisatie waarin ik af en toe wél word uitgedaagd.

En ik voelde gelijk weer: ik wil weg. Hoe kom ik hier onderuit? Shit. Het zit er nog. Ik had gehoopt dat ik eroverheen was gegroeid. Sterker, wijzer was geworden. Maar nee, die angst zit diep. Diep in mij.

Ik kreeg slaapproblemen. Dat had vast meerdere oorzaken, maar dit speelde mee. Ging aan de slaappillen, deed meditatie, meed schermlicht en drukte 's avonds, ging naar een slaapcoach. Maar het hielp niet echt. Eventjes. Maar nog lag ik urenlang in paniekstand in bed. Na veel praten werd het minder, kreeg het een plaatsje in mijn leven. Iets wat soms terugkwam als ik gestresst was of minder weerbaar.

Toen kwam de scheiding

Een beslissing die ik lang uitstelde, maar die ik moest maken. Ik was niet meer gelukkig.

En al veel langer niet meer eerlijk naar mezelf.

Vreselijk voor mijn ex, voor mij. Jarenlang leefde ik in een schijnwerkelijkheid, gebaseerd op een schim van mezelf.

Nu, eindelijk, kies ik voor mezelf.

Ik heb wel eens gezegd: ‘Scheiden was het liefste wat ik ooit voor mezelf heb gedaan.’

En het lijkt alsof er kilo’s van mijn schouders vallen.

Ik mag fouten maken.

Ik mag dingen spannend vinden.

Ik ben geen supermens.

Dit besef werkt door in mij. Verder dan ik ooit kon hopen.

Binnenkort komen er weer een paar meetings aan. Heel erg spannend, want er wordt een actieve rol van me verwacht. En ja, het zweet breekt me uit.

Maar deze keer weet ik: ik kom erdoorheen.

Wat ik leerde het afgelopen jaar is namelijk waar angst is, valt iets te leren. In plaats van te vluchten, kies ik nu om erdoorheen te gaan. En dat ik dat durf is een al een hele overwinning.

Doe ik het perfect, vast niet.

Zeg ik stomme dingen? Misschien…. 

Maar ik doe het wel. Ik durf het. En daarom ligt de wereld aan mijn voeten.

Perfect bestaat niet

Er is werkelijk niets wat ik (of jij) niet kunt doen.

'Uit je comfortzone stappen, het is misschien wel het mooiste gevoel dat er is.'

H. zei dat ooit. Ik dacht eerst: gekkie. Maar kom er nu achter: hij had gelijk.

Al die jaren van opgekropte gevoelens, van vasthouden aan een ideaalbeeld..

Ik laat het los.

Ik zweef meer door het leven.

Ik kan lachen om mijn stommiteiten.

Ik schud. Ik dans.

En ik laat het van me afglijden.

Voel ik nog angst?

Zeker weten.

Maar ik ontwijk het niet meer. Ik werk ermee samen.

De angst mag er zijn.

Ik mag bang zijn. Jij mag bang zijn.

We zijn allemaal weleens bang.

En dat maakt ons niet minder.

We zijn allemaal verbonden.

Want allemaal willen we uiteindelijk hetzelfde: gewoon gelukkig zijn.

De wind raast

Ik hijs de zeilen

Het roer in mijn hand

Angst en liefde aan mijn zijde

De wind bepaalt de koers

Ik de snelheid

Niets houdt me nog tegen

Kus, Sara