‘Je moet je benen bij elkaar houden meisje’

De afgelopen dagen heb ik ontzettend veel nagedacht. Over mijn date, mijn reactie daarop, mijn gevoeligheid.

Zaterdagavond appte ik E. Waarom? Geen idee. Ik liep langs zijn oude huis en dacht aan hem. Hij woont nu in Italië, de komende twee jaar in ieder geval. Contact met hem is niet echt handig. Hij is 25 jaar ouder dan ik en ligt behoorlijk slecht in mijn ex-schoonfamilie. Een boef, maar ik mocht hem altijd wel. En hij mij.

Hij vroeg hoe het met me ging.

Met hem ging het goed. "Wanneer kom je naar Italië?" vroeg hij. Twijfel. Misschien moet ik het gewoon doen. "Je krijgt de hele verdieping voor jezelf. We kunnen praten. Wijn drinken, eten en praten. Ik kan je helpen, ik weet als geen ander hoe mannen denken. Hoe je je als vrouw moet gedragen, waar mannen voor vallen."

Het is niet zo dat ik nou direct alles wil aannemen wat hij zegt. Hij woont daar ook maar alleen, dus zo succesvol is hij niet in de liefde. Maar ergens lijkt het me wel interessant. Ik heb meerdere keren duidelijk gemaakt dat er niet meer dan vriendschap in zit. Maar hij staat erop. "Kom langs."

Hij vroeg: "Saar, wil je nou een simpel dertien-in-een-dozijn kutje zijn, of wil je je onderscheiden? Anders zijn, vol zelfvertrouwen en waar mannen echt voor gaan? Duik je te snel het bed met ze in, dan raken ze op je uitgekeken. Je moet je benen bij elkaar houden, meisje."

Stiekem moet ik erom lachen.

Misschien heeft hij gelijk. Maar na twintig jaar dezelfde man en een behoorlijk treurig seksleven ben ik ook nieuwsgierig. Ik heb zin in seks. Ik wil het ervaren, voelen. Ik voel me mooier dan ooit, seksueler dan ooit. Maar ik weet ook: het vluchtige liefdesspel is niet echt mijn ding. Het is fijner, intiemer, lekkerder als er gevoelens bij komen kijken. Zoals met H. Die intimiteit, de verbondenheid – daar denk ik met weemoed aan terug.

Ik verlang ernaar. Ik droom erover. Ik hunker naar de liefde. Ik weet nu fysiek wat dat woord betekent. Ik adem het in en uit. Ik kan hem bijna ruiken. Maar als ik zo ontzettend hunker, dan trek ik misschien de verkeerde energie aan.

Ik moet het loskoppelen.

Mijn leven leiden en het dan laten komen zoals het komt. E. zei: "Je mag best wat spelen in de speeltuin, maar verwacht niet dat dat de mannen zijn die blijven hangen. Wees daar realistisch in."

Afgelopen zaterdagavond sprak ik af met een oud-collega. We kletsten de hele avond. Ze vertelde over haar broer, die net gescheiden was. Hij had een date gehad met een vrouw die zei dat ze de eerste zes dates sowieso met niemand het bed deelde. Ze wilde iemand leren kennen, verbinding voelen. Hoe toevallig is het dat ik op dezelfde avond twee keer zo'n boodschap hoorde? Haar broer was erdoor gecharmeerd. Hun contact was intiemer en oprechter.

Misschien is dat een goed idee. Een experiment misschien. Hoe leuk en verleidelijk het ook is om toe te geven aan lust, uiteindelijk wil ik iets opbouwen. Maar kun je al na één date zeggen of iemand geschikt is? Hoeveel dates moet je hebben voordat je dat weet? Ik maak er al snel een potje van. Ga te snel, of raak in paniek. Ik vul in dat de ander mij niet leuk genoeg vindt, of ik haak zelf af. Waarop eigenlijk? Kleine onbenulligheden. Een vibe. Een gevoel. Maar misschien moet ik het wat meer tijd geven.

Maar nu even niet.

Ik ben het geswipe zat. Die vrolijke mannenfoto’s, die profielen die in een stoet aan me voorbijtrekken. Ik vind ze allemaal stom, zie er geen potentie in, haak op alles af. Het is tijd om te reflecteren. Om los te koppelen.

En misschien wel een reisje naar Italië gaan boeken? Eerlijk? Ik kan wel wat afleiding gebruiken. Weg uit het huis, weg van de dagelijkse bezigheden, iets om naar uit te kijken. Zijn huis ligt aan het meer. Natuur eromheen. Misschien idealiseer ik het. Zoals altijd. Saar en haar roze bril.

Mijn date van donderdag zal inmiddels wel in Spanje zitten. Niks meer van gehoord. Ik hoop stiekem op een bericht of een foto.

H. zit in Oostenrijk. Skiën. Met de kids, neem ik aan. Het gaat beter met me. Maar als ik eraan denk dat hij ooit gelukkig is met een andere vrouw dan ik, dan steekt het nog. Ik voel het. Heel even. Het maakt me een beetje verdrietig. Maar we gaan door. De obsessie is een stuk minder. Af en toe een steek van au. En een gedachte: wat zou hij nu doen? Denkt hij wel eens aan mij? Heeft hij spijt?

Het is zinloos. Ik zal het nooit weten. Toch mis ik hem. Het. Stom hé.

Kus.

Je leert me echt al een beetje kennen. Gek eigenlijk hé. Jij weet meer van mij dan ik van jou. Wil je meer blogs lezen? Klik hier.

Ja, ik wil een seintje als er een nieuwe blog is