Change of plans?

A.s. zaterdag gaat mijn vliegtuig richting Italië. Of in ieder geval: dat wás de bedoeling. Vrijdag belde E. (de man bij wie ik zou verblijven) en ik vroeg hoe het weer eruitzag. Heel stom misschien, maar ik had er eerlijk gezegd nog helemaal niet naar gekeken. Ik was er blind vanuit gegaan dat het lekker weer zou worden. 

Dus hij zei al: nah, het ziet er niet best uit. En ik dacht: dat geloof je toch niet. Dus ik keek zelf. En het is echt bizar: precies in de vier dagen dat ik er ben, is het totaal bewolkt en wordt er volle bak regen voorspeld. En met volle bak bedoel ik: 38 tot 40 mm per dag. Geen zon. 

Zie je me al zitten? In de stortregen in Italië?

Ik stelde mezelf voor daar in dat huis.

Hele dagen binnen zitten omdat het alleen maar regent. Ik kan niet eens wandelen of hardlopen. Toen keek ik naar de weersvoorspelling in Nederland. Stukken beter. En ik vroeg mezelf af: zou het gek zijn als ik niet ga? Even later dacht ik: ik bén gek als ik wél ga. Ga ik daar dagenlang binnen vastzitten met iemand die ik niet eens zo goed ken? 

Dus ik appte hem dat als de weersvoorspelling zo bleef, ik niet zou komen. Hij reageerde teleurgesteld. Maar ik dacht: jammer dan van die vliegtickets. Natuurlijk baalde ik. Het voelde echt als een domper. Gelukkig ben ik altijd behoorlijk goed in staat om mijn mindset aan te passen. De tering naar de nering zetten, zeggen ze ook wel. En eigenlijk sloeg het balen best snel om: misschien is het ook wel lekker. Dan ben ik extra vrij in Nederland. Een dagje sauna, wandelen, koken voor mezelf. Klinkt eigenlijk zo gek nog niet. 

Dus Italië? Het blijft nog een beetje spannend. Wie weet trekt het weersbeeld nog bij en vertrek ik toch zaterdag. En anders: dan ben ik gewoon lekker hier. 

Zondag vierden we de verjaardag van mijn zoon.

En ik had het er met wat mensen over. ‘Maar je hebt het ticket toch al geboekt?’ ‘Zonde om niet te gaan.’ ‘Misschien moet je gewoon gaan, dan ben je er even tussenuit.’ En ik snap het, hè. Maar eigenlijk had ik m’n besluit al genomen. Gaat het daar regenen, dan blijf ik hier. En dat geeft rust. En eigenlijk, stiekem, baal ik allang niet meer. 

Verder gaat het op het moment heel kalmpjes. Ik bevind me echt in een rustiger vaarwater en dat is eigenlijk best lekker. De verjaardag zondag was top. Mijn zoon kreeg een nieuwe fiets, de zon scheen de hele dag. Er waren ontzettend veel mensen en we zaten allemaal voor het huis. Het was een gezellige bende. Echt genieten! 

Het zonnetje scheen voor mijn zoon zondag!

O ja, en die date uit Utrecht appte me vrijdag.

Dat hij na zes weken Spanje weer terug was. Leuk, dacht ik. Ik ben benieuwd of er nog iets uitkomt. En ja hoor , een dag later vroeg hij: ‘Zullen we de vorige date nog een keertje overdoen?’ 

En ja, daar heb ik eigenlijk wel zin in. Ik ben benieuwd of de klik of vibe er weer is. Behalve dan dat ene incidentje de vorige keer, natuurlijk. Maar dat heeft ons blijkbaar niet afgeschrikt. We appen nu eigenlijk best veel en eerlijk: ik vind het leuk. Ik had er niet meer op gerekend, maar man, man, ik heb wel weer zin in een beetje vermaak. Misschien wat flirten. Misschien wat kriebels? Oeh. Zou toch lekker zijn. Maar ik roep mezelf direct weer een halt toe. Niet op de zaken vooruitlopen. Het komt zoals het komt. Ik vertrouw op het proces. 

Deze week is er weer eentje van pas op de plaats. De kindjes zijn weer bij mij, dus: structuur, rennen, vliegen, werken en vooral de focus op hen. Als ze er zijn, ben ik altijd tien keer zo druk. Het huis lijkt ineens op een oorlogsgebied. Op de een of andere manier wordt er dan altijd zóveel van me gevraagd. Maar ik kan het. Het scheelt dat de zon schijnt en de kids lekker buiten kunnen spelen. 

En ik ook. Ik zit , as we speak,  heerlijk in de zon dit verhaal te typen. Wat is de wereld en het leven toch mooi als het zonnetje schijnt. Een beetje moe, maar dat mag de pret niet drukken. 

Kus, je liefste Sara