In niemandsland. En dat is oké.

Het gaat goed en toch ook weer niet. Het leven is raar. Soms kan ik me ineens heel down voelen, denk ik: ‘Wat is het nut nu allemaal?’ Het klinkt zwaarder dan het werkelijk is. Het is meer een tijdelijke toestand. Een soort zweven zonder doel. En dan besef ik me: het gaat juist om dit soort momenten in het leven. Maar soms is het best pittig. In mijn up. Maar ik doe het wel. Het ene moment meer in mijn kracht dan het andere.

Ik besefte me dat het serieus bijna een week geleden is dat ik geschreven heb. En alhoewel mijn leven zeker niet stil heeft gestaan, heb ik er zelf gewoon niet bij stilgestaan om te schrijven. Ik had er even geen behoefte aan, en dat moet dan ook gewoon kunnen, vind ik. Het is niet alsof mensen (jullie) zitten te wachten op een nieuwe blog. Ik denk: als ik twee of drie weken niet schrijf, dat niemand dat echt doorheeft. En dat is uiteindelijk ook de intentie van dit schrijven. Ik doe het niet om een ander te pleasen. Ik schrijf omdat het mij helpt. Gedachten ordenen, soms wat relativeren.

Het is symbolisch

De reden dat ik het online doe is omdat het me ook helpt. Al doe ik het anoniem, natuurlijk. Maar door het te delen merk ik dat het echter is. Ik verstop me niet in mijn hoofd, achter mijn gedachten. Ik publiceer het. Maak het echt. Het is dus niet eens zozeer het effect, dan wel de handeling, die symbolisch gewoon goed is voor me.

De afgelopen week was een week van naar mezelf in de spiegel kijken. Een week van net niet, of net wel, of van ik weet het gewoon niet.

Mijn ex kwam afgelopen donderdag langs om te bespreken hoe nu verder (lees hier meer over in mijn laatste blog 'waarom voelt het alsof ik aan de zijlijn sta van mijn eigen gezin?' Het was een ontzettend fijn gesprek. Hij begon met vertellen dat hij naar aanleiding van mijn ‘razernij’ (nee, ik ben er niet trots op) was gaan nadenken. Hij had zich verplaatst in mijn positie. Zei dat als het andersom was geweest, hij er ook moeite mee zou hebben.

Ik heb het gesprek erg vanuit mijn eigen gevoel gevoerd, zonder verwijten te maken. Het was fijn. Het luchtte op. Ik kon ook zeggen dat ik het natuurlijk fijn vind dat de kinderen het goed vinden met zijn nieuwe vriendin, maar dat ik niet kan ontkennen dat het me zeer doet.

We hebben afgesproken om vaker dit soort gesprekken te voeren. Misschien een keer met zijn drieën uit eten te gaan, om elkaar wat beter te leren kennen. Er is niet direct een oplossing. De nieuwe situatie is wellicht een kwestie van wennen? Meer tijd moet er overheen gaan?

Date met Utrecht

Gisteren had ik serieus een derde date met Utrecht. We zijn gaan kanoën. Het was heerlijk weer en het was oprecht heel erg gezellig.

Foto is van internet, maar we hadden exact dezelfde route door de binnenstad (foto: Wauw! Zo leuk is kajakken in Utrecht! - Avontuur op reis)

We zijn daarna nog naar zijn huis gegaan, hebben gekookt, wat muziek geluisterd en nog een beetje gekletst. Er is een zoen uitgewisseld, maar ik was van mezelf al heel overtuigd: verder wilde ik niet gaan. En heel eerlijk: ik voelde het ook niet zo. Het was erg gezellig, dat was het vooral. Maar ik voel nog steeds niet echt die chemie. Een vonk. Is dat nodig?

Hoeveel dates heb je met elkaar en hoeveel tijd trek je hiervoor uit? Aan zijn looks ligt het niet, hij is best knap, maar ik twijfel of onze levens wel bij elkaar passen. Hij kletst makkelijk, maar het voelt nog niet alsof er iets van een soort basis ontstaat. Ik heb hier natuurlijk nul ervaring mee, dus ik laat het nu maar eventjes.

Geghost

En Lars? Serieus, hetzelfde liedje. Nadat ik een fijne ontmoeting met hem had, waar ik echt het gevoel had dat er iets van verbinding ontstond, was hij de volgende dag ineens weer superdruk met werk. Ik stuurde dat ik aan hem dacht, ook al was hij druk. En ik zei: ‘Rustig aan.’ Sinds vorige week woensdag heb ik niks meer gehoord.

Ik was hier op voorbereid. Hoezeer hij zei dat hij ‘veranderd’ was en ik ergens toch ineens een soort idee had van zou het?, blijkt toch dat het wishful thinking was.

Hij ging vooral goed op de jacht. Het binnenharken. Maar waar ik me eerder gekwetst en afgewezen heb gevoeld, kon ik het nu vrij makkelijk van me af laten glijden. Het doet geen zeer. Ik vind het alleen gewoon jammer dat iemand zo met je omgaat. Het is niet nodig.

Misschien is de confrontatie te moeilijk, eerlijk zeggen dat je het niet zo ziet zitten.

Het mag gewoon. Ik vind het niet fijn om te horen, nee natuurlijk niet. Maar dit? En dan een paar keer? Het is jammer dat hij het niet kan opbrengen. Ik heb er wat mij betreft nu alles uitgehaald. Het voelt afgerond, ook al is er geen echt einde.

Ik ben precies waar ik moet zijn

En dat is misschien wel mijn thema van deze week, bedenk ik me nu: Niet voor alles is een oplossing. Niet elk gesprek hoeft een goede of slechte uitkomst te hebben. Soms zijn de dingen gewoon zoals ze zijn. Doet het even zeer, maar is niemand aan te wijzen als schuldige.

Soms is er niks, maar is niks voelen ook gewoon goed. Het leven loopt. Ik ben op weg. Ik ben precies waar ik moet zijn. Nu even in niemandsland. En dat is oké.

Kus, Sara