Ik heb jarenlang niet geweten hoe mijn vagina eruit zag

Ik heb een beslissing gemaakt. Ik vind mijn vagina mooi. Echt. En nu denk je misschien: wat een rare opmerking, maar ik heb hier best een tijd over nagedacht.

Ik heb er nooit echt naar gekeken. Vond het niet nodig. Ik zat immers in een lange relatie. Hij vond het altijd goed, kreeg nooit klachten. Maar ernaar kijken? Naar mijn vagina… nope. Ik denk dat ik jaren en jaren niet heb gekeken. Ik wilde het niet. Vond het geen mooi ding. Gek. Met die flappen, rimpels en andere kleur. Nee, bah.

Tijdens de bevalling

Ik weet nog dat de verloskundige tijdens het persen op een gegeven moment zei: ‘Wil je even meekijken? Dat motiveert misschien om beter te persen. Dan zie je waar je het voor doet.’ En ik dacht alleen maar: alsjeblieft nee, ik durf niet te kijken. Ik wilde niet zien of ze lelijk, of mooi, of gek was. Ik voelde een soort directe schaamte en weerstand. Alsof dat onderdeel van mijn lichaam niet van mij was.

Ik keek er niet naar, dus het was er niet.

Toch zette ze de spiegel ertegen en werd ik min of meer gedwongen om te kijken. Maar het gekke is, dat beeld ben ik dus totaal vergeten. Ik weet er niks meer van. Alsof ik het compleet heb gewist.

Na de bevalling werd ik gehecht en ik weet nog dat ik daar lag, benen wijd, en de verloskundige zei trots: ‘Het ziet er heel goed uit.’ Ze zei nog tegen mijn moeder: ‘Kijk maar.’ Waarna mijn moeder dus schaamteloos even tussen mijn benen spiekte en instemmend knikte.

Ik pakte de spiegel

Daarna was het een soort onontgonnen terrein voor mij. Tot ik een jaar geleden de moed bij elkaar raapte en de spiegel pakte. Ik dacht: nu wil ik weten hoe het eruitziet. Ik lag in scheiding en dacht: ja, ik moet er nog even mee vooruit. Hup, één voet op de badrand, spiegel erop. Even een zucht en… ik keek. En ik schrok me kapot. Wat een gruwel. Ik vond het zo intens lelijk. Ik zag ook wat gekke oneffenheden. Ik maakte me direct zorgen. Ben ik wel normaal? Ik stond naakt voor de spiegel en keek kritisch.

Zie ik er nou ook iets tussenuit piepen? Zijn dat mijn schaamlippen?

Oh mijn god, wat gênant!

Ik ben zelfs naar de dokter geweest. Gelukkig was er niks aan de hand, wat kleine bloedblaartjes van de laatste bevalling zei de dokter (zes jaar geleden!). ‘Kun je weg laten halen als je het lelijk vindt,’ zei ze. Ik dacht alleen maar: jeetje, wat moet ik nou? Ik zei nog tegen mijn ex: ‘Heb jij die dingen nooit gezien?’ ‘Nee,’ zei hij, ‘tis me niet opgevallen.’

Nou, fraai dan. Een lelijke kut en bloedblaartjes. Wie wil daar nou aanzitten?

Ik voelde me onzeker en lelijk.

Toen ben ik online gaan zoeken. Hoe ziet dit er eigenlijk uit bij andere vrouwen? Ben ik echt zo anders? En ik kwam zo ontzettend veel verschillende vagina’s tegen. Ik wist niet dat er zoveel variatie was. Ik was 37 en had werkelijk geen enkel idee. Nogmaals pakte ik de spiegel en iets minder kritisch keek ik naar mezelf. Oké, nog steeds lelijk, maar misschien toch wel ‘normaal’?

Handen voor mijn ogen

De laatste paar keer met H. (lees de blog: waar fantaseer je over?) wilde hij vooral dat ik verwend zou worden. En dat deed hij. Tsja. Schaamteloos. Hij legde me neer, benen uit elkaar, en keek vol naar mijn vagina. Ik voelde me letterlijk naakt, kwetsbaar. Ik deed mijn handen voor mijn gezicht. Ik wilde er even niet zijn. Maar het scheelde hem niks. Hij ging gewoon door. Keek nergens van op. En de keer daarna idem dito. Ik dacht: oké, dus hij walgt er niet van.

Ik sprak erover met vriendinnen en tot mijn verbazing waren ze allemaal stuk voor stuk heel negatief over hun eigen vagina. Er werd zelfs een vies gezicht bij getrokken. ‘Lelijk, vies ding.’ ‘Ik snap niet dat mannen dat leuk vinden.’ ‘Ik kijk er nooit naar.’ ‘Hij mag er niet aanzitten.’ ‘Ik wil echt niet dat hij mij gaat verwennen.’

Good lord. Best erg eigenlijk.

Hoe kan het zo zijn dat veel vrouwen (in mijn omgeving dan, inclusief mijzelf) dit deel van zichzelf zo verafschuwen? Kan dit niet anders?

Weer ging ik online, vergeleek die van mij met anderen. Die heeft lange schaamlippen, bij haar ziet het er echt anders uit, bij haar een beetje hetzelfde, haar kleur is veel donkerder, zij heeft haren, haar schaamlippen zijn langer, dikker, groter, kleiner.

Ik keek ook steeds vaker met de spiegel naar mezelf.

Als ik wat beter keek, dacht ik steeds vaker: eigenlijk helemaal zo gek nog niet. Oké, het is er niet één uit de film, maar hé, deze is van mij. En als ik dit deel van mijzelf zo verafschuw, hoe kan ik dan optimaal genieten tijdens de seks? Als ik in mijn hoofd ga zitten, als ik wil dat het donker is. Of: je mag wel met je vingers, maar niet met je mond. En bovendien: Vooral. Niet. Kijken.

Uhhh tsja. Weet je, ik wil óók genieten. En ik héb een vagina. En ik kan klaarkomen. En goed ook! Misschien ben ik eigenlijk best tevreden.....

De laatste keer dat ik keek, kwam ik tot de eindconclusie: ik ben blij. Je bent goed. Het is mooi. Ze is van mij en ze is perfect zoals ze is.

Net als ik.

Uniek, met een paar gekkigheden, maar hé: alles doet het!

En jij? Durf jij wel eens te kijken? Durf je het met me te delen? Laat een comment achter.....

Kus, Sara