Van intimiteit naar ongemak

Ik zou willen dat ik vooruit kon spoelen. Zodat ik erop kon vertrouwen dat het allemaal goed kwam. Het leven, mijn leven, alles erin. Of zodat ik minder kon verlangen naar die ene.

Ik zag H. Ik zag hem overal de laatste tijd. Op Hemelvaartsdag, op de boot bij het water en nu zag ik hem ook.

Tijdens de avondvierdaagse. De ongemakkelijkheid droop ervan af. Gelukkig zag ik aan hem ook dat hij zich niet comfortabel voelde.

Hij leek verhard, ontoegankelijk en niet open. Of het aan mij lag, ik weet het niet. Ik durf niet te hopen dat ik ergens meer impact heb gemaakt dan ik denk. Het is wat het is.

In de verte zag ik hem ineens aankomen. Hij liep mee de laatste avond met de intocht. Liep aan de kant waar ik stond. Er was een opstopping. De stoet stagneerde.

Hij moest stoppen met lopen. Stond stil. Recht voor mijn neus. Te lang om te negeren.

Om te doen alsof je elkaar niet ziet.

Hij keek naar links, keek naar rechts en toen keken we elkaar recht aan. Zijn lichte ogen, zijn blik. Een fractie van een seconde.

Hey…

Hi…

En hij liep door.

Dat was het. Alle herinneringen. Zoveel intimiteit gedeeld, maanden contact.

Alles uit elkaar gespat en verpakt in een simpel hoi.

En ik kan niet stoppen met eraan denken. Ik weet het. Triest. Ik lijk wel een puber. Geef mezelf weer even. Dan kan ik weer door. Het is oké. Laat me maar eventjes.

Ik twijfel. Zal ik zijn nummer weer toevoegen? Moet ik de lijn openzetten om misschien de afsluiting te vinden die ik zo hard nodig heb? Of ga ik het nooit krijgen? Moet ik accepteren dat het voor altijd unfinished is? Is het echt klaar? Of kruisen we nog een keer de degens?

Wanneer kan ik het definitief afsluiten? Wanneer stopt mijn hoofd met fantaseren over een man die niet bestaat? Een man, een schepsel dat ik creëer in mijn hoofd. Het stomme is dat als ik over hem denk ik een beeld vorm en een gevoel krijg.

Als ik hem zie, dan is dat weg. Dan is het zo normaal. Dan is hij ineens gewoon een mens. Gewoon H.

In mijn hoofd is hij iets anders. Een vertegenwoordiging van mijn eigen verlangens en mijn lust. Een snak naar goedkeuring, de ultieme bevestiging en bevrediging. Een totaal vertekend beeld van de realiteit.

Pechweek

Ondertussen was deze week een aaneenschakeling van mislukkingen. Mijn zoon zijn fiets weg, reservefiets ook weg, ik kreeg een bekeuring (170 euro!!!), mijn horloge is stuk, een freelanceopdracht stopt. En al is het allemaal heel kut, ik merk dat ik er amper last van heb. Ik vind het jammer, maar ik blijf geloven. Dat het goedkomt. Heb vertrouwen dat er iets moois op me wacht. Of dat het er nu al is. Want er is veel wél en er gaat veel goed. Zoals ik al eerder schreef, zo voel ik het nog steeds. Ik heb een rijk leven.

Oh ja, en dan is er ook nog kwestie Lars. Ik heb nu twee weken appcontact met hem. We hebben elkaar (nog) niet gezien sinds de laatste keer dat het weer hetzelfde liep als steeds. Ik merk dat ik er wat nonchalant in sta, al denk ik wel dat ik hem volgende week ga zien. Hij is bezig met een toekomstplan voor zijn bedrijf en dat is precies iets wat ik goed kan. Plannen lezen, vragen stellen, meedenken, brainstormen. Dus ik ga naar zijn werk en dan gaan we het plan doornemen. Vanuit daar zien we wel weer verder.

Hij houdt vol. Hij wil me zien. Ik hou er wel van. Doorzetters. Stevige mannen. Hij geeft me complimentjes en daar ben ik gevoelig voor. Het lijkt er ook op alsof we hier een beetje doorheen moeten. Alsof we allebei een harnas aan hebben dat tijd nodig heeft om los te laten.

Maar is het wel eerlijk naar Lars? Kan ik het wel? Als H. me dus blijkbaar nog steeds veel doet. Of is de afleiding juist goed? Is Lars afleiding of is het serieuzer? Ik merk wel dat als ik met Lars bezig ben, de gedachte aan H. naar de achtergrond verdwijnt. Dat vind ik fijn. Ik kan er namelijk niks mee, met H.

Ze zeggen toch dat je over iemand heen komt door op een ander te kruipen. Nou, zo plat wil ik het niet doen, maar ergens helpt het wel.

Vakantieplannen maken

Ik zit eraan te denken om van de zomer naar Denemarken te rijden. Mijn ex is straks twee weken weg met de kids. Ik ben dan alleen. Ik dacht, misschien ga ik wel op avontuur. Ik ga een tent meenemen, gooi ik achterin de auto en ik rij op mijn gemakje naar Denemarken. Blijf ik daar een paar daagjes en dan ga ik weer terug. Met de tent ben ik vrij om te gaan waar ik wil. Het houdt me bezig (het opzetten van de tent), koken, opruimen, beetje rommelen. Lampje mee, slaapzak. Wandelen.

‘Dapper’, ‘Ik zou het niet durven’, was de reactie toen ik het zei tegen een vriendin. Maar er zijn toch ook mensen die gaan backpacken in India of Australië? Dan kan ik ook wel naar Denemarken. Het lijkt me eigenlijk best cool.

Ik denk dat ik er binnenkort iets meer informatie over ga opzoeken. Misschien eens langs mijn pa om te kijken wat hij nog heeft liggen aan kampeerspullen.

Weer een nieuw projectje opstarten. Maar goed, ik moet eerst thuis nog het een en ander afronden. Ben bezig met schuren en lakken van deuren en kozijnen.

Bezig bijtje. Dat zal ik altijd blijven.

Liefs, Sara

Klik hier als je een seintje wilt als er een nieuwe blog online is